Wandelzondag 5 - 31 januari

De wekker stond weer vroeg deze zondag. Een glinsterend witte wereld glimlachte mij toe. De vriezeman had duidelijk op straat gezeten. Gisteren had ik nog besloten om toch een andere route te wandelen vandaag. Maar tijdens het ontbijt bedacht ik dat de wandelroute Ree ook zo'n 25 km is. Misschien ook wel fijn om die vandaag te doen... Nog snel even het gpx bestand downloaden en klaarzetten in mijn gps appje en dan sffs even met Gudrun overleggen wat zij liefst doet.

Ik was goed op tijd klaar en stond buiten mijn schoenen nog even deftig te strikken.... brrr... Vriezeman beet al meteen in mijne neus...

Snel nog een foto uit de tuin, dan heb ik een bewijs dat het echt wel koud was. ;-)

Ik stond al vroeg klaar aan onze brievenbus.... maar bedacht nog net op tijd dat mijn drinkenbus nog op het aanrecht stond. Op zich geen grote ramp: er zat nog een volle 2l fles in mijn rugzak. Maar dat drinkt net iets minder praktisch dan mijn 500 ml dopperflesje. 

Aha, daar is Gudrun, we kunnen op pad. Ook zij had meer zin in de Ree route, dus dat was snel beslist. En dat is best wel eens fijn, gewoon bordjes volgen, ipv heel de tijd de gps in de gaten te moeten houden.

We vertrokken langs het Stappersven. Nu we nog zo vroeg waren, stopten we even aan het nieuwe uitkijkpunt. Heel het uitkijkpunt voor ons alleen, wat een luxe. Het uitzicht blies ons van onze sokken. Dat blijft toch zo mooi...

Al snel hadden we heel het Stappersven rond gelopen en kwamen we terug op de Verbindingsweg. Officieel heet die trouwens Verbindingsstraat, maar dat zegt (bijna) niemand in Kalmthout. De wandelroute volgt die tot aan Parking Noord. Maar wij besloten om een andere optie te nemen waardoor we door de hei konden wandelen. Normaal is dat een stuk los zand, maar omdat de grond bevroren was, liep dat toch een stuk vlotter. 

Na de pracht van een glinsterende heide onder een stralend blauwe lucht kwamen we weer op het afgepijlde pad Ree terecht. Vanaf nu was het "easy peasy" paaltjes volgen (dachten we toen nog).

Het eerste grenspaaltje liet niet lang op zich wahcten. Er staan meerdere grenspalen in de heide, maar ze zijn niet altijd van die klassieke grijze pieken. Je moet weten dat het een grenspaaltje is, ander mis je ze gegarandeerd. Dit stuk was voor ons nog onbekend terrein. Maar wel een zeer mooi stuk van de Kalmthoutse Heide! We genoten met volle teugen. Na een 12 km hielden we een eerste "koffiestop". Jeroen had gisterenavond bij mijn thermosfles een doosje met een cuberdon (lief hè) klaargezet... voor bij de koffie morgen. Ik had er vanmorgen nog snel eentje voor Gudrun er bij gedaan. Mmmmhhhh! Zoiets simpels, maar toch een verwennerijtje. 

Aan de oversteekplaats met de grote baan hielden we even een pauze: boterhammen voor Gudrun, koffie en een appel voor mij. De route voerde ons nog verder "het buitenland" in, langs vennen, heide en bossen. Eenmaal we de grote weg terug overgestoken waren kwamen we langzaamaan terug in bekend terrein. Druk babbelend kwamen we al snel weer uit bij de grenspaal die we al op bijna elke tocht hadden begroet. Raar, want toen ik deze ochtend de route bekeek dacht ik nog: "ah, niet langs dat modderstuk, fijn". Gps toch maar eens boven halen.. Ghoh ja, we hebben toch ergens een paaltje gemist blijkbaar. Wat doen we? Rechtdoor, dan komen we vanzelf terug op de Ree route uit of terug langs de Mont Noir? Bij het horen van "Mont Noir" was het voor Gudrun simpel: "Terug! Ik wil die zuilen eens graag zien!". Het modderstuk hebben we vandaag dus 2 keer gedaan, volgens de GPS goed voor 1,5 km extra. Helaas, de zuilen zijn we niet tegen gekomen. Maar Gudrun, ik beloof dat we echt nog eens een route doen die langs die zuilen komt!

