Wandelzondag 30: Treinstapper Geel-Herentals (maar dan andesom)

Van uitstel komt afstel, luidt het spreekwoord. Maar dat ging vandaag toch niet op. Eindelijk maakte ik mijn mini Kempen-tocht af. Om 5u30 biepte de wekker mij uit bed en een dik uur later vertrok ik richting Geel. Zondagochtend, dus nog zalig rustig op de baan. Na een klein uurtje parkeerde ik de auto aan het station en nam de trein naar Herentals. Om 8u20 kon ik aan de tocht terug beginnen. Het eerste deel was het laatste deel van de vorige route (kun je nog volgen?). Het was dus bekend en dat loopt lekker vlot. 

Na het begijnhof en de vistrap klom ik op de Kruisweg. Hierna begon het nieuwe deel. En meteen kwam er al een volgend pareltje op mijn weg: de OLV in 't Zand Kapel. 

De route liep verder door het bos naar een veldweg. Waar ik vanmorgen al bang voor was, bleek terecht. De muggen waren na alle regen weer zéér talrijk. Even verderop kwam ik aan een picknicktafel met een bordje "Galgenveld". Beetje marcaber om daar te picknicken, vond ik. Ik liep verder en kwam uiteindelijk in een "oerwoudbos". De varens stonden zo hoog en dicht 😲 Enigste nadeel: de muggen... die vinden zo'n bos ook geweldig. 

Voor ik het goed en wel besefte stond ik plots aan de rand van het bos en van een camping met stacaravans. En hoewel het best nog vroeg was, was er toch ook al flink wat gegil. Toffe camping... Toen ik eenmaal de parking van de camping achter mij liet, begon het me te dagen. Het gegil was niet vanop de camping... maar van Bobbejaanland! Ik kon het echt niet laten om een selfie te nemen en naar het thuisfront te appen "en nu even iets leukers doen". Ik liep wel wat te kijk... een vrouw alleen, met trekkingrugzak, aan Bobbejaanland... dat zie je niet zo dikwijls natuurlijk. Laat staan dat de meeste mensen die daar staan aan te schuiven zoiets verwachten.

Na dit korte intermezzo ging de tocht verder langs een villawijk. Aan een rotonde was de markering op het eerste zicht een beetje verwarrend: rechtdoor. Bleek dat de rotonde eigenlijk een grote vijver was en dat daar een aantal bankjes rond stonden. Na de villawijk kwam ik al snel terug tussen de velden terecht. Die velden brachten me naar het stuk langs de Kleine Nete. Je zag nog heel duidelijk welke stukken vorige week kritiek waren geweest en waar ze de oevers hadden opgehoogd. Heel lang volgde ik de Kleine Nete niet. Bij de volgende brug moest ik weer afslaan en volgde er saaie asfaltwegen door de velden. 

Net toen ik begon te denken dat het lang geleden was dat ik nog eens een bankje had gezien en dat dat nu welgekomen zou zijn om mijn lunch op te eten kwam ik aan de oude "Molen van 't Veld". Veel was er niet te zien, maar er was wel een picknickbank... en een toilet, bleek later. Ik at mijn boterhammetjes met smaak op, dronk nog een extra halve liter en rustte een beetje uit. Net toen ik mijn rugzak weer had omgedaan, bedacht ik me dat het wel erg warm was. En ik was de tel kwijt hoeveel keren ik mijn drinkenbus opnieuw gevuld had. Ik heb een paar weken terug geinvesteerd in een waterzak van 3l. Super handig, maar dan heb je wel minder zicht op de hoeveelheid die je nog over hebt. Toch maar ff checken dus, zeker omdat er een kraantje in het toilet was... Nog een dikke liter over... voor een kleine 10 km. Dat is krap. Want ik moest ook nog een uur naar huis rijden. Na het bijvullen van mijn waterzak trok ik weer verder. Het tofste van de route had ik ondertussen duidelijk gehad, helaas. Nu moest ik me aan kleine details optrekken. Niet veel verder zag ik plots een winkeltje naar mijn hart: wol, om te vilten, te breien, te weven, enz. Het was zo'n klein winkeltje aan huis. Helaas, mijn rugzak was vol én ik mag van mezelf geen nieuwe projectjes beginnen zolang mijn borduurlap niet af is. Na zo'n 13 jaar wordt het wel eens tijd om die af te werken, vind ik. 

