Wandelzondag 17: wandelroute Ree bis

Deze maand was eigenlijk een herhaling van januari. Terug opnieuw opbouwen. Deze keer met een zware rugzak. Ook de wandelingen zouden een herhaling worden. Maar de planning is af en toe wel "een beetje" gewijzigd. Saint-Hubert en Beernem-Brugge stonden in januari niet mee op de planning.

Als laatste tocht van april stond de wandelroute Ree nog eens op het programma. Die hadden we op 31 januari ook al eens gedaan. Toen waren Gudrun en ik zo verrast door de mooie stukken dat we toen besloten hadden om die nog eens te doen. 1 keer in elk seizoen bv.Het leek me dan ook leuk om dat vandaag nog eens op het programma te zetten. Zo sluit ik de eerste maand van fase 2 toch nog met een oorspronkelijk geplande route af.

De wekker stond weer vroeg en om 8u15 trok ik de poort achter mij dicht en vertrok. Deze keer was het plan om de route met de klok mee te lopen. Op die manier kon ik een druk stuk al 's morgens in alle rust afleggen.

Het gebied dat in 2011 in vlammen opging.

Ik vertrok toch met een dubbel gevoel na de brand op het Groot Schietveld. Alle herinneringen en de bijhorende emoties kwamen de afgelopen week toch even terug boven drijven. Wat was de week voor ons huwelijk 9 jaar geleden toch een rollercoaster. De meeste koppels worden die laatste week meestal wel wat zenuwachtig. Maar daar hebben we niet veel tijd voor gehad... "Alle bewoners dienen zich klaar te houden voor evacuatie...." Ik hoor het soms nog. En daar stond ik dan, alleen thuis, overal rook, een auto in te laden met gerief voor een paar dagen voor baby Matthijs, kleuter Anne-Marie, onszelf én alles wat we voor ons huwelijk nodig hadden (van muziek, instrumenten, menu's, boekjes, kleding, etc). En ondertussen 1.001 scenario's die door je hoofd flitsen. Maar ook de solidariteit tussen de buren, het "samen sterk" gevoel, allemaal ongerust maar toch elkaar een hart onder de riem proberen te steken. 

Gelukkig is de brand op het Groot Schietveld ondertussen geblust. Maar als je dan door het stuk dat 6 jaar geleden in rook op ging wandelt, komt het toch wel binnen. Ik besloot om alsnog te genieten en niet te veel stil te staan bij heide- en bosbranden. Maar ik betrap mezelf er toch op dat ik me bij elk brandweerpaaltje de nummers van de paadjes inprentte. De heide is weer zo droog, het pijpenstrootje is nog helemaal dor en volledig uit gedroogd.

Gisteren was het een stralend blauwe hemel, maar vandaag was het helemaal bewolkt en toch een beetje frisjes. Vooral om dat ik vanochtend had besloten om mijn winteroutfit te ruilen voor mijn zomeroutfit: blote benen en korte mouwen.

In januari waren sommige stukken erg modderig. Vandaag liggen alle paden er poederdroog bij. En dat betekent ook dat de stukken los zand echt los zand zijn: geen licht ijslaagje, geen plakzand door het vocht. 's Morgens verbaas ik me er enigszins over dat het losse zand nog wel meevalt. Zou ik dan toch wat meer conditie hebben ondertussen? Maar misschien helpen mijn wandelstokken ook wel een beetje. Na flink wat geploeter ga ik een poortje door en kom ik aan de Paalberg en het Kriekelaarsven, mijn favoriete stukje. 

