Wandelzaterdag 26: Rondje Malle

Wauw, 26 weken, dat is een half jaar! Dat leek in januari nog zo lang weg. Maar wat heb ik de afgelopen 6 maanden al mooie plekjes ontdekt! Ook gisteren heb ik weer een paar pareltjes gevonden. Jeroen en de kinderen namen deel aan de jaarafsluiter van de karateclub. Door de coronamaatregelen zag die er iets anders uit dan vorige jaren en trainden ze een hele dag in het provinciaal vormingscentrum van Oost-Malle. Ik ging mee en wandelde daar een stukje van de Streek-GR Kempen en Streek-GR Kempen Variant Turnhout-Oostmalle.

Ik vertrok dus vanuit het Provinciaal Vormingscentrum rond 10u30. De eerste kilometer moest ik zelf mijn weg zoeken. Maar eens ik op de variant van de Streek-GR kwam leidde die me weer langs mooie veldwegeltjes. De temperatuur was nog aangenaam maar ik was wel blij dat ik mijn korte broek had aangetrokken. Heel lang kon ik niet enkel afgaan op de markering: na 2,5 km verliet ik de route en stak ik door richting de Streek-GR Kempen via een keilang saai stuk enkel rechtdoor. De sleur werd wel doorbroken toen ik het Kasteel Heihuyze passeerde. Daar waren dit weekend blijkbaar tuindagen. Hoewel ik graag was gaan kijken, besloot ik dat toch maar niet te doen. Mezelf kennende blijf ik dan veel te lang hangen. En ik moest wel op tijd terug aan de auto zijn. Ik zette mijn tanden dus op elkaar en overbrugde dat ellendig lange stuk. Toen ik aan de Streek-GR kwam en een picknickbank zag, besloot ik een eerste keer te pauzeren. Net op het moment dat ik van het bossanitair gebruik wou maken, stopte er een auto net voorbij de picknickplek. Ik zag de meneer een beetje verbaasd naar mijn eenzame rugzak kijken. O jee, op zo'n momenten mis ik echt een wandelmaatje die dan even de wacht houdt. 

Meneer's hond had duidelijk geen zin in de komende wandeling en na een ongemakkelijke goeiendag was dat akelig momentje ook weer voorbij. De route liep verder langs het 's Herenbos. Ooit was dat het jachtterrein dat bij het Kasteel van Oost-Malle hoorde. Stukjes kan je bezoeken via het wandelknooppuntennetwerk. Maar het grootste deel is afgesloten voor het grote publiek. Die afgesloten stukken zou je wel kunnen bezoeken met een gids en lijken mij de moeite. Door de geschiedenis van het domein en de unieke fauna en flora komt iedereen aan zijn trekken. Ook omdat er volgens het infobord nog "getorste" bomen zouden zijn die de tornado van 1967 meegemaakt hebben.

Nieuwsgierig volg ik de route verder door het  's Herenbos. Ik ben sowieso al erg geïnteresseerd naar de manier hoe mensen vroeger leefden, werkten, woonden, zich kleedde, enz. Zo'n domein is voor mij dan ook geweldig. Mijn fantasie draaide volle toeren en ik probeerde me voor te stellen hoe het hier 100, 200 of zelfs 500 jaar geleden moet geweest zijn, hoe de adel hier jachtpartijen hield. Of later, toen het domein werd veranderd in een idyllisch bos met een Franse landschapstuin, hoe edellieden en -dames hier kwamen flaneren. Foto's vertellen soms meer dan woorden. Hopelijk laten ze zien waarom ik dit zo'n prachtig stukje vond.

Een gewestweg scheidt het 's Herenbos met het kasteeldomein zelf. Maar ook hier is het heerlijk rustig en mooi wandelen. Volgens de infoborden zou het kasteel elke zondag te bezoeken zijn. Maar ook nu besluit ik om door te wandelen en vooral te genieten van de dreven en het uitzicht. En ook nu vraag ik mij af hoe het hier vroeger, toen het nog in volle glorie was en bewoond werd, moet zijn geweest.

Veel te snel naar mijn gevoel loop ik de poort door en kom ik op de Antwerpsesteenweg. Het is ondertussen middag en dus wordt het uitkijken naar een picknickplekje. Na een kleine kilometer kom ik aan de Wolfskapel. Weer zo'n idyllisch plekje waarbij ik me afvraag hoe het er vroeger geweest moet zijn. Hier staat een picknicktafel dus ik aarzel geen seconde en palm die in als mijn lunchplekje. Hier zou ik uren kunnen blijven. Maar vermits ik beloofd had om 17u aan de auto te zijn stap ik toch maar verder. 