Na 20 km begon de vermoeidheid zich te laten voelen. Zeker bij Gudrun. Het tempo zakte en het gebabbel verstilde. Vanaf nu probeerden we ons te richten naar gekende punten: vanaf hier door de Kriekelaerduinen naar de Paalberg, van de Paalberg naar de Putse Moer, Putse Moer - Brandtoren, Brandtoren - Korte Heuvelstraat, ...

Aan de Korte Heuvelstraat moesten we eigenlijk het pad langs de scoutslokalen om zo achter de Markgraaf uit te komen. Het eerste stuk is nog gewoon zand/modderpad. Daarna een heel stuk los zand. Dat stuk hebben we laten vallen. Ondertussen was het voor Gudrun echt puur op wilskracht door bijten. Dan is zo'n zandvlakte echt geen doen. 

Een pak later dan verwacht kwamen we doodmoe thuis aan. De soep van Pip Food en een broodje smaakte. De warme douche deed deugd. Helaas kreeg ik vandaag geen tijd om even de voeten te laten rusten, want de hongerige buitenspeeljongens moesten nog gevoederd worden. Al kreeg ik wel wat hulp bij het koken en zo kon ik ondertussen ook vertellen over onze tocht.

De hongerige buitenspeelboefjes tetterden tijdens de maaltijd honderuit. Helaas, ik had niet zoveel honger en zelfs het halve bord dat ik al maar opgeschept had was eigenlijk te veel. De pudding waar ik eigenlijk al verlekkerd op was, heb ik laten staan. In plaats daarvan werd het toch even met de voeten omhoog liggen, want mijn huisgenoten begonnen er een beetje raar uit te zien :-/

Na 20 minuutjes was dat wel weer over en trok de misselijkheid ook weer weg. Klarinet spelen zit er vandaag niet meer in. Rustig zetel hangen, blog schrijven, nog wat lezen en véél drinken wordt deze avond mijn bezigheid. 

O ja, het was dit weekend ook vogeltelweekend. Gisteren heb ik door het slechtere weer niet veel vogels in onze tuin gezien. Dat heb ik vandaag proberen in te halen. 2 wilden ook poseren voor mij: 

En om het af te leren: 

Zouden de elfjes thuis zijn?

Tot volgende week!

Wandelzondag 4 - 24/1/2020

 Vanmorgen vertrokken we onder een stalende zon en mét een restje sneeuw weer op pad. Deze week stond er het "echte" werk op het programma: 20km. Dat begint al op de afstand die ik per dagetappe wil afleggen te lijken. 

De route die ik gekozen had vertrok "officieel" aan de Vroente. Maar ik vond het nogal "van de zotte" om eerst naar de Vroente te fietsen en dan eigenlijk quasi langs ons huis te passeren om daarna, waarschijnlijk bekaf, terug naar huis te moeten trappen. En ok, dat zijn extra calorieën die je dan verbrandt, maar toch...

Vanaf parking Zuid zaten we op de gekozen route. Het losse zand van de Keetheuvel beet al meteen flink in onze kuiten. Gelukkig was de grond een beetje bevroren, dat maakte het toch net iets makkelijker. Bij de Hazenduinen sloegen we af richting Kambuusduinen om zo in de Steertse Heide te komen. Daar is het meer bosgebied. Veel aangenamer om te wandelen dus en meteen ook het verste punt van onze wandeling. Op de terugweg flirtten we met de Nederlandse grens. Met de aankondiging dat er vanaf 27/1  niet-essentiële reizen naar het buitenland verboden zijn, is het nog even afwachten of de reeds uitgestippelde route nog kan doorgaan. Maar voor vandaag is dat nog geen probleem. Sowieso is dat een gebied die de meeste toeristen niet kennen en waar het erg rustig wandelen is.

De regen van de afgelopen weken had enkele (mountainbike)routes tot echte modderdretspaden omgetoverd. Op sommige stukken was het zelfs spannend om droge voeten te houden. Het losse zand en de drets hield ons tempo serieus naar beneden. Maar ach, we moesten toch nergens meer naar toe vandaag.

