Wandelszondag 9

Vandaag stond er weer een verdere tocht op de planning: 25 km. De intentie was om in februari Kalmthout en omgeving te verkennen. Door sneeuw en een quarantaine heb ik de geplande tochten wat moeten aanpassen en hebben we van de omgeving weinig gezien. Ik heb nog even getwijfeld om een alternatieve tocht te voorzien om de maand af te sluiten. Maar uiteindelijk besloot ik de origineel geplande tocht toch te maken. Die ging naar het Klein Schietveld, een stukje militair domein op de rand van Kalmthout, Kapellen en Brasschaat dat (gedeeltelijk) open gesteld is voor recreatie.

Vandaag is mijn petekindje ook jarig. Veel feesten kan niet, maar even dag zeggen om het cadeautje af te geven is wel fijn. Als ik vroeg genoeg vertrek, ben ik ook vroeg thuis en kunnen we in de namiddag nog eventjes langs gaan, bedacht ik. Dus vertrok ik om 7u. De mist en de rijp op de planten gaf een aparte sfeer. Langs uitgestorven straten en door de velden waande ik mij toch even alleen op de wereld. Voor ik het Klein Schietveld bereikte moest ik Kalmthtout van noord naar zuid doorkruisen. Ik maakte van de gelegenheid dan ook gebruik om een klein beetje "den toerist" uit te hangen. 

Aan het "Sjanenven" begon mijn tocht door het Klein Schietveld. Maar eerst mocht ik nog genieten van het mysterieus zicht. Ik ken dit plekje goed. Toen ik nog voor Biblo werkte, passeerde ik hier elke dag met de fiets. Tijd om te stoppen om de zonsopgang te bewonderen was er dan niet. Maar het was toch elke dag even genieten.

Het Klein Schietveld is niet echt gekend terrein voor mij. Veel wegwijzers staan er ook niet. Ik moest dus volledig vertrouwen op de GPS. Heel groot is het er niet, maar als je steeds maar in rondjes blijft lopen, kan je ook serieus kwijt lopen. De eerste uren kwam ik nauwelijks iemand tegen. Maar in de latere voormiddag doken de mountainbikers op. Vooral de single tracks zijn bij hen geliefd. Maar er was toch iets bizar dat mij opviel: in de Kalmthoutse Heide kom je ook mountainbikers tegen. Die generen zich voor niets (en staan open en bloot te plassen 😬) maar groeten meestal wel heel hartelijk en knopen soms een praatje aan. In het Klein Schietveld daarentegen kijk je strak vooruit en moet je heel serieus kijken. Lachen is verboden, net zoals het woord "goededag". 🙍 

Buiten dat bizarre detail is het wel een hele mooie omgeving, ook heidegebied maar toch volledig anders dan de Kalmthoutse Heide. Er juist de vinger op leggen wat er verschillend is lukt niet echt, maar als ik er 1 term op moet plakken: ruiger. Maar zeker de moeite als je in heidegebied wilt wandelen zonder over de koppen te lopen. Tegen de middag was de zon er stevig door gekomen en vond ik een boomstam om mijn boterhammen en soep op te eten. Ik was alleen een lepel vergeten... en met "brokjessoep" bleek dat toch niet zo handig te zijn. Na nog een uur zwerven door het Schietveld en zoeken naar paadjes die blijkbaar niet meer bestonden kwam ik terug uit bij de bewoonde wereld. Van hieruit was het "in rechte lijn" naar huis. De GPS stuurde me langs de kleine Gitok en het verlaten Willy Vander Steenplein. Aan het station van Heide genoot ik in een heerlijk lentezonnetje van een laatste kopje koffie. Het laatste stuk ging door de Withoefse Hei, langs de Vroente en het fietspad naar huis. Daar was het wel druk. Maar ik kan niemand ongelijk geven. Het was ook heerlijk weer. De lente staat letterlijk voor de deur. 
De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst en dat was deze keer ook niet anders. De geplande 25 km bleken uiteindelijk 27,5 km te zijn. Tja, een goede training zeker. Crashen in de zetel zat er niet echt in. Na een douche vertrokken we met de fiets naar mijn petekindje. En dat fietsen deed eigenlijk wel deugd. Net zoals het toch even kunnen samen zijn met familie. 

Wandelzondag 8 geannuleerd 😞

Helaas, een collega raakte besmet met het corona virus. Uit voorzorg liet ik mezelf ook testen. Maar dat houdt wel in dat ik in quarantaine moet. 