Ik volg nog een 2-tal km de Streek-GR om dan aan het Kasteel van West-Malle te route links te laten liggen en terug richting het Provinciaal Vormingscentrum te wandelen. De lucht is ondertussen zwoel. De route gaat nu langs verharde wegen waardoor ik mijn wandelstokken niet kan gebruiken. Dat maakt het wandelen met een zware rugzak wel veel zwaarder en de vermoeidheid begint langzaam toe te nemen. Ik had gehoopt om toch een glimp van het kasteel op te vangen, maar ook dat slaat tegen. Om mijn gedachten wat af te leiden, zet ik een podcast op en wandel stug verder. Gezien ik nu geen markering kan volgen, zie ik wel de af te leggen kilometers langzaam af tellen. Uiteindelijk sta ik een uur eerder dan afgesproken aan de auto. Mijn wandelschoenen en rugzak vliegen in de koffer. Daarna ga ik op zoek naar mijn echtgenoot en kinders. Net op het moment dat ik aankom hebben zij pauze. De fles water die ik meegenomen had wordt minstens even enthousiast onthaalt. Na de laatste spellen en het afgroeten vertrekken we met gans onze familie terug naar huis. Iedereen is moe. Maar ik ga wel de enigste zijn die morgen niet stijf is.

 

Wadelzondag 25: treinstapper Tielen-Herentals

Ik pik de draad op waar ik hem in Tielen heb achter gelaten: aan het station dus. Iets na 7u vertrek ik met de auto om een klein uur later de parking aan het station in Tielen op te rijden. Het is nog fris, helemaal bewolkt en grijs, toch voel je al dat het weer een zomerse dag gaat worden. Maar niet zo heet als eerder deze week gelukkig.

Nadat ik mijn nieuwe zomerwandelsokken heb aangetrokken koop ik eerst alvast een treinkaartje om terug aan de auto te geraken. Dan ben ik al zeker dat ik straks de trein niet moet laten gaan omdat ik net op tijd ben maar nog geen ticket heb.

Na wat getalm kan ik eindelijk op weg. Het beloofd een pittige dag te worden: 27km en niet echt heel vlak (ook geen Ardenne, maar wel flinke duinen ed). Deze keer vind ik wel meteen de GR-markeringen. Deze treinstapper volgt voornamelijk de Streek- GR Kempen. Streek-GR's zijn eigenlijk hele grote luswandelingen. 

Na een kleine kilometer kom ik langs een klein paadje in een sparrenbosplantage om zo door te steken naar De Hoge Rielen. Het is hier nog heerlijk rustig. Veel gasten zijn er niet en diegene die er wel zijn worden stilletjes aan wakker. Maar dat geldt enkel voor de menselijke gasten. De vaste muggen blijken zeer agressief. Al snel word ik achtervolgd door tientallen venijnig prikkende beestjes. Een aantal heb ik te grazen kunnen nemen. Maar ze waren te talrijk. Na 500 m word ik letterlijk helemaal opgegeten en geef ik het op. Tijd voor het grove geschut: muggenspray. Rijkelijk spray ik mezelf vol. Maar zelfs dan zijn ze nog zo frank om op de vrije plekjes en door mijn kleding te steken. Antimuggenbetenzalf heb ik jammer genoeg niet mee. Ik zal dus op mijn tanden moeten bijten en de jeuk verdragen. Hopelijk steekt geen enkele mug op een vervelend plekje zoals een ooglid. Want dan heb ik voor de rest van de dag een pijnlijk opgezwollen oog. Geen prettig vooruitzicht. Ik reageer nogal fel op die beten. En het is altijd even afwachten hoe erg de reactie op plaatselijke muggen is. Helaas voor mij zal ik de komende 5 km het gezelschap van deze beestjes moeten tolereren. Enkel op open (heide)vlakten laten ze me even met rust. Gelukkig is het nog geen middag want de zon is ondertussen helemaal van de partij. 

Eens ik de Kasterleesteenweg ben over gestoken zijn er gelukkig veel minder muggen. De route loopt nog steeds door het bos. En plots sta ik voor een kei mooi kapelletje. Het blijkt ook nog eens een redelijk speciaal kapelletje te zijn: eentje voor Sint Jozef (de meeste kapelletjes zijn voor Onze-Lieve-Vrouw). De holle wegen deden me denken aan de wegen in Normandië. Ik loop verder door het bos wat te mijmeren.