Verder door kom je langs de Mont Noir. Dat vind ik persoonlijk toch een deprimerend stukje van de hei. Het landgoed Mont Noir kwam, na nogal wat wisselen van eigenaars, vlak voor WOI uiteindelijk in bezit van de joodse diamantkoopman Bernhard Bernsohn-Stern. Ooit waren er plannen om er een soort "pretpark avant-la-lettre" van te maken. Er liep zelfs een spoorlijntje naar toe. Maar tijdens WOII geraakte het landhuis en het ganse domein compleet in verval. Wat vandaag de dag nog rest is is het geruis van de bomen in de lanen die zachtjes de geschiedenis vertellen. Ik word er iedere keer melancholisch van. Gelukkig voor mij ben ik al snel terug in open terrein en kan ik daar alle zwaarmoedigheid weer achter mij laten. Ik steek weer de grens over en verheug me op weer een mooi stukje. 

Het stukje Kortenhoeff in Hoogerheide  is echt een aanrader. En je hoeft daarvoor geen 25km te wandelen: wandelpad Uil (2,1 km) en Muis (1,7 km) lopen enkel door dit stukje. En die kan je eventueel combineren. Via de website van het Grenspark vind je meer info. Een 5tal stappen van het pad af vind ik een omgevallen boom. Ondertussen is het rond het middaguur en dus besluit ik om een pauze in te lassen en rustig koffie te drinken. Na een kwartiertje besluit ik weer verder te gaan. Ik zat wat verstopt waardoor de voorbijgangers mij niet altijd opmerken. Die schrikken dan ook als ik plots "vanuit de bosjes" op het pad sta. "Heb je hier gekampeerd!?" vraagt de opgeschrikte meneer. "Nee, ik heb een koffiepauze genomen". "Ja, sorry, dat zijn eigenlijk mijn zaken niet hè" herstelt de man zich vlug. Wildkamperen is verboden, zowel in Nederland als in België. En gezien de heidebrand van afgelopen week lijkt het me ook niet zo'n goed idee om dat daar te doen. Laat staan in een stukje bos vol bramen. De beste man weet natuurlijk ook niet dat die rugzak gewoon show is en ik enkel maar aan het oefenen ben. Ik loop verder en kom via een bosstuk terug op Belgisch grondgebied. De zon is er ondertussen helemaal door gekomen en het is nu aangenaam warm. De heide en bos geven hun geur weer af waardoor je zonder veel moeite zou geloven dat het zomer is. 

Deze wandelroute loopt ook langs 2 campings met stacaravans/chalets. Bij de meeste zie je enkel de achterkant. En achterkanten van gebouwen, dat is dikwijls niet veel soeps. Maar toch zie je soms pareltjes die meteen een glimlach tevoorschijn toveren.

Tijdens het stuk in de Staartse Heide heb ik er plots genoeg van. Helemaal geen zin meer om nog verder te wandelen. Ik ben de muziek beu (en kan geen andere opzetten want ik heb geen mobiel internetbereik dus moet ik eindeloos naar de gedownloade nummers op Spotify luisteren). Maar ja, door ergens neer ploffen geraak ik niet thuis. En zo midden in de hei naar Jeroen bellen om me te komen ophalen is geen optie. Ik ploeter dus stug door het losse zand verder. Dat me dat ook nu nog beter af gaat dan een paar maanden geleden, kan me nu niet oppeppen. Gelukkig kom ik nu weer in wat gekender gebied waardoor ik steeds naar een volgend doel kan lopen. Ook een regelmatige blik op mijn GPS helpt. Aan parking Noord besluit ik nog eens te stoppen. De vermoeidheid slaat nu wel toe. 21,5 km heb ik al afgelegd. Tijdens de korte stop overweeg ik de opties: ofwel loop ik de route helemaal uit, ofwel geef ik op en wandel langs de Verbindingsweg gewoon naar huis. Het perfectionistisch kantje in mij gooit dat laatste idee meteen weer weg: alleen moe zijn telt niet, zo ga ik er in september ook niet geraken.  De Verbindingsweg is op een mooie zondag uiteraard druk dus eigenlijk vind ik het niet zo erg om langs het zandpad naar huis te kunnen lopen.

