Wandelen naar Eynatten: dag 15 Vaals - Eynatten

Na een koude en belabberde nacht braken we vanmorgen onze tent weer op. Tijdens het ontbijt overliepen we wat onze ideale trekkerscampings zou moeten bieden. Niet dat er veeleisende mensen zijn. Het ging vooral over alle pluspunten campings die we  de afgelopen bezochten bij elkaar. Ons lijstje kwam uit als volgt: een vlak terrein met meerdere picknick banken, uitzicht zoals de camping bij de Maas (of een hele groene omgeving), een (verwarmde) recreatieruimte waar je je telefoon kan opladen en comfortabel een boek kunt lezen, een (verwarmd) sanitairgebouw met douches die ruim genoeg zijn. Eventueel een kleine bar voor eens een koffie of iets fris, maar een automaat in de recreatieruimte zou ook al fijn zijn.

Na het dagdromen was het echt tijd om te vertrekken. Deze keer was de zon weer van de partij.

We liepen terug richting Vaals. In het centrum begon onze beklimming van de Vaalserberg, de hoogste "berg" van Nederland. Halverwege zag een vrouw ons afslaan en riep ze ons toe dat we dat beter niet deden. Het pad was afgesloten door werken aan de waterleiding. Ze raadde ons aan om de grote baan te blijven volgen. Voor we het goed en wel besefte stonden we aan de Wilhelminatoren, een uitkijktoren. Ons doel was echter het drielandenpunt dus we klimmen verder omhoog. Ook dat bereikten we vlot. De panoramatoren was helaas gesloten maar we dronken er wel koffie mét gebak (laatste dag mag een klein feestje zijn)

Na de koffie trokken we verder. We liepen het bos in en staken (nog eens) de Duitse grens over. Het werd nu echt heel stevig klimmen en dalen. Dat is, nog steeds, niet mijn favoriete wandelonderdeel. Maar... Ik slaag er al wel in om, op een slakkengangetje, te blijven doorgaan zonder om de 5 passen buiten adem te moeten stoppen. Een berggeit zoals Jeroen zal ik echter nooit worden, vrees ik.

Na al het klimmen en dalen staken we terug de grens over en kwamen we in de gemeente Raeren, waar Eynatten een deelgemeente van is. Het klimmen en dalen hadden wel hun tol geëist. De benen leken rubber en mijn voeten hadden genoeg van alle keien en boomwortels. Het pad door de koeienwei maakte wel veel goed. En eenmaal we de snelweg overstaken zagen we het bord al staan. We zijn er geraakt!

We liepen verder door tot we bij het Vlattenhaus, Kasteel Amstenrath en de kerk.

Na een late lunch in het dorp gingen we naar onze B&B iets buiten het centrum. We liepen daarvoor weer dwars door een koeienwei. En even verderop zagen we een kalfje van een paar uur oud dat nog wiebelde op zijn pootjes.

In de B&B wachtte ons nog een sauna én een bubbelbad. Zalig... Ons diner lieten we leveren en keken een film. Rest ons enkel nog een heerlijke nachtrust. En dan morgen met de bus en de trein terug naar huis.

Wandelen naar Eynatten: dag 14 Trintelen - Vaals

Na een heerlijke nacht in een echt bed werd ik deze ochtend wakker door... Regen.

De bui was redelijk snel gedaan. En na een heerlijk ontbijt vertrokken we voor een korte etappe naar Vaals. 

We waren nog geen 500m ver toen het terug begon te regenen. En nu weet ik ook wel dat ik absoluut niet mag klagen: 2 weken onderweg en nu pas de eerste regendag. Maar toch, wandelen in de regen is toch niet zo plezant. Zeker niet omdat mijn regenjas blijkbaar niet meer helemaal waterdicht is.

Jeroen daarentegen had een nieuwe regenponcho gekocht. Voornamelijk omdat hij geen rugzakhoes heeft. Die poncho is superlicht, kan als tarp (een heel basic tentje) gebruikt worden en gaat over zijn rugzak. Hij bleef dus heerlijk droog... Maar zag er wel uit als een gele Yeti.