En voor ik het goed en wel besef, sta ik weer voor een kapelletje. Deze keer dat van de Heilige Barbara... bwa, ik ben duidelijk uit de gunst gevallen... Veel bescherming heb ik niet gemerkt bij die kwaaie muggen. 😒 Ik loop dus maar verder. en kom op een asvaltweg uit. Een van de weinige vandaag. Lang duurt de asfalt niet, voor ik het goed en wel besef zit ik weer in het bos. Dit keer een eerder avontuurlijker pad aan de rand van een woongebied. Na 13,5 km stop ik om mijn lunch op te eten. Vandaag doen we eens luxe: een restje couscous met kerstomaatjes, groene asperges en paprika. Eerder deze week heb ik bij AS Adventure nieuwe wandelkousen gekocht (voor de nerds: TK2 Cool gecombineerd met een liner coolmax van Bridgedale. *)  en kietelde mezelf met een setje sporks (een combinatie van een vork en een lepel in 1). 

Met hernieuwde energie trok ik weer verder. Ik bleef vooral veel in het bos. Wat gezien de stijgende temperaturen erg fijn was. Een sporadisch heidelandschap was wel een fijne afwisseling. In de verte zag ik het Zwart Water opdoemen, een groot ven waar je allerlei vogels kunt spotten. Ik vrees dat de meeste vogels het te warm vonden. Buiten een (witte?) reiger en wat eenden was er weinig beweging. 
Na nog meer bos kwam ik pas na kilometer 17 een lang stuk asfalt tegen.  En zoals meestal, kwam ook vandaag de man met de hamer rond kilometer 18. Ik had eigenlijk nog niet veel gebruik gemaakt van een bankje vandaag. Maar een eindje verder kwam ik een kei gezellig plekje met 2 bankjes tegen aan de Heerlekapel. Ik vleidde me neer en sloot even mijn ogen. 20 minuten...dan weer verder.... En toen stuurde Jeroen een berichtje. Van die 20 minuten ogen dicht kwam dus niets in huis. Maar het deed wel deugd om even te kunnen rusten. Ik had er ondertussen 20 km op zitten. Jeroen had dus gelijk met "oh, dan ben je er bijna". Helaas leek het op de gps nog zó ver. Na 20 minuten mezelf zielig vinden, deed ik mijn rugzak weer om en stapte verder. Na een kilometer werd ik weer het bos in gestuurd. Het was wat draaien en keren. Maar ergens ben ik hier wel de GR markering kwijt geraakt. Ik had niet veel zin om helemaal terug te lopen en besloot een ander pad te volgen dat uiteindelijk terug op de route zou uitkomen. Hierdoor heb ik, achteraf bekeken, wel de toeristentoren gemist. Ik hou sowieso niet van hoogtes, dus op zich is dat ook niet zo erg dan. 

Na de begraafplaats kwam ik weer een kapel tegen. Ik moet zo onder de indruk geweest zijn dat ik de bordjes van de GR miste. Ik stond al helemaal beneden toen ik besefte dat de route op de GPS precies toch anders liep. Toen ik terug boven kwam, begreep ik echt niet waarom ik de markering gemist had. Hier kwamen een aantal GR's samen. Dan staat er soms een wandelboom of soms is er op een paal aangeduid welke GR waar loopt. Zo'n paal stond er nu ook, en redelijk duidelijk zelfs. Nadat ik de juiste gr terug gevonden had liep ik het pad af naar beneden om dan plots in Herentals te staan. De overgang was nogal bruusk, maar het gaf wel een mentale boost. 

Om het leed wat te verzachte liet de route me nog een pad langs de Kleine Nete volgen om die aan de vistrap over te steken en zo langs het speelbos aan de achterkant van het begijnhof uit te komen. Ik was het wandelen ondertussen grondig beu en twijfelde om een shortcut te nemen. Maar dan besefte ik dat ik op die manier het begijnhof zou missen. Dat wou ik graag zien. Dus van shortscuts was geen sprake meer. Hierna maakte ik nog een omweg langs het stadspark om uiteindelijk dan toch bij het station aan te komen. Ik moest helaas meer dan een half uur wachten. Maar toen de trein dan eindelijk kwam, stond ik op minder dan 10 minuten terug aan de auto.