En het Stappersven is altijd mooi. Het laatste stukje door de laan is er eigenlijk te veel aan. En de loslopende hond die alle kanten uitschiet terwijl zijn baasje(s) druk met hun gezelschap kwekkend het bos onveilig maken kan deze keer echt niet op sympathie rekenen. Voor het eerst spreek ik de mensen dan ook aan om hen attent te maken dat hun beest aangelijnd hoort te zijn. "Tja, *grijs* stiekem doen we dat niet..." Nee, stiekem is het niet als dat van de ene kant naar de andere kant stuift en je er geen punt van maakt dat je beest in volle vaart naar andere wandelaars rent. 
De laatste 300m... en dan koffie met een croissant en een warme douche. Dat doet deugd. Jeroen besluit ook nog even voor het eten een toer te gaan lopen door de heide. Na het eten is er nog weinig energie over. Samen nog met de voeten omhoog de nieuwe aflevering van "De Mol" en stijf worden.  Ik door 25 km los zand met een zware rugzak te overwinnen, Jeroen door een gevalletje "ik denk dat ik 20 ben, spring gezwind over een trapje... en beland met mijn gezicht in het zand".
(Ik ben ok hoor, niets om je zorgen over te maken 😋 ... Jeroen ook: een blauw oog, wat vel van zijn benen en een pols die af en toe protesteert. 🙄)

Wandelzondag 16 - rondje door de heide (20 km)

De dag begon om 7u. Over de boomtoppen hing een laagje mist. Ik at rustig mijn ontbijt en stapte iets na 8u de deur uit. Kamiel had heel graag mee willen gaan, maar was nog veel te moe. We hebben 3 Lego Master fans, maar dat wordt eigenlijk op "grote-mensenuur" uitgezonden. In de vakantie mogen ze dat live kijken. Maar dan liggen ze wel pas iets voor 22u in hun bed. Kamiel's getetter moest ik dus missen, maar de vogels compenseerden dat ruimschoots. Heerlijk... 

De mist was nu volledig naar beneden gevallen. Een weids zicht over het Stappersven zat er dus niet in. De zon deed wel al haar uiterste best om de mist te doen verdwijnen. En al snel werd het veel te warm voor mijn regenjas/windstopper. Vandaag liep de tocht richting het College en over Kalmthoutse Hoek om dan terug richting thuis te gaan maar aan Parking Zuid eerst nog een omweg in de heide te maken. 

Het eerste stuk was heerlijk rustig. De enigste mensen die ik tegen kwam waren natuurfotografen die duidelijk van de eerste heldere momenten hadden genoten. De moutainbikers sliepen nog. Ik kon dus rustig mijn lijf wakker laten worden. Ik had gehoopt wat hertjes tegen te komen. Helaas heb ik me tevreden moeten stellen met een, redelijk lang, spoor op het bospad. Nadat ik het boswachtershuisje passeerde en zo aan de Huybrechtsebaan kwam was het even goed opletten. De route liep nu door de weekendzone: huizen gapen dus. En gezien het vroege uur kon dat redelijk ongegeneerd. Wat mij vooral opviel was de vele nieuwbouw. Na de weekendzone volgde nog een stukje Huybergshebaan tot het Kouwaaipad.