De eerste test is gelukkig alvast negatief. Maar morgen dus geen wandelzondag en geen nieuwe blogpost. 

"Een geluk bij een ongeluk": deze week is een rustweek na de 30 km van vorige week. Alleen had ik dat liever niet zo letterlijk gezien. 

Maar dat geeft wel wat meer tijd en ruimte om de etappes eindelijk eens uit te werken. Een eerste versie is klaar. Dus een van de dagen komen die ook online.

Wandelzondag 7 - 30 km

14/2, het hoogtepunt van februari. Niet persé door Valentijn. Eerder omdat vandaag een eerste tussendoel gewandeld moest worden: 30 km.

De sneeuw was wel een pretbederver. Hoewel het sneeuwlandschap er heel erg mooi uitziet, om te wandelen werd het de afgelopen week steeds lastiger. Woensdag maakte ik een wandelingetje (uhum, 12 km. Iets met nieuwe gsm kwijt geraken en zoeken 🙄😣) rond het Stappersven en merkte ik al dat het veel gladder was dan zondag. Het idee waar ik de 3 afgelopen dagen reeds mee rond liep (wandelroute ree omgekeerd te wandelen en er nog een paar extra lussen bij te voegen) werd snel afgevoerd. Want strooien doen ze in de hei (terecht!) niet. En door de bevroren vennen beloofde het behoorlijk druk te worden. En hoe meer voeten de sneeuw op de paden samendrukken, hoe gladder het allemaal zou worden.

Plan B werd dus woensdag nog de prullenmand in gekeild. Plan C, D, E, .... zagen het licht.

Na wikken en wegen en informeren hoe de veldwegen er bij lagen besliste ik vrijdag om de geplande route te klasseren. Het zou te gevaarlijk zijn om die te wandelen.

De nieuwe route was de meest saaiste van alle alternatieven: van Antwerpen-Centraal naar Essen, langs de fietsostrade, want die is wel helemaal sneeuw- en ijsvrij.

Gezien de langere route besloot ik om vroeg te vertrekken: om 7u stapte ik de deur uit en wandelde naar het station waar de trein van 7u41 naar Antwerpen vertrok. Ook Gudrun en Peter gingen mee. De zonsopgang beloofde een mooie dag. Om 8u15 begon onze wandeling terug naar huis. Het eerste stukje ging dwars door de Chinese wijk en Park Spoor Noord. Voor we het wisten, hadden we het begin van de fietsostrade F14 bereikt. Vanaf nu was het "immer geradeaus". Héél erg saai. Langs de andere kant hadden we ook steeds een doel om naar toe te lopen: eerst Antwerpen-Noorderdokken, Ekeren, Sint-Mariaburg, enz. Een lange tocht zo in stukjes kunnen hakken is altijd fijn. We hielden een eerste kortere stop in Ekeren. Daarna wandelde we naar Kapellen waar we wat langer bleven zitten. De boterhammen en vooral de soep smaakten. Van Kapellen naar Heide is een lang stuk. Maar ook dat station kwam stapje voor stapje dichterbij. Een laatste stop aan het station in Heide met een kopje warme thee en we konden weer verder voor een volgend stuk. Aan het station van Kalmthout nam ik afscheid van Gudrun en Peter. Even verbaasde ik me nog over de toeristische sfeer die daar hing: veel mensen die van de heide terug kwamen, anderen die nog vertrokken. Zoiets is voor Kalmthout ongezien, al komen er altijd van heinden en verre mensen wandelen op de hei. De immense drukte waar ze voor vreesde, was er gelukkig niet.

Ik besloot om zelf ook af te buigen en langs de Kastanjedreef terug naar huis te gaan. Als ik nog wat omwegen maakte zou ik op die manier ook aan 30 km komen. Eenmaal ik aan de Nieuw Dreef en de Korte Heuvelstraat kwam bedacht ik me en liep toch met al de mensen mee de hei in. De meeste mensen trokken richting de parking van De Vroente, anderen richting brandtoren. Maar ik besloot om het pad naast de scoutslokalen te volgen om zo richting Parking Zuid te lopen. Voor de grote zandvlakte nam ik  een klein paadje dat dwars door de duinen loopt. Een prachtig stukje, heel erg rustig en geen los zand. Het laatste stukje ging ik dan langs het spekgladde Olmendreefje. Jeroen had laten weten dat hij met de jongens nog naar het Stappersven was getrokken. Dus trok ik ook naar daar. Ook op het pad daar was het spekglad. Gelukkig had ik dus niet voor het reeënpad gekozen. Aan het ven was het druk, maar geen overrompeling. Al snel zag ik Jeroen, ons Els en de kinderen. We schuifelden nog "snel" even het ven over en trokken dan terug naar huis. Op 150m na stond er 30 km op mijn gps. Een fijne afsluiter na een lange dag.