* Ja, ik draag 2 paar wandelsokken in mijn botinnes en dat voorkomt, bij mij, blaren. Geen gedoe meer met sporttape die in je sokken blijft plakken ed)

Wandelzondag 24: rondje op de hei

Door een familiefeestje heb ik nog eens een rondje door de hei gepland. Een drietal COVID-19 besmetting in het jaar van Matthijs werd dat wat in de war gestuurd. Matthijs en ik zouden thuis blijven. Kamiel kon met moeke en vake mee fietsen. Jeroen en Anne-Marie (die examens heeft) zouden dan later ook naar het feestje kunnen. 
Om zeker op tijd terug te zijn vertrok ik vroeg en nam alleen maar een dagrugzak mee. Het was nog redelijk koel, maar de blauwe hemel verried dat het een hete dag zou worden. 

Meestal stippel ik zelf een route uit in RouteYou. Maar dan moet je bij elke splitsing weer controleren of je niet verkeerd loopt. Dat vraagt dus best veel tijd. Voor vandaag had ik bedacht een aantal bepijlde routes te combineren: Duin, Schaap, Mier en eventueel Haas. Het lopen zonder zware rugzak voelde leeg aan. Dat was raar. Toen ik in het Olmendreefje langs het weitje liep zag ik een hertje dat roerloos bleef liggen. Al snel was ik op het Duinpad. Dat liep langs de parking en de langs het Pluisven. Dat zat vol met kikkers die luidkeels kwaakten.

Even later ging ik het eerste trapje over en liep de zandvlakte in. Los zand... pfff... niet aan gedacht. Blij dat ik geen zware rugzak mee heb. Het is heerlijk rustig. Geen mens te zien. En de zon maakt dat de kruidige geuren zich verspreiden. Hier op brandt de zon al redelijk. Redelijk snel kwam ik aan het Schapenpad. Nog meer los zand. Dat zou me naar de Paalberg brengen. Het viel op dat het pijpenstrootje niet meer droog en dor was maar dat de nieuwe sprietjes donkergroen afsteken tegen de dorre pollen.

Toen ik aan de Paalberg kwam was het even zoeken naar de plakaatjes van het Mierpad. Het losse zand en het duinenlandschap werd bos. Veel aangenamer lopen dus, heerlijk in de schaduw. Dit stukje ken ik niet zo goed. Af en toe was het flink zoeken waar de paaltjes stonden. Mijn hielen werden gevoelig. Ik besloot bij het volgende bankje te stoppen en mijn hielen in te tapen en droge sokken aan te trekken. Helaas, ik kwam geen enkel bankje tegen. Maar de omgevallen boomstam die ik even later tegen kwam deed net zo goed dienst. Toen ik klaar was en de veters van mijn bottinnen weer gestrikt had kruiste een wandelaar met een hond. Bezorgd vroeg ze of alles ok was met mij en of ik zeker geen hulp nodig had. Ik kon haar overtuigen dat alles in orde was, at nog een mueslireep en vertrok weer. De smalle paadjes leidde me naar de Kriekelaereduinen. Aan de rand van het bos bleef ik even staan om van het uitzicht te genieten en rustig te kijken welke richting in uit moest. 

Het volgende stuk was weer door duinlandschap, los zand dus. Maar dit was het laatste stukje dat me terug naar de Paalberg. Daar aangekomen was het terug de schaapplakaatjes volgen en zo langs de Putse Moer richting de Vroente om dan terug het Duinpad te volgen naar huis. Nog meer los zand... pffftt, ik was het losse zand ondertussen grondig beu. Gelukkig had ik een nieuw audioboek dat mijn gedachten wat kon verdrijven. 

Maar ik was snel weer thuis. Na een douche bleven Matthijs en ik alleen thuis en aten feestelijk gourmet. 

Wandelzondag 23: Treinstapper Tielen-Turnhout

Of beter: Turnhout-Tielen, want het plan is om over 2 weken die van Tielen-Herenthals en Herenthals-Geel te wandelen. Voor vandaag staan er 24,6 km's op de planning. Na de verrassend mooie tocht van vorige week heb ik er ontzettend veel zin in. Ik neem mij voor om goed op tijd te vertrekken. Het wordt weer warm. En als ik vroeg vertrek kan ik eventueel ook een keer extra wat rusten in een schaduwplekje (of ben ik gewoon wat vroeger terug). Deze treinstapper combineert de GR 565 Sniederpad en de Streek-GR Kempen. Het zal dus wel wat opletten zijn om de juiste markering te volgen.