Een trage weg door de velden dat me via de Achterstehoevestraat naar de Verbindingsstraat leidde. Mijn hiel begon nu wel wat te protesteren en de eerste blaar probeerde een debuut te maken. Op een stukje erf van een boerderij met wat opgestapelde autobanden die gebruikt werden voor de kuilhopen zette ik mijn rugzak af en diepte ik mijn EHBO zakje op. Tot hiertoe heb ik dat nog nooit nodig gehad (de pijnstiller tegen beginnende migraine buiten beschouwing gelaten). Zo goed en zo kwaad het ging tapete ik mijn hielen in. De troepen wielertoeristen negeerde ik even. Maar zij mij duidelijk niet... een vent van van een troep derdeleeftijdfietsers vond het blijkbaar stoer om te roepen dat ik bij die boer zeker wel kon logeren. Tja, boys will be boys zeker... 😳 Maar rond 10u 's morgens is het wel een beetje raar om al te beginnen over een logeerplek. Na wat gepruts zette ik mijn tocht verder zonder nog verder last te hebben van een vervelend zeuren plekje op mijn hiel. 
Nu is het heel de Verbindingsstraat af tot aan de parking. Ondertussen zijn alle mountainbikers en wielerfanaten wakker en is de weg precies een snelweg. Groepen van meer dan 10 zijn geen uitzondering. Ik begin zelfs te twijfelen of ik iets gemist heb na het laatste overlegcomité. Dat je soms kunt voorhebben dat er een aantal groepjes bij elkaar komen en je dan niet meteen kunt inhalen, snap ik. Maar dan hebben ze niet allemaal hetzelfde pakje aan... laat staan dat er dan een volgwagen mee rijdt. Voor alle duidelijkheid: dit was niet de meerderheid. Maar er waren wel opvallend veel grote groepen. 

De zon was ondertussen flink van de partij en ik kreeg het warm. Wat een verschil met vorige week! Mijn thermisch ondergoed had ik beter thuis gelaten (of in de rugzak, want dat gaat in september ook mee). Aan de nieuwe uitkijktoren zette ik mij even op een boomstam voor een kleine pauze. Mijn shirt ging ook in de rugzak. Aan de parking kon ik eindelijk van de drukke wielrenners met hun geroep afscheid nemen. Het losse zand moest ik er dan wel bij nemen. En ook hier was het druk door de vele wandelaars. Ondertussen had ik het echt wel heel erg warm. Ik zocht een beschut plekje en trok mijn thermisch ondergoed uit. Veel beter! 

De laatste weken trok de heide me minder aan. Alles was zo dor en doods. Ik werd er steeds een beetje moedeloos van. Ook al kon je na wat goed observeren wel zien dat de planten langzaam wakker werden. Maar vandaag viel het echt op dat de lente op uitbarsten staat. Bomen hebben een frisgroene waas, sappige grassprietjes sieren hier en daar weer de berm, de hondsdraf bloeit, ... Yes, dat is waar we allemaal naar uit kijken. Ik ben al weken het voorzaaien aan het uitstellen. Normaal moet ik mezelf tegen houden. Maar dit jaar kreeg ik maar geen goesting om de zaaitrays uit te halen. Onder het lopen begon het nu toch te kriebelen... zal ik straks toch nog de tomaten zaaien? Jaja, die hadden eigenlijk al een paar weken terug gezaaid moeten zijn. Maar hé, beter wat later dan véél te vroeg en dan zo'n zielige iele sprietjes kweken. En trouwens... Ik vind dat het een heel warm en zonnig najaar gaat worden. Dus dan heb ik lekker wat langer nog aan de plant gerijpte tomaten. 

Zie je die groene waas daar bij die loofbomen ginder...?

Ik stap moedig voort langs de brandtoren en zo richting Putse Moer. Ondertussen geniet ik van de geuren... De zon staat aan een stralend blauwe hemel en de naaldbomen ruiken dan op een warme dag altijd geweldig. Van die geur kan ik zo genieten! Net zoals van de geur van kruiden die op een zonnige dag 's avonds na zonsondergang nog een hele tijd blijft hangen. Het maakt het ploeteren door het losse zand iets aangenamer. Aan het laatste stukje langs de Putse Moer vind ik nog een omgevallen boom. Ik besluit nog een keer te stoppen. Genietend van een mueslibar, de zon, het uitzicht en een podcast mijmer ik helemaal weg. Maar ik kan niet eeuwig op die boomstam blijven zitten. Dus na een kwartiertje ga ik toch weer verder. Ook vandaag wegen die laatste loodjes weer bijzonder zwaar. En dat is niet goed voor het koppeke. De twijfel wil dan al eens de bovenhand nemen: "Waar ben ik in godsnaam aan begonnen. Waarom heb ik toch altijd van die zotte ideeën? Ik ga dit toch nooit 14 dagen na elkaar kunnen...". 