De alternatieve route ging nog een stukje door Duitsland. En later bleek dat de camping ook echt vlak tegen de grens licht (als in "het riviertje oversteken en je bent in Duitsland)

Tegen de middag kwamen we aan op de camping. Na het opzetten van de tent, zochten we de beschutting van de recreatieruimte. Niet elke camping heeft zo'n plekje. Dat deze dat wel heeft en dan nog eens heel gezellig ingericht is, met een lange bureautafel waar je je laptop/GSM kan inpluggen, kwam dus goed uit.

Nadat we uitgerust waren vertrokken we naar Vaals om daar te lunchen. Tussen de regenbuien door trok het helemaal open. Maar de temperatuur is wel hard gedaald. In korte mouwen buiten lopen is precies toch gedaan... 🙁

Voor de rest van de middag hebben we heerlijk zitten chillen. De blaar kon dus vandaag wat verder genezen. 

Nu nog hopen dat we een redelijk droge nacht tegemoet gaan.

Wandelen naar Eynatten: dag 13 Nuth - Trintelen

Vanmorgen relaxt wakker geworden en klaar gemaakt. Na het ontbijt vertrokken we naar het station van Sittard om daar de trein naar Nuth te nemen. Heel ver ligt dat niet van mekaar maar het landschap was wel een groot verschil. Waar het in Sittard nog redelijk vlak was met af en toe een kleine glooiing, was het in Nuth echt al heuvelachtig. We zochten het Pelgrimspad terug op. Al namen we ook al eens een alternatieve route om eens een kasteel te bekijken. Sommige kastelen hier zijn ooit nog in het bezit van de familie van Eynatten geweest.

Gezien het vandaag niet zo'n hele lange tocht zou zijn, namen we van de gelegenheid gebruik om de kerken die we tegen kwamen te bezichtigen. In Wijnandsrade kwamen we zo per ongeluk in een repetitie van orgel en blokfluit terecht. Oeps... 

Het landschap werd steeds heuvelachtiger. En de blaar deed na een aantal kilometers weer flink vervelend. Door al onze toeristische afwijkingen kwamen we uiteindelijk toch nog aan een 19 km.

Redelijk vroeg kwamen we aan onze slaapplek. Een beetje verder was er een  herberg met een prachtig terras waar we wachtten tot we bij onze gastheer terecht konden. 

Na een douche trokken we terug naar de herberg voor een romantisch diner bij zonsondergang.

Wandelen naar Eynatten: dag 12 Maaseik - Sittard

Na een nachtje slapen langs de Maas braken we onze tent weer op. De zon liet zich vanochtend veelbelovend al meteen zien.

We wandelden richting Maaseik. Toen we een bocht in de weg namen en zicht kregen op de brug die Maaseik met Nederland verbindt, sprak een oudere meneer van 95 ons aan. Waar we naar toe gingen, wilde hij weten. Toen we onze plannen hadden uitgelegd begon hij te vertellen over zijn zoon die naar Compostella was gewandeld en het boek dat hij daarover geschreven had. Hij was daar duidelijk trots op en had nood aan een babbel. 

Eens we de brug over waren besloten we het Pelgrimspad te verlaten en langs de Maas verder te wandelen. In tegenstelling tot het Grenslandpad loopt het Pelgrimspad meer langs dorpskerken en langs asfaltwegen. En dat vinden wij minder leuk.

Op die manier liepen we door tot Born in de hoop daar een brasserie oid te treffen. Helaas, ook daar blijkt maandag een algemene sluitingsdag te zijn. Het werden dus krentenbollen en croissant op een bankje. En dropjes als dessertje. 🤭

Nadien volgden we wel braaf de markering. De route liep door het Limbrichterbos en zo langs het kasteel van Limbricht. Daar moesten we even stoppen. Onlangs las ik een boek "De Heks van Limbricht". Daarin wordt het verhaal verteld van Entgen Luyten, een vrouw die in 1674 in de kerkers van dit kasteel stierf nadat ze werd beschuldigd van hekserij. De omstandigheden van haar dood waren nogal dubieus. Maar buiten het feit dat Entgen daar stierf was er nog iets dat mij aantrok: tijdens het jonge leven van Entgen woonden heer Nicolaas von Breyll samen met zijn vrouw Maria van Eynatten tot Neubourg in het kasteel. 