Helaas, ik word pas wakker om 7u ipv 6u (wekkers en ik, dat gaat dus nogal eens mis 😶). Gelukkig ben ik altijd redelijk vroeg wakker. Een uur later dan gepland vertrek ik dus richting Turnhout. De rit duurt niet zo lang en rond 9u wandel ik de parking aan het station af. 

Het fijne aan zo'n treinstapper is dat je voornamelijk de GR plaatjes kunt volgen. Maar het eerste stuk zag ik nog geen GR markeringen (hoewel die er wel zouden moeten zijn, maar het zal wel aan mij liggen). Ik  moest dus zelf de weg zoeken. Lang leve de GPS op een smartphone. Na een kleine km vind ik het eerst GR plaatje. Vanaf nu: easy peasy genieten... dacht ik. Na nog eens 1,5 km verder kom ik op een kruispunt waar ik wat in de war geraak. Maar, lang leve de GPS op een smartphone. Ik download steeds de gpx bestanden en zet die dan in een navigatie app zodat ik een back up heb. Wat bleek: ik had minstens een kilometer terug een afslag gemist. Vorige week was ik tijdens het wandelen nog aan het bedenken dat ik eigenlijk nog niet echt heel ver verkeerd was gelopen. Tot nu dus... Half sakkerend checkte ik nog eens... ja, echt, afslag gemist... Even uitzomen, misschien kan ik ergens terug inpikken? Hopelijk... Wat bleek: ik had dan wel een afslag gemist, maar die maakte een boog om uiteindelijk op hetzelfde punt als ik nu was weer uit te komen.
Ik ben nogal een "pietjeprecies". Als ik vooraf een bepaalde tocht wil doen, dan wil ik ook die vooraf uitgestippelde tocht doen. Shortcuts ed, daar doe ik dan niet aan mee. Ik ben dus echt in staat om op momenten zoals deze rechtsomkeer te maken om toch de "juiste" route gewandeld te hebben. Belachelijk? Ja, absoluut. Tijdens het mijmeren van vorige week bedacht ik me ook dat het hardnekkig vasthouden aan de vooraf uitgestippelde route me waarschijnlijk heel wat extra kilometers zou opleveren. En dat dat vooral kilometers zonder doel zouden zijn. "Het doel is om in Eynatten te geraken. De GR's zijn een handig hulpmiddel." wordt mijn mantra voor de komende maanden. Verkeerd lopen is dus eigenlijk een heel goede uitdaging om met dat perfectionisme te leren omgaan. Hoewel het in sommige situaties een voordeel kan zijn (bv op dat ene lastige trekje in het stuk dat ik op mijn klarinetexamen ga spelen blijven studeren), kan het me in andere situaties serieus nekken. Vandaag was dus een goede oefening. Hoewel mijn eerste idee nog steeds was "ik moet terug en de juiste route nemen", liet ik dat idee los. Dan maar een kilometer minder gewandeld vandaag. En misschien loop ik nog eens verkeerd en is er geen andere optie dan terugdraaien, dus dan heb ik die kilometer daar wel. Het schuldgevoel bleef nog wel even meewandelen, zo'n 500m toch. 

Na 5 km hield ik een pauze. In de schaduw op een bankje was het eigenlijk al best aangenaam. Het was ook al redelijk druk met lopers en mountainbikers. Na 10 minuten zette ik mijn tocht voort. Voor ik het wist was ik Vosselaar. De pastoor riep. Maar toch niet naar mij... Hier was het weer even zoeken naar de markeringen. Lang leve de GPS... Na wat zoeken kwam ik weer op de GR die me door een natuurgebiedje midden in het dorp stuurde. Hier werd het "serieus" klimmen naar de top van vandaag: de Konijnenberg, 35m.
Na de afdaling besloot ik weer even te pauzeren en van sokken te wisselen. Vorige week had ik gemerkt dat mijn kousen redelijk klam waren. En door natte sokken loop je blaren. Ik voelde ondertussen al wat schuurplekjes. Hoog tijd dus voor droge sokken.