Ik liep dus verder en kwam op het jaagpad naast het kanaal. Prachtig uitzicht, maar ik werd er niet vrolijk van. En al helemaal niet toen ik de KMI app opende. Die bevestigde namelijk mijn vermoeden: het gerommel in de verte was wel degelijk onweer... Nog 10 minuten had ik tijd om iets te vinden om te schuilen. Begin maar, zo langs het kanaal. Veel andere opties dan doorlopen waren er niet. De route stuurde me de sluis over. En net op dat moment verschenen er 3 snoetjes op mijn scherm om even te babbelen. Veel hebben ze niet aan mij gehad, want babbelen en ondertussen rondkijken om te zien of er ergens een mogelijkheid is om te schuilen is niet evident. Die mogelijkheid was wel snel gevonden: het terras van de kantine van het Koninklijke Marine

Kadettenkorps. Een koffie en een half uur later was de bui overgetrokken en kon ik, droog, verder op stap. Nu was het wel even zoeken. De markering zei weer: rechtdoor. Maar dat leek een oprit van een huis. Op mijn gps zag ik dat er een klein stukje verder ook een paadje zou moeten zijn dat uiteindelijk op hetzelfde punt uitkwam. Dat leek mij een veiligere optie. Bij dat pad aangekomen zag dat er ook een beetje avontuurlijk uit.... Dwars door de wei. Maar als je goed keek zag je wel een pad. 

Je merkte nu echt wel hoe dicht bebouwd het Vlaamse land is. Hoewel men echt wel de meest groene en rustigste wegen uit koos, was het toch vooral bebouwd gebied waar ik nu langs moest. Eenmaal ik de N19g kruiste was het enkel nog de laatste lijn richting station. 

Opvallend voor vandaag: geen klopje voor de laatste 5 km. Hoewel ik dit de minst interessante treinstapper van de "Kempen-reeks Turnhout-Tielen-Herentals-Geel" vond, was deze zeker geen "slechte" route. Maar als je hem ook eens wilt lopen: best van Geel naar Herentals. Dan kan je eerst rustig inlopen en hou je de interessantste stukken als laatste. 

Wandelzondag 29: rondje malen op de hei

Wat een bewogen week en vooral weekend. Toen we vorige week dinsdag de voorspellingen zagen, vroegen Jeroen en ik ons nog af wat dat voor Kalmthout en omstreken zou betekenen. Volgens het KMI zou de regenzone een heel deel van Vlaanderen intrekken. Een dikke 2 jaar geleden maakten we al eens zo'n zondvloed van 2 uur mee en stond half Kalmthout blank. 2 dagen zo'n regen, hoe moest dat dan?
Dat het heftig zou zijn, hadden we dus al wel vermoed. Maar toen bleef de regenzone hangen boven de Ardennen... hoe dat afloopt weten we ondertussen: dramatisch.

Zondag hadden we, samen met het gezin van mijn zus, nog maar eens een poging om te gaan kayakken geboekt. We proberen dat bijna elk jaar te doen, maar meestal lukt dat niet door te lage waterstanden. Ik verschoof dus mijn wandelzondag naar zaterdag en plande eindelijk het laatste stukje van de Kempense treinstappers in. Maar vrijdag zag ik op de nieuwssites verschijnen dat Geel en Kasterlee het gemeentelijk rampenplan afkondigde doordat de Kleine Nete buiten haar oever trad en er een aantal straten blank stonden. Tja, dan is het niet de moment om daar te gaan wandelen natuurlijk. Mijn hoofd stond ook absoluut niet op "er op uit trekken". Het kayakken werd ook geannuleerd. Gelukkig, want niemand had veel zin in een dag vertier langs verwoeste dorpen. 