Dit zijn dan precies die momenten waarvoor ik die 45km wou stappen. Ik heb die dag op verschillende momenten gedacht: "awel, foert. Heel dat idee kan den boom in. Ik ben moe, koud, 't is saai, ... Wat doe ik hier? etc." Maar toch, elke keer een voet voor de andere en uiteindelijk ben ik op eigen kracht thuis geraakt. Het heeft me in ieder geval geleerd dat het letterlijk "maar" iedere keer een voet voor de andere zetten is. De sabotage gedachten laat ik dus van mij af glijden als water van een eend. En voor ik het goed en wel besef ben ik in de Korte Heuvelstraat. Op het bankje neem ik nog een laatste pauze. Nu ben ik bijna thuis. De Kastanjedreef lijkt langer dan anders. Maar eenmaal ik op het kruispunt kom met onze straat gaat het weer een beetje makkelijker. Hoewel ik door de zware rugzak nog steeds véél trager ga, ben ik toch een beetje content. Ik had mezelf als doel gesteld om ten laatste om 15u terug thuis te zijn. En dat haalde ik netjes: thuis rond 14u30. Strava leert me zelfs dat ik gemiddeld net geen 4,5km/u haal en dat is eigenlijk niet zoveel trager dan een maand geleden. Ik heb nog een kleine 21 weken om te blijven oefenen. 

Na een half uurtje rust heb ik de rest van de zondag nog wat buiten gerommeld en gezaaid. Kortom, een beetje van het goeie leven genoten.

Wandelzondag 15 - Treinstapper Beernem-Brugge

Woensdag zag ik op een Facebook groep met 2dehands klim- en trekmateriaal een nieuwe post verschijnen: een lakenzak (voor de kenners: klik hier). De nieuwprijs van deze lakenzak ligt rond de €70. In het zoekertje vroeg men €10. Een koopje dus. Enigste minpuntje: op te halen in Bredene. Dat is niet echt bij de deur...😕
Langs de andere kant: dat is wel aan de zee 😎 De GR5A is voor een groot stuk langs de kust. 
Helaas, volgens Frank zou het erg guur worden. Op het strand, los zand, met een noordenwind, regen, zonder enige beschutting... nee bedankt. 

Op zoek naar een alternatief dus. Moeilijk! Zoveel keuze. Maar uiteindelijk viel mijn ook op de Treinstapper Beernem-Brugge. 18km. Ideaal, past perfect in mijn schema. En gezien het autorijden vorige week zo goed meeviel, durfde ik het wel aan om eens helemaal alleen te proberen. 

Vanmorgen vertrok ik om 7u30 dus richting zee. Het was heerlijk rustig op de baan. Ik schoot goed op en was zelfs wat te vroeg op het afgesproken adres. Na het ophalen van de lakenzak reed ik richting Beernem. Maar aan zee zijn zonder de zee te zien, dat kan niet.Ik spotte een trap over de duinen en zette de auto aan de kant. Perfect uitzicht op de zee. Veel tijd gunde ik mezelf niet. De rit terug naar Beernem was een klein half uurtje. Maar ik wou wel graag ten laatste om 11u aan het wandelen zijn. 