Wandelzondag 6

De weersvoorspellingen kregen deze ochtend gelijk: alles had een wit laagje. Ik schat een dikke 5cm sneeuw.

Joepie! Zo'n sneeuwlandschap heeft toch iets magisch. Maar het gaf toch ook wat stress: 25 km door de sneeuw... Dat is niet niks. Kan ik dat wel? Ben ik (mentaal) sterk genoeg om door te zetten?

Mijn dagrugzak had ik gisteren al deels ingepakt. Van een lid van de facebookgroep "GR wandelen in binnen- en buitenland" kreeg ik de tip om een "comfi" mee te nemen. Dat bleek zo'n gekleurd matje te zijn dat wij vnl gebruiken om op te knielen als we in de tuin werken maar je kan daar ook perfect op zitten.

Genoeg water, een extra paar sokken, een handdoek, appel, genoeg tussendoortjes, EHBO spullen, powerbank, wat cash geld, regenbroek, handschoenen, enz. Deze ochtend had ik dus enkel mijn lunchpakket te maken. Buiten boterhammetjes nam ik nog een portie warme pompoensoep en een thermos thee mee. Helemaal ingeduffeld bedacht ik nog... "Mhhh... Mijn buffmuts (een souveniertje van onze allereerste vakantiebestemming Chamonix)... " Nergens te vinden.... Ik mocht die van Kamiel gebruiken. Dus voor de rest van de dag was ik een "Speelclubje". Soit, het was wel functioneel.

Na het stressje was het dus wachten op Gudrun en Peter. Na 20 minuten was ik verkleumd maar had ik nog niemand gezien. 5 minuten later bleek dat Gudrun het bericht dat we een half uur vroeger zouden vertrekken niet gelezen had.

Ondertussen had ik het behoorlijk koud en besloot niet langer te wachten en te vertrekken. Van het stappen kreeg ik het al snel heerlijk warm.

Het eerste deel van de route liep langs de besneeuwde heide. Eenmaal de brandtoren gepasseerd werd het een stuk rustiger. Het sneeuwlandschap zorgde voor een desolaat gevoel. Moest ik nu Jon Snow tegen het lijf lopen, zou ik nog geloven dat ik per ongeluk in "Game of Thrones" was gesukkeld.

Gelukkig zijn er de vertrouwde paaltjes nog...

 

Aan de paalberg volgde ik een tijdje de GR 5. Om die uiteindelijk te verlaten en af te slaan naar de Mont Noir. Dit stukje heeft altijd wel iets mysterieus. Maar in de witte sneeuw waren de zuilen van de toegangspoort helemaal zielig. 

Ik vervolgde mijn weg door het bos wat een stuk aangenamer was dan de open vlaktes. Genietend van de wit-groene bomen probeerde ik me voor te stellen hoe het hier 100 jaar geleden er moest hebben uitgezien. Zo liep ik mijmerend verder tot een open vlakte met een fascinerende boom mijn aandacht trok. Zou ik dan toch in een film terecht gekomen zijn?

Tja, op foto plakt zo'n magische plek moeilijk :-/

Ploeterend liep ik door bos en later open velden. Toen ik bijna het ganse traject door de heide had afgelegd, kwam ik aan een omgevallen boomstam. Ideaal om een lunchpauze in te lassen. Het sneeuwde nog steeds, maar een beschut plekje was ik na de paalberg niet meer tegen gekomen. Ik toverde mijn "comfi" uit mijn rugzag en bedacht dat die ook dienst kon doen als sneeuwruimer. Zwiep, zwiep, voilà een mooi stoeltje. Alleen had ik nogal enthousiast "gezwiept" en daarbij uit het oog verloren dat mijn rugzak naast het zonet gecreëerde stoeltje stond... open. Een deel van de sneeuw was dus in mijn rugzak beland, op mijn droge sokken en handdoek. Tja, nu had ik dus een extra paar natte sokken ipv droge. Les geleerd. De boterhammetjes smaakten. En de warme soep achteraf was een traktatie. Ik genoot ondertussen toch een beetje van het uitzicht. En de tip van de comfi bleek een supergoeie! Helemaal geen koude billen.