Een grote tocht zat er dit weekend dus niet in. Maar toch ben ik zaterdagavond nog vertrokken voor een rondje in de hei. Ik combineerde weer twee wandelpaden en kwam zo toch aan een dikke 12 km. Peanuts eigenlijk. Ik besloot ook om geen grote rugzak mee te nemen. Mijn oortjes vergat ik thuis. Dus ik was 12 km alleen met mijn gedachten. Die maakten van de gelegenheid gebruik om vrij in mijn hoofd te tuimelen. Sommige mensen vinden dat vervelend. Maar eigenlijk stoort mij dat niet. Alleen zouden passerende mensen wel raar kunnen kijken, want in gedachten voer ik dan hele gesprekken met mezelf... ja, ook met gebaren en blijkbaar gebeurt het dan ook wel eens dat ik dan veel mimiek gebruik en zelfs tegen mezelf loop te babbelen. Niet dat ik dan over dingen pieker, het zijn gewoon gedachten die komen aan fladderen en even later weer weg zijn. Buiten een aantal jongeren die zaterdagavond kwamen vieren, waren er eigenlijk ook geen mensen meer op de heide. De kans op gênante situaties was dus klein. 

Na zo'n 3 uur stond ik terug thuis. Het werd ondertussen al flink donker. Het laatste stukje nam ik dan ook de Kastanjedreef ipv via de heide terug naar huis te wandelen zodat ik niet verrast zou worden door de complete duisternis. Ondanks mijn hoofd echt niet naar wandelen stond, deed het me wel deugd. De prachtige zonsondergang zat daar wel voor iets tussen. 

Ondertussen ben ik weer flink in de weer om een alternatief voor de try out tocht in augustus te bedenken. Nederland kleurde dit weekend rood op de coronakaarten. Hoewel ik tegen die tijd volledig gevaccineerd ben, voelt het niet comfortabel om naar daar te trekken. Het zal flink puzzelen worden om een route te vinden met campings want die vind je in Vlaanderen niet zo dik bezaaid als in Nederland blijkbaar. Al zou ik het allerliefste het eerste idee wandelen ipv een alternatief. Ik heb nog even tijd om alle opties te bekijken. Dus: to be continued

 

Wandelzondag 28 en andere beslommeringen

Het is een druk weekend. De zussen verjaarden allebei deze week en hadden ons alletwee dit weekend uitgenodigd om daar een glas op te komen drinken. Een verre wandeltocht zat er dus niet in. 
Om het niet ontzettend ingewikkeld te maken besloot ik gewoon in de buurt te blijven en liefst een kant en klare tocht te plannen. Ik herinnerde me dat er eentje op de groteroutepaden website stond die aan de Vroente vertrekt en dan een stukje via de GR5 en de GR 12 in Kapellenbos oppikt. Dat is een kant waar ik nog niet ben gaan wandelen. Dus de knoop was snel doorgehakt. 

Ik vertrok rond 7u30. Het was eigenlijk al best warm. Die lange broek was misschien toch niet zo'n goed idee...

Het eerste stukje was bekend terrein. Maar het broedseizoen is voorbij dus ik kon weer door het begrazingsgebied (en zo die vreselijke zandvlakte mijden). 

Al snel stond ik aan de Vroente die helaas nog gesloten was en dus geen comfortabele sanitaire stop kon bieden. De GR5 loopt langs de Withoefse heide. Ik moest de variant richting Heide-Station volgen. Dat pad is nogal redelijk druk. Erg vervelend dus bij hoge nood... 

Aan het station van Heide volg ik de fietsostrade. Een vervelend lang stuk maar vlak voor de overweg van Kapellenbos stuurt de route mij door de villawijk richting de "blokskesweg". Na een kort stukje over de gewestweg werd ik het langs de antitankgracht het bos ingestuurd. Heel het bos was voor mij alleen. Er waren nog niet zo veel mensen op de been. Hoe dichter ik echter bij de Oude Galgenstraat kom, hoe meer mensen ik begin tegen te komen. De meeste knikken vriendelijk. Maar een paar oudere dames spreken me aan en vragen of ik naar Compostella op weg ben en ik vertel hen over mijn plannen. 
Een eind verder let ik niet goed op en loop verder langs de GR12 in plaats van de Oude Galgenstraat over te steken en langs het Fort Ertbrand en het Ertbrandbos richting Putte de lopen. Gelukkig moet ik niet heel ver terug wandelen. Op een boomstronk geniet ik van een eerste rustpauze en een mueslireep. Als ik mijn tocht verder zet, duurt het niet lang voor ik terug in de bewoonde wereld kom. 