Na een koffie vertrokken we weer richting Sittard, onze slaapplaats voor vandaag. Vandaag hebben we de luxe van een B&B. Jeroen voelde zich meteen thuis:

Voor morgen was er nog een slaapplaats probleem. De plaats die we hadden gereserveerd via Vrienden op de Fiets had geannuleerd wegens ziekte. Ik had al verschillende andere mogelijkheden gebeld. Helaas ging ik iedere keer bot. 

Toen we vanavond in Sittard gingen eten, bespraken we alle opties. Uiteindelijk heb ik verder door toch een plekje bij een Vrienden op de Fiets adresje kunnen reserveren. Hierdoor moeten we wel onze plannen wijzigen. Jammer genoeg moeten we weer een stuk inkorten. Maar langs de andere kant is het misschien ook beter zo. Na de lange tocht van 29 km eergisteren heb ik jammer genoeg een blaar op mijn enkel. Om de hele route nog op tijd uit te lopen wordt dus een lastige. En dan moeten we gewoon een keuze maken: in Eynatten aankomen of vasthouden aan het plan met het risico dat ik uiteindelijk moet opgeven. 

Wandelen naar Eynatten: dag 11 Stramproy - Thorn

Na onze lange dag gisteren besloten we vandaag een "rustdag" in te lassen. 

Mijn ouders zouden ons in Maaseik opzoeken en nog wat pakjesvoer meebrengen. Maar we vroegen om af te spreken in Thorn, het eindpunt van het Grenslandpad. Op die manier dachten we er weer 15 km af te pitsen.

We stonden dus lekker lui op en hadden helemaal geen haast om te vertrekken. De camping Oergezellig was ook, tja, oergezellig. 😉 Rond 11u vertrokken we uiteindelijk dan toch. Nog een laatste check van de route... Chips, 17km ipv de gedachte 10...

Dat zou flink doorstappen worden. Om toch een klein beetje relaxter te kunnen wandelen verlieten we het Grenslandpad en volgde de kortste route naar Thorn. Jammer voor de moraal was het een hele dag over asfalt lopen. Maar om 14u45 stonden we wel op het plein voor de kerk in Thorn, onze afgesproken plaats. We namen net een selfie met de kerktoren op de achtergrond toen we iemand achter ons heel vrolijk "wie het laatst zit, trakteert!" hoorde roepen. Papa...

Ik trakteerde mezelf op een stukje Limburgse vlaai. Het is immers zondag en dan kan er al wel eens een klein beetje meer... 😇. En komaan, uiteindelijk ben ik al 11 dagen aan het stappen en hebben we vandaag een mijlpaal bereikt. Een klein beetje feest mag dan wel.

Jammer dat we niet meer tijd hadden. Thorn blijkt een heel gezellig en mooi stadje te zijn. Echt de moeite om daar eens te passeren.

Na het gezellig terrasje in Thorn vertrokken we, met de auto, naar de camping in Aldeneik, nabij Maaseik. Ons tentje staat echt letterlijk naast de Maas. 

We bezochten nog het plaatselijke restaurant om onze buiken te vullen. Nadien vertrokken mijn ouders terug naar huis en maakten wij ons klaar voor de nacht.

Wandelen naar Eynatten: dag 10 Hamont - Stramproy

Wat een dag....

Vanmorgen, na een uitgebreid en heerlijk ontbijt, vertrokken we goed op tijd. De etappe vandaag was een stevige: 27 km.

We zochten wat shortcuts maar dat liep mis. Het pad liep dood en dus moesten we terug.

Na 19 km kwamen we aan natuurpark "Kempens Broek". Broek betekende in het oud Nederlands moeras en dat was het ook! Na zo'n 500m werd het echt te nat. Er zat niets anders op dan 180° te draaien en terug te gaan. Weer langs die venijnige brandnetels, door het hoge riet en ondertussen WO X uitvechten met de muggen.

Toen we op klappoortje terug door gingen zagen we de markering met de aanduiding "variant". Als dat er zo staat, lijkt het alsof dat de watjesversie is. Maar ook dat pad was alles behalve een doetjes versie. De foto's zeggen genoeg...