Na een foto (en eerlijk: ook een sanitaire stop 🙊) keerde ik terug naar de auto en vertrok nu echt richting Beernem. De tocht begon aan het station van Beernem. Maar dat station bleek goed verstopt te zijn. De werken aan de perrons zal er waarschijnlijk wel voor iets tussen zitten. Na een keer rond te rijden, besloot ik me op doodlopend straatje aan de kant te zetten en ff rustig de kaart te bekijken. En blijkbaar flikte ik het nu weer om per ongeluk op de juiste plek aan te komen zonder het zelf te beseffen (nvdr: zo'n 15 jaar geleden nam ik deel aan een klarinettendag in het conservatorium van Gent. De treinverbinding was niet zo best, dus ik besloot met de auto te gaan. Een gps hadden we niet en de navigatie op de gsm was toen ook nog niet optimaal. Ik had dus van te voren de route vanaf Gent-Dampoort bestudeerd. Maar zo'n oude binnenstad is in het echt toch net iets anders dan op een kaart. Dus op een gegeven moment wist ik echt niet meer waar ik was. Ik sprak een bejaarde Gentenaar aan die op weg was naar de bakker en vroeg hem de weg naar Gent-Dampoort. De man liet me de bus volgen. Vanaf de rotonde van Gent-Dampoort deed ik een tweede poging. Deze keer liep alles goed... en ik kwam uit op dezelfde plek waar ik de weg had gevraagd... vlak voor het conservatorium.)

Ik parkeerde de auto, trok mijn wandelschoenen aan en vertrok. De eerste hindernis kwam ik al meteen tegen: een tijdelijke stellingtrap om op de brug over de spoorlijn te geraken. Brrr, bruggen, trappen, afgronden, ... niet echt mijn favoriete onderdeel van wandelen, laat staan zo'n stellingtrap. Eens diep ademhalen, goed zuchten en dan toch maar die trap op. Eenmaal de brug over was het nog een klein stukje tot aan het vertrekpunt. Nu kon de tocht echt beginnen. Het eerste stukje was nog flink opletten en puur op de GPS lopen. Maar eenmaal aan het kanaal Gent-Brugge kwam ik op de GR129 (de GR route die Arnout Hauben deed in Dwars door België). Nu was het makkelijker. 

Een eindje verder liep de GR door een stukje van Natuurpunt. Het zou een ideale broedplek zijn voor ijsvogels. Het was er nog heel rustig, dus hoopte ik stiekem dat ik dat vogeltje nu eindelijk eens zou kunnen spotten. Maar buiten 2 roodborstjes en een kudde ezels heb ik geen andere dieren kunnen spotten. Het zal dus voor een volgende keer zijn.

Aan het einde van het natuurgebiedje zegt mijn GPX links... de markering zegt rechts. Een beetje verwarrend. Maar ik herinner mij dat ik op Facebook 2 weken terug een berichtje had zien passeren dat er een een privépad plots was afgesloten en dat er een omleiding voorzien was. Dat moest dus hier op deze plek zijn. In omleiding laat me eigenlijk een heel stuk terug lopen. Maar nu in open veld met een gure noordenwind. Dan is het toch ff vloeken. En het werd er niet beter op... Na een 500m sloeg de route af naar links en stuurde me recht in het open veld. Brrr... Na een korte stop om mijn drinkenbus bij te vullen vertrek ik terug. Dit doet wel heel hard denken aan de 45km. Een keer goed zuchten en door. Aan het landschap te zien zou het een heel eind door de velden gaan. Een bank kwam ik ook niet tegen.

Blijven doorgaan dus. Na het open veld ging de tocht door dreven. De wind blijft ijzig. Ik heb ondertussen al dik spijt dat ik mijn thermos koffie in de auto heb gelaten. Na nog een korte stop krijg ik een berichtje van Jeroen: de kinderen willen graag eens videobellen. Dat brengt toch wel een beetje warmte. Daarna gaat het stappen ook wat beter. De zon komt er stilletjes aan ook wel door en de wind neemt af. Na 10 km kom ik eindelijk het eerste bankje tegen. Ik besluit er mijn boterhammetjes en soep op te eten. 