Op een verweerd oud bankje in een woonwijk eet ik mijn boterhammetjes op en vul ik mijn drinkenbus nog eens bij terwijl ik de route op de gps bestudeer. De afstand tussen thuis en de Vroente had ik toch wat te optimistisch ingeschat. Het zal knokken worden om op tijd terug thuis te geraken. Ik besluit om een deel van de route in te korten en de Ossendrechtse Duinen letterlijk links te laten liggen door de Oude Postbaan te blijven volgen. Met dit besluit ruim ik alles op en trek weer verder. Na een aantal links-rechts zigzaggen kom ik aan een bekend punt: de Grensstraat. Ik besef dat het mentaal nu een vervelend stukje wordt: lange stukken rechtdoor. Ik heb liever wat kortere stukken zodat ik steeds een doel heb om naar toe te  lopen. Dikwijls leg ik mezelf dan ook op om pas op een bepaald punt te mogen stoppen om te drinken/eten. Als ik dat niet doe, stop ik om de 100 passen of zo. Gelukkig blijkt de Oude Postbaan een fijne laan te zijn. Mijmerend over postkoetsen en hoe de route vroeger dan misschien geweest zou kunnen zijn loop ik verder. Ondertussen ben ik ook een volgend boek beginnen te beluisteren: "De Heks van Limbricht". Het verhaal speelt zich af in 17de eeuwse Limbricht en zou op waargebeurde feiten gebaseerd zijn. Heel toepasselijk om daar nu naar te luisteren, want Limbricht is een van de plekjes in Nederlands Limburg waar we in september komen. Dat wist ik niet toen ik het boek selecteerde. Wat een verrassing om plots te ontdekken dat je voorvaderen een rol in een roman spelen. Zo komt geschiedenis een heel stuk dichterbij. 

Na de eindeloos lange laan kwam ik aan het Kriekelareven. Van hier was het weer bekend terrein. Een vluchtige blik op de klok leerde dat het krap maar haalbaar was om op tijd thuis te zijn en nog even te douchen voor we zouden moeten vertrekken. Ook nu besloot ik de iets gerichtere route langs de brandtoren te nemen en niet, zoals de gps zei, langs de Putse Moer te gaan. Eenmaal thuis klokte ik af op 26,5 km. Niet slecht dus.

Na een koffie, met de zondagse koffiekoek, en een douche was het tijd om naar Jeroen's zus te vertrekken. Toch opmerkelijk dat je na een dikke 6 maanden je na zo'n dagtocht toch nog de energie hebt om naar een feestje te gaan. Niet dat je dan helemaal loss moet gaan (best niet, want dat ene glas bubbels vond mijn lijf blijkbaar toch lastiger om te verwerken. Wie nu denkt dat ik helemaal poepeloere was, moet ik teleurstellen. Dat ene glas stak bij de laatste slok gewoon al ferm tegen.)

De afgelopen week stond eigenlijk helemaal in het teken van de stamboomtocht. Dinsdag hielden we samen met de kinderen een studie van kant-en-klare trekkingsmaaltijden. Meer dan water koken moet je daarvoor niet kunnen. Ideaal als je maar 1 klein brandertje mee hebt. Ik maakte professionele beoordelingsfiches en iedereen mocht mee punten geven op categorieën. Wat hadden de kinderen plezier in het proeven en ontdekken van alle verschillende zakjes. En op een of andere manier trok het Anne-Marie over de streep. Zolang zij niet moet wandelen, vindt ze mijn wandeluitdaging best. Van zodra ze geacht wordt zelf nog maar 100m mee te wandelen, krijgen we een hoop gepreutel te horen (niets dat een puber niet hoort te doen). Maar die trekkingmaaltijden vindt ze zo lekker dat ze het plots geen probleem zou vinden moest ze 20km mee moeten wandelen om daarna zo'n zakje te mogen eten.
Ook Kamiel genoot en zag al helemaal voor zich welke avonturen we allemaal zouden beleven met pakjesvoer in onze rugzakken. En Matthijs...tja... "Wat gaan we nu proeven? Ik heb nog honger..."