Na het avontuur in de broeken werd het langzaam tijd om bij de camping te geraken. Door alle omzwervingen bleek de totale afstand op 29 km uit te komen.

Na wat uitpuffen en een pakjesvoermaaltijd zijn we nog even naar het dorpje terug gewandeld. Een frisse cola of ice tea hadden we echt wel verdiend.

Wandelen naar Eynatten: dag 9 Riethoven - Hamont

De bewolking die gisterenavond kwam opzetten zorgde voor een "warme" nacht. Deze ochtend pikte het dus iets minder hard om uit de slaapzak te komen. 

Na het opbreken en ons ontbijt vertrokken we weer voor een stevige tocht. De geplande route liep langs Centerparcs De Kempervennen en maakte daar een hele grote lus langs een heidegebied. We besloten om die lus te schrappen (als we nog eens in De Kempervennen logeren weten we nu ineens een wandeling). Hierdoor werd de etappe uiteindelijk ingekort met zo'n 4 km. Is dat vals spelen? Ja, als je het Grenslandpad wandelt.Maar nu is het de bedoeling om in Eynatten te geraken. Het Grenslandpad is daarbij een hulpmiddel, geen doel.

We schoten goed op. Rond 11u30 hadden we 11km afgelegd. We kwamen een taverne tegen en daar volgde het zinnetje: "Zullen we daar koffie drinken?" De tortilla's bleven dus weer in mijn rugzak.🙄

Na een deugddoende lunch liepen we verder en al snel kwamen we aan de Achelse Kluis. En daar kwamen we aan een speciaal straatnaambordjes tegen:

De route liep vandaag vooral door bos. En iemand had de muggen massaal uitgenodigd. Een aantal van die snodaarden hebben het met hun leven bekocht. Maar ook ik ga nog een paar dagen plezier aan hebben.

Veel vroeger dan verwacht kwamen we aan op onze slaapplaats vandaag aan. Geen camping, maar een echt bed via "Vrienden op de fiets".

Wandelen naar Eynatten: dag 8 Bergeijk - Riethoven

Na weer een koude nacht vertrokken we iets na 9u. Het eerste deel van de route ging door bos en we maakten flink wat tempo. Na het bos boog de route af naar Eersel en werd het asfalt. Eersel zelf bleek een pittoresk dorpje te zijn. Jeroen stelde voor om daar een koffie te drinken. Eens we een terrasje hadden uitgezocht en ons installeerde begon hij meteen in de menukaart te bladeren. Ik wist genoeg... De wraps zouden ook vandaag in mijn rugzak blijven. Maar, eerlijk is eerlijk, de boerenomelet smaakte wel.

zoen en zoef... Klinkt wat liever dan Kiss and Ride, niet? 

Nadien trokken we verder. Nog meer asfalt en drukke wegen. De markering mankeerde hier en daar ook nog eens.

Maar rond 16u waren we wel op de camping. Netjes dus.

Er was een wind opgestoken, dus kon de nog natte tent goed drogen.

Na het opzetten en wat uitrusten was het tijd om te douchen. Bleek er een overdekt terrasje te zijn. Ideaal om ons trekkersmaal te bereiden en op te eten.

Het bleek ook dé ontmoetingsplek van de camping te zijn. Mensen waren nieuwsgierig en spraken ons aan. Zo was er de meneer die ons vuurtje zag en blijkbaar hetzelfde had. Hij neemt dat mee op zijn meerdaagse fietstochten, samen met een eenwielig aanhangkarretje voor zijn tent en andere bagage. Knap, want hij bleek 79 te zijn. Ook zijn vrouw kwam wat later een praatje maken.

Samen met wat andere gasten vertelden ze dat ze gisteren een oude, omgebouwde brandweerwagen had gestaan, met houtkachel. Of vorige week een Pipowagen met een oude traktor van de jaren '60.

Je komt nog wat te weten. Maar het maakte wel een leuke afsluiter van een saaie etappe.

Wandelen naar Eynatten: dag 7 Reusel - Bergeijk

Het was weer vroeg ochtend. Maar deze keer was de "Goeiemorgen. Lekker geslapen?" niet tegen mezelf bedoeld.😁

Iets voor 9u gingen we op pad. Vandaag was het weer een flinke etappe van 24km. De route maakte een omweg via de abdij van Postel. Iets voor de abdij sprak de boswachter ons aan en het duurde niet lang voor we een hele uitleg kregen over de beheerswerken en het domein dat hij beheerde. 