Na alle drets kwamen we weer bij het Kriekelaereven. Dat is ondertussen mijn favoriete plekje, voor mij eigenlijk het mooiste stukje van heel de Kalmthoutse Heide. Vanaf hier voerde de route ons naar de Paalberg en de Putse Moer waar het een stuk drukker was. Ik vind het fantastisch om mensen te kunnen observeren. Het liefst ga ik daarvoor ergens aan de kant (van het plein, het station, etc. op een bankje/terrasje) zitten en vanop een afstandje alle taferelen gade slaan. Zonder (voor)oordelen, zonder commentaar, gewoon observeren. Echt weer om (lang) op een bankje te gaan zitten was het niet, maar al wandelend kan je eigenlijk ook de mensen observeren. Heerlijk, al die verschillende mensen, in verschillende uitvoeringen met duidelijk verschillende intenties: van stadsmussen die "blokje om" komen flaneren en zoveel mogelijk selfies proberen te maken of betoverd naar hun gsm blijven staren zonder in een diepe plas te stappen, vriendengroepen die de brandtoren tot cocktailbar omdopen, enz. Na een tocht van 15 km vielen wij, met onze modderschoenen en -broeken, "echte hiking gear" (aka wandelstokken, dagtrekrugzak, drinkenbus), lichte blos op de wangen en duidelijk bezweet, eigenlijk gewoon uit de toon.

Een dat brengt me meteen bij een andere observatie:
Als we met ons gezin in Frankrijk of de Ardennen wandelden, werden we steeds begroet met een simpele, maar vriendelijke "bonjour" bij passeren. Ondertussen is het zo'n gewoonte geworden dat elk lid van ons gezin altijd groet als we iemand tegen komen (jaja, je krijgt van ons 5jes in koor of in stereo een goeiendag). Onder  de wandelaars-wandelaars (en de meeste mountainbikers en lopers) die we in de voormiddag tegen kwamen bleek dit niets vreemd te zijn. Onze "goeiemorgen" werd steevast beantwoord met een kort knikje of een goeiendag terug. Maar toen we deze middag aan de Putse Moer kwamen en ik vrolijk elke passant een goeiemiddag toewenste, waren de reacties lichtjes anders. Sommige wandelden zo boos mogelijk kijkend gewoon verder, anderen zochten verschrikt rond welk beest er in godsnaam "goeiendagt". Sommigen vonden het duidelijk niet leuk om een goeiemiddag toegewenst te krijgen terwijl anderen zich een hoedje schrokken. Soit, stiekem vond ik het eigenlijk wel plezant om die verschillende reacties te zien en maakte ik er een sport van om letterlijk elke persoon/groep die we tegen kwamen te groeten. Het gaf ook wat verstrooiing, want alle modder en losse zand begonnen hun tol wel te eisen. Het losse zand richting parking Zuid, achter de Markgraaf beet nog een laatste keer in onze kuiten. Maar eens we het Olmendreefje in sloegen, keerde ook de stemming terug. Yes, we hebben het weer maar eens gedaan!

Het middagmaal smaakte, vooral die koffiekoek (*bloos*), de trap op om te douchen lukte nog net. Fris gedoucht toch even met de voeten omhoog. Deze tocht was toch echt een stuk vermoeiender dat vorige keren. Hoewel de algemene vermoeidheid wel meevalt, voelen de benen toch heel zwaar aan, van gezwind rondlopen komt momenteel niet veel in huis. Maar hé, morgen is dat weer beter! 

Wandelzondag 3

De ochtend begon al goed: ik had mijn wekker goed op tijd gezet zodat ik 1,5u de tijd had om me klaar te maken. Ik heb er een hekel aan om 's morgens te moeten jakken en jagen. Maar om een of andere reden had ik de wekker niet gehoord... Iets na 8u werd ik wakker door 1 van de kinderen. Verdorie, nu moest ik toch nog haasten.

Gelukkig had ik gisteren mijn spullen voor het grootste deel al klaar gezet. Dat scheelt al wat in tijd. Om 8u50 trok ik mijn wandelschoenen aan en stond ik in de restanten van de sneeuw klaar. Samen met Gudrun begonnen we aan onze tocht van 18 km.

Gezien we weer van thuis uit vertrokken, was het eerste stuk weer hetzelfde als vorige week. Ook nu kozen we voor de "toeristische" route ipv het mulle zand. Dat geeft al meteen een heel erg mooi zicht op het heidelandschap. Deze keer was ik niet vergeten om mijn Fitbit te starten. Eens we aan de Korte Heuvelstraat kwamen sloegen we rechtsaf om zo langs de brandtoren verder de hei in te trekken. In tegenstelling tot vorige week was het bijzonder rustig. Ofwel lag dat aan de gekozen route natuurlijk: vandaag kwamen we niet langs de parking aan de Vroente.