Met droge voeten liep ik verder. De laatste blikken op Vosselaar en dan dook ik terug het bos in. Een hele lange rechte lijn. Best wel een beetje saai. Maar ja, je kan niet alles hebben in het leven. Ook na het oversteken van een gewestweg volgde een lang recht stuk door een woonbos. Je maakt dan wel snel vooruitgang. Maar ik miste wel de verrassingen die je soms achter een hoekje kunt tegen komen. Het werd stilaan ook middag vertelde mijn maag. Veel bankjes kwam ik niet tegen. Dus toen ik aan een wegversperring met grote betonblokken kwam, maakte ik dankbaar gebruik van zo'n blok om mijn picknick uit mijn rugzak te halen. En ook deze week was ik een lepel vergeten... de verse groentensoep (met brokjes, ah ja) was dus weer een uitdaging. Gelukkig had ik weer het nagelschaartje bij. Met een beetje handigheid kan je daar perfect de groenten mee opvissen. Toen ik eindelijk klaar was en alles begon op te ruimen kreeg ik telefoon van Jeroen en de kinderen. Het is altijd fijn om die snoetjes even te zien en te horen wat ze allemaal al overhoop gezet hebben. 

Na middag bleef ik nog een tijd in het bos wandelen tot ik op een weg uitkwam en langs de camping van de Lilse Bergen kwam. Na het oversteken van de autostrade volgde weer een bospad. En hier ging ik ergens weer de mist in. Nu ja, ik interpreteerde een markering verkeerd. Maar ik hield ondertussen de GPX ook in de gaten. Dus na "slechts" 500m had ik door dat er iets niet klopte. Deze keer was de alternatieve route veel verder dan de geplande. Dus maakte ik wel rechtsomkeer en liep terug naar het punt waar ik me vergiste. Zo, die gemiste kilometer van daarstraks was dus goed gemaakt. 

Met een flinke boog kwam ik uiteindelijk in Gierle langs een oude molen. Achter de kerk was er een pleintje met een typisch oud dorpsuitzicht. Heerlijk om hier ook even te blijven hangen. Mijn eerste 2l fles was ondertussen wel leeg. Maar dat was niet zo'n ramp: ik had nog 2l extra mee. Nadat ik nog een stuk door de bebouwde kom liep, boog de route af naar een zandweg waar een bord stond van een cremerie - open vanaf 13u.... Mmmhhh... zou ik mezelf nu eens trakteren op een ijsje? Ik twijfelde een beetje maar toen ik aan de boerderij/cremerie kwam zag het er vooral een zittende gelegenheid uit en zoveel tijd had ik er niet voor over. Zonder ijsje liep ik dan maar verder. De streek GR liep nu langs betonbaantjes door de velden. De troepen wielertoeristen hadden nu plaats gemaakt voor de toeristische fietsers. De meesten groetten vriendelijk. Maar ik moest ondertussen (nog maar eens) toch echt wel een sanitaire stop maken... Gelukkig kom je die fietsers niet tegen op boswegels dus toen ik even later het beton kon inruilen voor een zandpad, was dat probleem ook snel opgelost. 

Ik hield nog een laatste stop aan een picknickbankje. Een snelle blik op de GPS leerde dat ik ongeveer 20 km had afgelegd. Ik was er dus bijna. Hoewel ik het wandelen wel een beetje beu begon te worden, had ik niet verwacht dat ik al zo ver was. Meestal zijn die laatste kilometers er te veel aan. Maar vandaag had de route nog enkele mooie plekjes in petto: een watermolen, een kei schattig kapelletje en voor ik het wist stond ik voor het station in Tielen. Goed op tijd: nog een dik half uur wachten op de trein naar Turnhout. Dat was wel een ontnuchtering: op minder dan 10 minuten stond ik terug op de plek waar ik zo'n 8u voordien was vertrokken. 

Hoewel ik de route van vorige week veel verrassender vond, was deze zeker ook de moeite. Ook voor wie liever fietst is dit een mooie streek. Ik hou vooral enorm van de spontaniteit van de kempenaren. Net zoals de Nederlanders spreken ze je gewoon aan. Toen ik vanmorgen mijn bottinnen aan het strikken was, riep een fietser: "goe wandelen haj!", een oudere dame maakte een praatje toen ik mijn sokken wilde wisselen en een jogster riep van de overkant "goe bezig!".
Vandaag is het ook de eerste keer dat ik helemaal niet stram ben. Echt stijf ben ik nooit, maar na zo'n wandelzondag een tijdje stil zitten is het terug opstaan en rondlopen meestal even moeilijk. Na een nacht slapen is dat ook weer beter. Ik ben voor de rest ook nog redelijk fris en had zelfs nog zin om mijn klarinet nog even vast te pakken. Een maand geleden kwam ik uitgeput thuis en vreesde ik dat het onmogelijk zou zijn om het gewoon te worden om met een zware rugzak te wandelen. Hopelijk zet deze trend zich verder. Dan komt die tocht in september helemaal "in de sjakosj".