Ik had al een paar dagen zin in een uitsmijter. Dus stopten we bij Gasthof Den Beiaard. Nadat onze buiken gevuld waren trokken we verder. Weer door bossen en langs velden. Ik was zo blij dat ik niet meer alleen moest lopen!

Rond 16u30 bereikten we de camping. De warme douche deed weer deugd. Naast de camping is er een restaurant... Dilemma: pakjesvoer of restaurant. De keuze was snel gemaakt!

Nu snel de slaapzak in want het koelt best snel af!

Wandelen naar Eynatten: dag 6 Hooge Mierde - Reusel

Brr.. 't was koud vanacht! Gelukkig had ik geïnvesteerd in een goed isolerend slaapmatje en een donzen slaapzak. Voor de zekerheid had ik een lakenzak tweedehands overgenomen om mijn slaapzak nog net dat tikkeltje warmer te maken. Wat was ik daar vannacht blij mee!

Vanmorgen kwam de bakker langs op de camping. Ik trakteerde mezelf op zachte broodjes en krentenbollen als lunch. Daarna vertrok ik weer op pad. 

De route leidde m weer langs mooie natuurgebieden. En eens de zon er door kwam werd het aangenaam wandelweer. 

 

Op een bepaald punt was het zelfs heel erh avontuurlijk 😉: 

En toch kwam dieje met zennen hamer weer langs. En hij was zo vriendelijk om heel de dag te blijven plakken. Toen Jeroen belde om af te spreken, braken alle sluizen open. Kortom... Heimwee.

Heel vervelend. Maar niet gek na 6 dagen alleen te wandelen. Veel mensen kom ik niet tegen. En je hart luchten bij vreemden is niet zo gemakkelijk. 

We zijn nog iets gaan drinken in Reusel en daarna rustig naar de camping gewandeld. Echt camping kan je het niet noemen gezien het op een oude boerderij is. Het doet me denken aan oma en opa. 

Jeroens gezelschap maakt alvast veel goed. Morgen is het weer een langere ettape en ik ben zo blij dat ik dat niet meer alleen moet doen.

Wandelen naar Eynatten: dag 5 Poppel-Hooge Mierde

Na de heerlijke avond met ons gezin volgde een rustige nacht. Het trekkersveldje was helemaal voor mij alleen. 

Ik deed het vanmorgen rustig aan, vandaag moest ik niet zo ver. 

Het Grenslandpad toverde weer hele mooie plekjes tevoorschijn. Helemaal door het bos, op een paar afgelegen huizen na, "ver" van de bewoonde wereld.

Gezien het maandag is was het ook heel erg stil in de bossen. Buiten een man die zijn hond vanmorgen uitliet en 2 andere wandelaars die de streek-Gr De Kempen aan het wandelen waren, ben ik niemand tegen gekomen.

Rond 14u kwam ik bij de camping aan. Heel erg vroeg. Ik ben dan ook rechtstreeks door gewandeld zonder pauze. Na het opzetten van de tent had ik echt wel honger. Lunchen had ik nog niet gedaan. Het was een korte dag van maar 14 km. Maar daardoor had ik wel tijd om eens wat kleren grondiger te wassen. Ondertussen zijn die droog en heb ik morgen dus geen rugzak vol met dogend wasgoed.

Morgen komt, als alles mee zit, Jeroen. Ook dan is het een korte dag. Maar daarna is het weer het echte werk.

Wandelen naar Eynatten: dag 4 Gilze (Chaam) - Alphen

Ik was vroeg wakker. Al wat geroutineerder lukte het ook om eerder te vertrekken. Om 9u liep ik de camping af en trok ik weer op pad. Wel weer met een kletsnatte tent, maar de mist over het veld was wel mooi.

Het Grenslandpad liep ook vandaag weer door bos. Een groot deel van de voormiddag liep in losloopzones voor honden. Wat een verschil met Belgische loslopende projectiel honden! Hun Nederlandse soortgenoten zijn duidelijk veel beter opgeleid. Geen enkele keer kwam er een hond in volle vaart op mij af gerend. En als die er nog maar aan dacht dat te doen, dan werd die meteen terug gefloten. Zo is het veel fijner wandelen! 