Voor we echt vertrekken in september wil ik graag eens een dag of 3 van camping naar camping wandelen om al het materiaal, het slapen, het dagen na elkaar wandelen, enz. uit te testen. Ik deed in mei al een try out. Maar deze keer is het echt de bedoeling om verder van huis te zijn en geen lekker warm bed als back-up te hebben. Eigenlijk stond dat al in juli op de planning, maar door de onzekerheid over de vaccinaties heb ik dat wat naar achter geschoven. Maar wat, hoe en waar? Net zoals een overvolle menukaart op restaurant zijn de meerdaagse wandelmogelijkheden eindeloos. En dat verlamt. De knoop is ondertussen doorgehakt: ik wil een stukje van het Grenslandpad (van 's Gravenpolder naar Essen) doen. De campings zijn uitgezocht, de route staat klaar en ook de laatste spullen kunnen stillaan van het lijstje geschrapt worden. Maar, ik vrees dat ik al naar een alternatief op zoek zal moeten gaan. De evolutie van de coronacijfers in Nederland zijn foute boel. Hopelijk blijkt achteraf dat het allemaal mee valt. 
Ook voor de route in september zal het misschien spannend worden. In het voorjaar, tijdens de 3de golf, zag ik de bui al hangen en heb ik al een alternatieve route uitgestippeld. Vele mensen rondom mij reageerden toen wat lacherig om mijn voorzichtigheid. Hoewel het toen misschien een beetje voorbarig was, komt nu toch al wel eens voorzichtig de vraag of er een plan B is. Ik heb dus weer een paar avonden achter de computer voor de boeg om verschillende websites en kaarten te vergelijken. De route door België is waarschijnlijk minstens even afwisselend. Maar het is niet de route die onze stamboom gemaakt heeft. Hoewel het niet gelukt is om alle geboorte- en/of sterfplaatsen terug te vinden, kunnen we wel min of meer stellen dat de lijn vanaf Eynatten, door Nederlands Limburg en Noord-Brabant loopt. Net dat sprak me zo aan in de originele route. Voorlopig hou ik nog vast aan de oorspronkelijke route. Maar, ik wil me wel rustig kunnen voorbereiden op eventuele verstrengingen ivm reizen. Alles afblazen en uitstellen is plan Z.  

Wandelzondag 27: Door bos, veld en weide op stap in La Wallonie Picarde ten oosten van Lessen (Lessine)

Het oorspronkelijke plan was om vandaag deel 3 van de treinstappers tussen Geel en Turhnhout te doen. Tot Jeroen vrijdag voorstelde om nog eens een poging om met z'n allen te wandelen te wagen. Na overleg (en bij sommige veel tegenwind) werd dan toch een consensus gevonden: 15km." Maximum 16 mama!" volgde er streng achter.
De treinstapper Geel-Herentals is 20,3 km dus die viel ongenadig af. Ik moest op zoek naar een andere route. Een treinstapper vindt Kamiel wel heel leuk. Maar alle kortere hebben we ondertussen al gedaan buiten eentje. Maar toen ik de treinuren opzocht bleek dat we meer dan een uur onderweg zouden zijn inclusief 40 minuten overstaptijd. Dat vinden wij er een klein beetje over... Mits een abonnement kan je ook de tochtsuggesties op de website van groteroutepaden.be raadplegen. En zo kwam ik op een tocht juist onder de taalgrens. Voornamelijk door bos- en veldwegen en zelfs recht door een weide en een veld, langs een steengroeve. Kortom, het zag er veelbelovend uit. 

Iets na 8u zat iedereen in de auto en reden we eerst nog langs de Delhaize voor broodjes, beleg en wat tussendoortjes. Kamiel assisteerde. Die was al opgewonden gaan slapen.... want morgen mag ik weer mee gaan wandelen. Hij nam het uitzoeken van ons middagmaal en de tussendoortjes dan ook zeer serieus en niet veel later vertrokken we met een goed gevulde zak richting Lessine. 

Na 1,5u kwamen we daar aan. We parkeerden achter de kerk, verdeelde de proviand over Jeroen's en mijn rugzak en vertrokken. Al snel liepen we door de velden en keken we uit over de glooiende weides.... daar in de verte regende het precies wel flink.Niet veel later wamen we in een bos en liepen we onder een verlaten (spoor?)weg door. Spannend, want wat is er leuker om langs de ene kant er op te klimmen en langs de andere kant er weer af te glibberen.