Ondertussen ben ik aan een volgend natuurplekje gekomen: de Assebroekse Meersen. Ook hier zijn er weer prachtige vergezichten. De

wolken doen vandaag echt hun best om als watjes in de lucht te zweven. Ik zie vandaag veel beestjes het pad oversteken. Helaas meestal enkel in een flits waardoor ik onmogelijk kan zeggen welke dieren mijn pad kruisten. Maar hier in Ver-Assebroek heb ik toch een paar meerkoeten kunnen bekijken. Zelfs een koppeltje met 5 pluizige kuikens. Aan het einde van het natuurgebied kom ik voor het eerst terug in bewoonde wereld. Een restaurant heeft een take-away opgezet met ijsjes, pannenkoeken, koffie, etc. Het kriebelt... sinds het begin van de challenge heb ik mezelf een (luxe) afhaalkoffie beloofd. Maar ik kwam nog nooit een plekje tegen waar dat kon. Toch besluit ik nu door te gaan. Het idee om nog een tijd aan te schuiven steekt me tegen. 

De GR gaat nu even door woonwijken. Maar voor ik het goed en wel besef ben ik weer in een natuurgebied. Ik besluit op een bankje weer even uit te rusten. Veel last van mijn grote rugzak heb ik niet. Maar door het gewicht is het wandelen wel duidelijk vermoeiender. Dat frustreert ergens. Maar langs de andere kant: dit is pas de 3de keer dat ik met een grote rugzak op stap ben en ik heb nog best heel wat weken om verder te oefenen. Maar ja, ik zou het toch graag nu al kunnen. 😶 
Ondertussen is het eigenlijk wel aangenaam weer geworden. De wind is gaan liggen en het zonnetje schijnt.

Het voorlaatste stukje van de route loopt weer langs het kanaal. Zo'n recht jaagpad, dat vind ik persoonlijk enorm saai. Maar we komen stillaan in stedelijk gebied en de huizen staan hier tot tegen het pad. Leuk... huisjes kijken. Het verbaasde me wel dat de terrasjes zo klein zijn en dat velen gewoon helemaal open zijn (sorry, ik kon het echt niet laten om dan eens binnen te gapen 🙊🙈). Het zou alvast niets voor mij zijn om zo'n kleine buitenruimte te hebben. 

Aan het einde van het jaagpad moet ik een brug onder... langs een houten brug aan de kant van een pilaar. Een alternatief is er niet zo direct en het bruggetje kreunt niets onder de fietsers die me voorgaan. Ok dan. Nog eens zuchten en we stappen moedig door. Ik besluit om de brug te vertrouwen en kom ontspannen aan de andere kant van de brug terug op asfalt. Zelfs een foto nemen durf ik aan. Nu komt Brugge echt in zicht. Ik verbaas me over de plotse overgang. Die doet zo hard aan een middeleeuwse stad denken: een brug over het water. De stoplichten fungeren hier als poortwachters. Even later loop ik op een oude stadsomwalling, langs het Minnewater naar het station. De stad verder bezoeken zal voor een volgende keer zijn. Het is ondertussen al 16u geweest en er is maar 1 trein per uur naar Beernem. In het station aangekomen merk ik dat ik nog rustig de tijd heb voor een sanitaire stop en kan ik op mijn gemakje naar het juiste perron gaan.
De treinrit duurt maar 10 minuutjes. Wat een contrast met de dikke 6u die ik er over die uiteindelijk 20km gedaan heb. In Beernem moet ik weer die verschrikkelijke stellingtrappen op én af. Na 2 flinke koppen koffie vertrek ik naar huis. Het is nu een pak drukker op de snelweg. Maar na Gent wordt het rustiger. En het leuke van naar huis rijden: het lijkt altijd korter dan de heenreis.