Ik had in mijn gids gezien dat er halverwege een eetgelegenheid was. Dat zou mijn middagstop worden. Toen ik bijna daar was, begon ik al te fantaseren over een uitsmijter als middagmaal. Oooo, wat zou dat smaken....!

Eindelijk daar aangekomen bleek het een camping te zijn. Een brasserie hadden ze wel, maar enkel voor campinggasten én gesloten op zondag. 😞 Het kraampje met koffie en lekkernijen maakte de teleurstelling alleen maar groter.

Bon, het werd dus picknicken. En natuurlijk was er op dat deel ook nergens een bankje te vinden. Dan maar op een zonnig plekje tussen het stekelig buntgras gaan zitten en daar de tent laten drogen.

Toen de tent droog genoeg was, liep ik verder. Ik had met Jeroen daar afgesproken. Hij bracht nog wat eten. Om zeker op tijd te zijn nam ik een shortcut... bleek dat die shortcut door een recreatiepark met allemaal chalets liep. Oeps... dat was voor mij niet duidelijk geweest. In Alphen ging ik nog even  aar de supermarkt en trakteerde mezelf op een cornetto én een smoothie. 

Jeroen en de kinderen pikten mij daar op waarna we doorrede naar een camping in Poppel om daar in de buurt samen te eten met de kinderen. Tja, dat is eigenlijk vals spelen volgens Matthijs. Maar wat heb ik deugd gehad van die snoetjes nog eventjes te zien! Normaal gezien zou er morgen een tocht van 28 km op de planning staan. Nu is die dus flink ingekort en ik ben stiekem wel opgelucht dat ik die niet helemaal alleen moet doen. 

Voor nu dus weer even slapen op Belgische bodem en dan vertrekken we morgen weer met frisse moed.

Wandelen naar Eynatten: dag 3 Rijsbergen-Gilze (Chaam)

Na een deugddoende nacht werd ik vanmorgen wakker in een kletsnatte tent. Hoewel het niet geregend had, zorgde de dauw er voor dat alles nat was. Ik maakte mij op mijn gemakje klaar in de hoop dat de ochtendzon wel alles zou laten drogen. Helaas was dat ijdele hoop.

Rond 9u20 vertrok ik, met nog steeds een natte tent, vol goeie moed. Het doel vandaag is Gilze (bij Chaam). Ik leerde al vroeg iets bij: vroeger reed er een team tussen Meersel-Dreef en Rijsbergen. Het eerste deel was redelijk veel asfalt. 's Middags kwam ik aan in Meersel-Dreef. Even buiten het dorp, aan de Mark, was er een veld, volop in de zon met 3 grote stenen. Eigenlijk wou ik nog een uur verder stappen. Om zo het grootste stuk al achter de rug te hebben bij de lunch. Maar dit veld was wel ideaal om de tent even te laten drogen. Ik besloot dus maar vroeger te stoppen en van de gelegenheid gebruik te maken. Dat bleek achter een goede zet, want veel betere plekken kwam ik nadien niet meer tegen.

Nadeel was wel dat ik nu na het middagmaal nog het grootste stuk moest afleggen.

De tocht ging nu eigenlijk constant door bossen en natuurgebied. Heel veel andere mensen kwam ik ook niet meer tegen.

Enkel "dienen met zijnen hamer" ben ik heel hard tegen gekomen. Rond 15u30 was de goesting weg. Maar was ik nog niet bij de camping. 

Gelukkig was die niet meer zo ver en arriveerde ik rond 16u30. Na het opzetten van de tent was het tijd om te douchen. Net toen belde Jeroen. Van bad timing gesproken... zijn stem horen was net dat druppeltje te veel. 

Er is weinig waar een goeie douche niet tegen helpt. En een stevig, "gastronomisch" pakje voer (kip met limoen en rijst) helpt ook. 

Morgen is het weer een 20tal kilometer. Maar nu eerst: slaapwel!

PS voor wie graag wilt weten hoe de kinderen het ervaren: https://tweewekenzondermama.blogspot.com/?m=1