Voldaan vervolgde ik mijn route. Vanaf hier trok ik verder over asfaltwegen. Niet mijn favoriete wegen, maar ja, in september zal een deel ook over asfalt gaan, dus ik kan er maar beter nu al aan wennen.

Ik zwierf door de straten van Kalmthoutse Hoek. Dat lijkt een gezellig gehucht als je het zo zegt. In de praktijk zijn dat vooral veldwegeltjes... met héél véél open vlakte. De wind had dus vrij spel en blies de stuifsneeuw van de wegen af. Wat overbleef was een dikke laag aangekoekt ijs. Niet heel plezant om over te lopen. Blik op de weg houden en zoeken naar de plekken waar nog het meeste sneeuw lag. Ondertussen was ik veranderd in een of ander sneeuwmonster. De sneeuw op mijn muts was helemaal bevroren, net zoals het water in mijn drinkenbus.

Uiteindelijk kwam ik terug op vertrouwd terrein: de Huybergsebaan. Voordien was ik ook al een bordje met "Verbindingsstraat" tegen gekomen. Eerlijk gezegd: op die 2 punten heb ik toch iedere keer even getwijfeld. Zou ik voor de "shortcut" kiezen of bijt ik door?  Mezelf kennende zou ik vanavond boos op mezelf zijn als ik de shortcut koos. Het alternatief was dus: doorgaan. Na een tijdje de Huybergsebaan te volgen, draaide ik de weekendzone in. Hoewel de wegen vol met putten, kuilen en modder waren, was dit wel aangenamer wandelen. Zowel qua ijsplekken als qua verkeer.

Na wat draaien en keren kwam ik in de bebouwde kom van Wildert. Normaal was nu het moeilijkste gedeelte achter de rug. Maar hier was nauwelijks gestrooid en de voetpaden amper vrij gemaakt. Verder stappend ontdekte ik al snel het thema van Wildert: "blij dat ik niet glij op uw voetpad!". In de Sint-Jansstraat liep het bijna grondig mis. Een niet vrijgemaakt stuk was 1 ijsbaan. Daarbij liep de stoep ook wat schuin af. Ik kon gelukkig nog een reling vastgrijpen en me zo nog net recht houden! Eerlijkheid gebied me ook om te zeggen dat er sommige stoepen wel heel keurig bij lagen, maar dat was slechts een minderheid. 

Ik nam een "toeristischere" route en kwam zo uiteindelijk aan de molen. Het einde kwam dus in zicht.... Vanaf hier is het echt niet ver meer (uhum, 6 km ruwweg). En aan het slakkengangetje van vandaag zou me dat 1,5u bezig houden. 

Toch gaf die molen wat moed. Bijna, en dan een warme douche!

Via een wandelknooppunt kwam ik in de Vletlaan. Thuis was nu echt dichtbij. Langs Het Ziel naar de Turfvaartlaan. Op de hoek nog even stoppen en drinken, beloofde ik mezelf.
Toen ik de hoek bereikte, mijn muts beter op mijn hoofd wou zetten en wat drinken, groette een wel heel bekende stem mij. 

Tante Greta, een tante van Jeroen, was naar haar dochter en schoonzoon gewandeld. Wat een toeval dat we mekaar hier tegen kwamen. Na een kleine pauze stapten we samen verder over een zeer goed geruimde fietsostrade. Na het geglibber over de voetpaden van Essen was dit wel een fijne afsluiting van de dag. Al snel kwamen we in de Frans Raatsstraat uit en namen we afscheid van elkaar. Nog 500m glibberen en glijden (onze straat is bij de laatsten die gestrooid worden) en dan was ik terug thuis, na een tocht van 25,3 km en 7u later. Onze kinderen speelden in de sneeuw en hielden met de buurjongens een sneeuwballengevecht terwijl ik even genoot van een tas hete koffie en wat hangen in de zetel. De warme douche daarna deed heel mijn lijf gloeien. 

25 km door de sneeuw? Ik kan dat! 

Zo fier om mezelf dat ik heb door gezet. In september komen er vast ook moeilijkere momenten en absoluut niet toffe (regen)dagen. Jezelf echt trainen daarin is moeilijk. Maar dit was wel een hele goede oefening.

Oh ja, die buff muts die ik vanochtend kwijt was bleek trouwens gewoon in mijn rugzak te zitten. Oepsie... Sorry, Jeroen!