Een kilometer later begon het te regenen. Gelukkig waren we in een bos. Dat gaf ons wat tijd om de regenjassen en -broeken boven te halen. Terwijl Jeroen en ik druk bezig zijn alle spullen boven te halen horen we plots een stemmetje: "ik denk dat ik mijn regenjas vergeten ben". Haar regenbroek was Anne-Marie nog uit haar fietstas gaan halen maar dat ze dan ook een regenjas moest meenemen, was haar blijkbaar niet doorgedrongen. Daar stonden we dan... Ondertussen zette de regen flink door en was het flauwe gerommel in de verte heel duidelijk donder geworden. Jeroen gaf zijn regenjas af en na wat geklungel met jassen, broeken en een regenhoes konden we verder. Het pad werd plots versperd door een omgevallen boom. Met wat gefriemel konden we daar wel onderdoor. Maar ondertussen stortte de regen naar beneden en hing er een onweercel vlak boven ons. Het volgende stukje was een open veld... Niet ideaal dus. We riepen de kinderen terug te keren naar het bos om daar het ergste af te wachten. Ook niet ideaal maar toch al beter dan in open veld blijven. Gelukkig waaide het niet erg hard, maar daardoor bleef het onweer wel langer hangen. Al snel waren we allemaal nat, ondanks onze regenkledij. Toen het onweer gepasseerd was liepen we verder, door de stromende regen. De komende 2 uur zou de regen ons achtergrondmuziekje zijn.

Na een tiental kilometer is de regen een stuk minder en heeft iedereen grote honger. We besluiten om onze broodjes aan te spreken. Tijdens het eten stopt het helemaal met regenen. De regenjassen en broeken kunnen eindelijk uit. Vooral de schoenen van de kinderen blijken doorweekt. Maar heel veel zagen of zeuren ze er niet om. Dus zetten we onze tocht met volle magen verder. Zonder regengerief is het veel aangenamer lopen. Koud is het niet dus iedereen begint lekker op te drogen. De jongens zingen (zelfverzonnen) liedjes en we stappen flink door (ah ja, Jeroen is mee en die heeft altijd een serieus marstempo). De route op zich heeft niet veel spectaculairs maar kiest wel steeds de kleinere zandwegen en weet toch iedere keer mooie panorama's te toveren. 

Tegen het einde beginnen de benen wel moe te worden. En dan wordt er al eens gezeurd: "hoe lang nog?" of "mogen we een snoepje?". Maar eigenlijk viel dat vandaag ook wel mee. De laatste 2 km overbruggen we met fantaseren over een ijsje/warme wafel/... En hoewel iedereen goed weet dat onze auto een boerengat staat waar nu eens echt niets te zien is, hebben we er het grootste plezier in. 

We zijn er bijna, daar achter die kerk staat onze auto!

Eens we bij de auto zijn drinken we nog een Roycootje, eten de laatste suikerwafel en trekken we droog schoeisel aan. Tijdens het voorbereiden van de tocht had ik gezien dat we langs een (actieve) steengroeve zouden wandelen. Jeroen en ik hadden ons dus al wat verlekkerd op een spectaculair zicht. Maar dat sloeg tegen: een hele hoge berm vol bomen en stuikgewas was het enigste dat we er van mee kregen. Voor we definitief huiswaarts keerden, moesten we toch nog eens kijken of we een plekje konden vinden waar we meer zouden kunnen zien (en zijn nieuw speelgoed eens testen).

Op de terugweg naar huis klonken er nog een paar stemmetjes op de achterbank: "gaan we naar de McDonalds?" Na zo'n lange tocht door regen en onweer zonder gemopper en gezeur gaven we al snel toe. Moe maar voldaan kwamen we dus terug thuis. En zelfs de tiener met het meeste tegenwind moest uiteindelijk toegeven dat het best een mooie tocht was geweest én dat het zelfs best een leuke dag was geworden!
Thuis blijkt wel dat we toch iets extra moeten voorzien om onze spullen droog te houden. Hoewel mijn rugzak een regenhoes heeft, houdt dat zo'n stortregen niet helemaal tegen. Er zijn verschillende opties, maar we moeten nog even bekijken welke we de handigste vinden. Voor nu kunnen we alleen maar blij zijn dat we 's avonds terug thuis in een lekker warm bed konden kruipen.