 

Wandelzondag 14 - 15 km in Saint-Hubert

In de loop van de week vroeg Jeroen wat ik voor deze zondag in gedachte had. Een rondje hei was niet meteen wat hij in gedachte had. Maar eens naar de  Ardennen? Of Limburg? Ik begon dus te zoeken  naar een nieuwe route. Het moest een route zijn die iedereen leuk zou vinden. Niet makkelijk: want de jongens en Jeroen houden van avontuur, Anne-Marie wilt meer cultuur en ik zit daar wat tussen. Klein bijkomstigheidje: mijn nieuwe trekrugzak ging mee... Met 14 kg. Een uitdaging dus. Uiteindelijk koos ik voor een wandeling uit een oud boekje "Dagstappers in de Ardennen". Weer een route op basis van een GR.

We vertrokken rond 8u20 richting Ardennen. Normaal rijdt Jeroen altijd, maar die had het bij de kinderen zo weten te brengen dat mama moest rijden. Dus mocht ik vanochtend de motor starten. Na een dikke 2u rijden kwamen we aan bij "hét" monument de roi Albert. Ghoh, dat was toch eerder een monumentje. Na nog een croissantje gingen we op pad. Het eerste deel van de route ging door beukenbos. Na een kleine 10 km begonnen er al wat maagjes te knorren, tijd voor een pauze. De broodjes met salami en kaas gingen er goed in. Maar de sandwiches met een paaseitje smaakte toch het allerbeste. Nadien ging het stappen weer een stuk vlotter. De stemming was opperbest. Er werd volop gezongen van "hej Joppie Poppie Poo, die ging een keer op wandel, Hej Joppie Poppie Poo....". En zo kwamen we al snel in Saint-Hubert terecht. Eigenlijk moesten we helemaal niet in het stadje zelf zijn. Maar bij het zien van de grote basiliek was de nieuwsgierigheid van Anne-Marie gewekt. Op het plein voor de basiliek ontdekte ze Romeinse goden. Helemaal in haar nopjes ging ze op zoek welke er allemaal afgebeeld waren. Daarna bezochten we de basiliek zelf. Gezien onze kinderen niet gedoopt zijn en geen godsdienst volgen is een kerk toch nog iedere keer iets raars voor hen. Maar toch vonden ze allemaal wel iets waar ze zich over verwonderden. Geschiedenis is blijkbaar wel iets dat hen alle drie prikkelt. 

 

Na het bezoek aan de basiliek aten we nog een koek en vatten we de laatste kilometers aan. Halverwege het laatste stuk kreeg Kamiel het zwaar: met zijn korste beentjes is 17 km natuurlijk een hele afstand. Ook het hangry beestje kreeg hem in zijn greep. En dan is elk tegenvallertje (niet het wildpark bezoeken, niet in de tent kunnen slapen vannacht, niet extra stoppen om in een boomtakkenkamp te kunnen spelen, enz.) er eentje te veel. Matthijs en Anne-Marie waren ondertussen aan een of ander fantasieverhaal begonnen. Al snel hadden ze een heel boek uit gedacht. Ondertussen werd Kamiel echt heel erg moe. Matthijs mocht uiteindelijk toch zijn rugzak overnemen maar ook dan was die laatste anderhalve kilometer er te veel aan. Tot hij op 500m van de auto even moest plassen en daarna een hele grote steen vond. Met puppy-oogjes vroeg hij zich hardop af hoe dat dan met zijn wandelstokken moest. "Ghoh ja Kamiel, geef die dan maar aan mij. Ik loop dan wel ff met 4 tegelijk." Die steen had blijkbaar magische energie. Zijn benen en voeten deden plots geen pijn meer. Zeker toen Matthijs voorstelde om de grote kei over te nemen. Voor we het goed en wel besefte waren we terug aan de auto. 

De tocht op zich was redelijk saai, verre van avontuurlijk. De natuur is nog maar heel lichtjes aan het ontwaken, alles ziet er nog dor en doods uit. Maar toch was het een heel leuke tocht door het getetter van de kinderen en het bezoekje aan de basiliek. Het lopen met een zware rugzak viel mee. Wat een verschil maakt een goed passende rugzak! In totaal legden we 17km af. Niet gek dat Kamiel's beentjes moe waren dus.