De gekozen route bleek voornamelijk door los zand te gaan. Achteraf bekeken was het dus een beetje idioot om in het begin die kleine omweg te maken om het los zand van het grote pad te vermijden. Jeroen weet hoe groot mijn hekel aan los zand is. En blijkbaar wist hij dat de gekozen route veel los zand zou geven... om daar dan op mijn "geklaag" achteraf een "ah ja" op te antwoorden. Pfff... gaat daar mee naar den oorlog! ;-)

Afgezien van het los zand konden we wel genieten van hele mooie vergezichten. En een aantal keren mochten we ook over omheiningen klimmen. De heide wordt begraasd door schapen en Galloway koeien. Maar die mogen niet overal komen. In de winter zijn er trouwens geen schapen of koeien te zien. Die overwinteren op andere locaties. De tocht bracht ons naar een oude, vervallen kazerne (voor de nieuwsgierige: Koningin Wilhelminakazerne) in Nederland op de baan tussen Putte en Hoogerheide. Daar hielden we een koffie/koek stop voor we aan de terugweg begonnen. De weg terug liep meer door bos. Maar er waren wel flink wat duinen, dus af en toe ook een beetje klimmen. 

Na 16,5 km vond Fitbit het welletjes en stopte er mee. De laatste km's heb ik dus (weeral) niet geregistreed. Is dat erg/onoverkomelijk? Bwa nee. Maar het is wel jammer. En vooral ergerlijk als technologie beslist zijn eigen goesting doet. 

Na de nodige omzwervingen kwamen we terug in de Korte Heuvelstraat. Ook deze keer wandelden we via een verharde weg naar huis. Wat best wel fijn was na al dat los zand. 

Na een tocht van 5u ongeveer kwam ik terug thuis aan. Veel honger had ik niet, maar de verse broodjes smaakten wel. En de warme douche deed flink deugd. Ook het dutje waarmee ik me achteraf trakteerde was welgekomen.

Volgende week staat er 20 km op de planning Dat begint al meer op een dagetappe te lijken. Maar eerst nog wat sfeerbeelden van vandaag:

 

  

Wandelzondag 2

2de zondag van januari, de stapschoenen stonden weer klaar. 

Deze keer moest ik niet alleen stappen maar wandelde Gudrun mee, een "collega fluitiste" die net als ik ooit overgelopen is naar klarinet. 

Stipt 9u stond ik klaar. Het had flink gevroren en de weg was spekglad. Geen wonder dat Gudrun wat later dan afgesproken kwam aangeschuifeld... Gelukkig konden we snel het bos in waar we geen last hadden van de ijzel. Hoewel we toch redelijk vroeg vertrokken was het al behoorlijk druk aan de Ster, het kruispunt waar we het bos in trokken.

We maakte een kleine omweg (om het stuk loszand te vermijden) en konden eigenlijk al meteen genieten van een weids heidezicht. Halfweg het pad naar de Vroente realiseerde ik me dat ik er weeral in geslaagd was om te vergeten de activitytracker te starten. Tja, de eerste 2 km werden dus niet mee opgenomen. Jammer voor die challenge op Strava (maar als alles goed gaat, haal ik 100 km deze maand gemakkelijk).

Aan de Vroente was het drukker. Maar al snel verlieten we het grote pad en namen we een klein verbindingspad om zo achter de brandtoren uit te komen. Van daaruit trokken we naar het Kriekelaarven. We flirtten wat met de Nederlandse grens en waren ons helemaal niet bewust van de tijd tot een paar dames onze "goeiemorgen" met een "nou, zeg maar middag hoor" beantwoordde. Uiteindelijk kwamen we uit bij Parking Noord. Van daar uit was het heel saai langs de Verbindingsstraat terug naar huis. 

Op de teller: een dikke 17 km. Oeps, dat hadden er "maar" 15 moeten zijn. 

De pistolets en de koffiekoek smaakte daarna wel. Ook de douche en de siësta deden deugd. ;-)

Wandel(zon)dag 1

Een nieuw jaar, nieuwe goede voornemens, nieuwe uitdagingen.
En wat voor een uitdaging!

Komende zondag zien we, al wandelend, nog familie en moeten er nog wat nieuwjaarsbrieven gelezen worden. Dus de eerste wandelzondag moet ik eigenlijk al forfait geven. Dat is al geen goed begin...
Maar, net zoals op kerstdag, had Jeroen al gezegd vandaag te willen gaan wandelen. "Plezant, dan starten we heel de stamboomtochtqueeste met gans het gezin", dacht ik nog. Helaas, deze ochtend bleken zijn benen nog niet gerecupereerd van zijn loopsessie gisteren. Hij gaf dus forfait. Tja, dan maar alleen, want al opgeven nog voor het begonnen is... dat is pas afgang. Alleen met een podcast, dat moest nog lukken. Zo veel stond er niet op het programma: 10 km. 

Op weg naar de route

Net na de middag trok ik dus mijn wandelschoenen aan en vertrok. Alle tochten in januari vertrekken van aan onze voordeur. Lekker makkelijk dus. De route had ik afgeprint, voor het geval de batterij mijn oude GSM forfait zou geven en kon ik via de app van Routeyou ook bekijken, podcast was opgezocht, 2 mueslirepen mee, muts, handschoenen, mondmasker en hoppakee... o ja, drinkenbus, stond nog op het aanrecht. Gelukkig was Jeroen alert en stond die er al mee te zwaaien nog voor ik de poort kon open doen. 

Eerst een kilometertje stappen om op de route te geraken. Maar de helft daarvan is al in het bos dus dat was niet zo vervelend. De eerste helft van de route liep over gekend terrein. Maar wel langs paadjes waar ik nog niet zo veel gewandeld heb. Nadat ik de grote ingang aan De Vroente gepasseerd was liep het pad gelijk met de wandeling Schaap. Maar wat bleek: de GR5 loopt ook langs dit pad. Ik kon dus al eens oefenen met de bewegwijzering te volgen (dat is niet moeilijk, maar je moet wel weten dat dit teken linksaf wilt zeggen.)

GR teken voor linksaf

Kijk, de GR5

De yogaboom en ik

Ik kwam voorbij "de yogaboom". Dat is een open zandvlakte met een nogal karakteristieke boom. Bij mooi weer verzamelen we daar met de yogagroep. Raar om daar nu te staan, zonder yogamatje en zonder de medeyogini's. Wat mis ik die woensdagvoormiddagen toch, ook al zijn de lessen nu online. De energie die je tijdens een "live" les voelt is toch compleet anders.

Ik volgde nog een hele tijd de GR5, langs het "Meurissenven" of officieel de Putse Moer. Nog steeds liep de GR5 mee. De zon kwam even piepen en zette het ven in een gouden gloed. Helaas was het daar veel te druk om een mooie foto te kunnen maken. Of eigenlijk, ik had geen zin om te moeten wachten tot de mensen uit beeld zouden zijn. Al snel liep ik terug door een bosje en kwam ik uit op een weids heide landschap.

Nu begon mijn favoriete onderdeel: los zand. Oh, wat haat ik het om door los zand te moeten wandelen. Net zozeer als mijn mama het verschrikkelijk vindt om door los zand te moeten fietsen. Het gemopper dat papa iedere keer kreeg als hij weer eens een binnenweggetje dacht te nemen tijdens een fietstochtje... Tja, dat hoort nu eenmaal bij de heide. En Jeroen probeert me dan iedere keer te sussen met "maar dat is wel een kei goeie conditietraining". Jeroen was er vandaag niet bij, de route had ik zelf gekozen en het geeft nogal verbaasde gezichten als je mopperend op jezelf ploeterend voorbij gestrunkeld komt. Dus liet ik dat mopperen vandaag maar even achterwege en hield het op een interne nota: "zorg de volgende keer dat los zand-gedeeltes in het begin van de route zijn". Hoewel, dan is de moed al helemaal in de schoenen gezakt misschien...

Los zand is dus niet mijn favoriet, het uitzicht daarentegen maakte veel goed:

Na flink wat geploeter kwam ik op de Verbindingsstraat. Vanaf hier was het weer zeer gekend terrein. Even twijfelde ik op bij Parking Zuid toch gewoon rechtdoor te gaan ipv het pad links naast de parking te volgen om dan op het punt waar ik eerder op de route was gekomen richting huiswaarts af te slaan. Maar dat betekende over asfaltweg lopen tot thuis. Dus toch maar afslaan en door het bos naar huis.

Het was best pittig, die eerste 10 km. Het bleken er ook geen 10 te zijn: ik heb er bijna 12 gedaan. Een goeie douche deed deugd. En voor de rest van de avond is er ook niet veel meer dat nog echt moet.