Wandelzaterdag 22: Dagstapper Putte

De tocht van maandag heeft een hele nieuwe boost gegeven. Wandelen is voor mij vooral ontdekken en op die plekken komen waar je anders niet kan geraken. Hoewel Jeroen en ik nog steeds vinden dat we op een van de mooiste plekjes in Vlaanderen wonen is het na een maand in de buurt wandelen wel genoeg geweest. Woensdag was ik dus een beetje aan het tobben: op het programma stond de dagstapper Essen op het programma. Maar ik wist dat het vooral weer veel van hetzelfde zou zijn. Ik gooide de website van de Grote Routepaden nog maar eens open en klikte wat rond. Dagstappers genoeg om uit te kiezen. Maar ik wou in de buurt blijven. Dan had ik, buiten de Dagstapper Essen, nog 2 mogelijkheden: Putte of Brasschaat. Ik polste eens bij Jeroen of die me eventueel naar het Ravenhof wou brengen en ophalen. Jeroen neemt deze zondag deel aan de "Trail du Barrage" (in Nisramont, langs de Ourthe). Dus ik zou voor een keertje zaterdag wandelen ipv zondag. Zaterdag is meestal wel wat boodschappendag, dus het is dan wel fijn dat de auto thuis blijft. Voor hem was het geen probleem, dus dat was dan geregeld.

Deze dagstapper gebruikt een stuk van de GR 12 Amsterdam-Parijs. Het is een kant waar ik niet echt bekend ben. Ideaal om mijn "ontdekkingsreiziger" in  los te laten dus.

Rond 8u30 zette Jeroen me dus af op de parking van het Ravenhof. Het was nog heerlijk rustig en nog niet té warm. Ik mijmerde even over de plek. Hier in het Ravenhof zijn we ooit eens naar een concert van Berdien Stenberg geweest. Na afloop heb ik haar toen nog even kunnen ontmoeten. Toen ze hoorde dat ik zelf ook fluit speelde, begon ze meteen heel enthousiast te vertellen over het fluitkamp dat ze organiseerde. Ook al was ik toen nog zo verlegen en schuchter, ze wist me te overtuigen. En de volgende zomer ging ik, helemaal alleen, mee op kamp. Half dood van de zenuwen zette papa mij in Wilhelminaoord af. Maar nog geen 2 dagen later had ik mijn draai gevonden en beleefde ik de meest fantastische tijd van mijn leven. De 2 jaren nadien ben ik blijven meegaan. En ik lieg niet als ik beweer dat die kampen voor mij veel meer betekend hebben dan alleen maar een week lang wat fluit-, muziek-, zang- of danslessen. Die mensen en herinneringen koester ik nog steeds. 
Soit, het Ravenhof dus... We zullen maar eens vertrekken zeker!

Het eerste stukje ging door het Moretusbos, het park dat rond het kasteel ligt. Daarna kwam ik al snel op het Hoogeind en zo aan de Antitankgracht. De geur van ajuin dreef met fijne vlagen mijn neus in.

Ik liep langs een veld vol met bieslook. Wat een bizar decor: velden vol bieslook aan de ene kant, een gracht met ruige begroeiing aan de andere kant en op een achtergrond de kranen van de Antwerpse Haven.

Aan het Fort van Stabroek hield ik een eerste keer halt om mijn drinkenbus bij te vullen. De stralend blauwe hemel beloofde dat het een warme en dorstige dag zou worden. Gelukkig zijn de oevers van de gracht veelal begroeid met bomen en struiken die een verkoelende schaduw op het pad werpen. 

De tunnel onder de A12 gaf uit op nog meer velden. De GR had ik al bij het antitankkanaal verlaten. Ik moest nu dus zelf goed de gps in het oog houden. Maar dan zie je af en toe ook wel iets op de kaart aangeduid staan waarvan je toch even nieuwsgierig wordt. De route leidde me verder langs de Bomenbank van de stad Antwerpen. Ik wist al dat die plek bestond, alleen geen idee waar precies. Voor wie het niet kent: hier ga je geen aangename rustplekjes in de lommer van een boom vinden. De bomenbank is een plek waar ze bomen telen die ze later in Antwerpen kunnen gebruiken bij het aanleggen van parken, pleinen en straten. Jammer, want ondertussen kwam een hongergevoel opzetten. De gps vertelde echter dat ik ook langs de kerk van Berendrecht zou passeren. Daar zou wel een bankje zijn...

Helaas vond ik dat bankje niet. En ik denk ook niet dat er eentje is. Het pleintje voor de kerk bleek een kruispunt te zijn. Er zat niets anders op dan door te stappen. Na even terug te lopen vond ik de Reigersbosdreef. Op het einde stond er dan toch eindelijk een bankje. Ik installeerde me, smeerde zonnecrème, at een mueslireep en luisterde eerst naar de zang van een bosrietzanger en daarna naar de uitzending van Interne Keuken. Eigenlijk bleef ik veel te lang daar zitten genieten. Maar uiteindelijk zette ik mijn tocht toch verder. Ik kwam in een stukje natuurgebied waar er veel blauwe reigers zouden broeden. Ik heb helaas geen enkele reiger gespot. Maar toch is ook dit stukje natuur de moeite waard. Voor ik het wist kwam ik aan het Kanaaldok en was het middag.

Tijdens mijn lunch keek ik naar de voorbijvarende binnenschepen. Normaal neem ik verse soep mee die ik zaterdag altijd maak. Vandaag moest ik me troosten met een minute soepje. Op het moment dat ik het zakje leegschudde in mijn bekertje realiseerde ik dat ik geen lepeltje mee had. Het werd improviseren. Het nagelschaartje dat in mijn EHBO tasje zit bleek ook een prima roer- en menggereedschapje te zijn.

Na de soep en de boterhammen ging ik weer op pad. Nu zou ik weer even door de bewoonde wereld komen. Langs allerlei toffe trage wegen kwam ik uiteindelijk uit op de Antwerpsebaan. Nu volgde er een stuk langs de bewoonde wereld. Maar ook nu was de route zo uitgestippeld om je steeds te verrassen: langs een kapel, een soort bospad dat toch nog langs een paar huizen leidde, enz. Voor ik het wist was ik terug aan de A12. Op een bakstenen muurtje aan een duiker hield ik nogmaals een pauze. Ik was nu over de helft. De laatste kilometers dus.

Ik liep onder de A12 door en kwam zo in de Ruige Heide terecht. De schaduw en de geuren van het bos deden deugd na de stukken in de zon te lopen. Ik liep dus terug in een stukje van het Grenspark. Een stukje waar we nooit komen eigenlijk. En dat is eigenlijk onterecht. Het Grenspark Kalmthoutse Heide heeft veel meer mooie plekjes dan enkel het gebied tussen het Stappersven en de Putse Moer.  Niet veel later kwam ik langs de Leeuw Van Vlaanderen. Het terras zag er uitnodigend uit. Maar als ik nu daar zou gaan zitten, zou ik niet meer thuis geraken.

Maar het is misschien wel een goede tip om daar eens te gaan wandelen. Parkeren is geen probleem, er vertrekken 2 routes: Eekhoorn (7,8 km) en Specht (3,4 km) die je ook kan combineren. Verder doorsteken naar de Mier of Moretusbos is ook een optie. Dapper zette ik dus mijn weg verder. Het begon een beetje tegen te steken. Echt vermoeid was ik niet. Ik had gewoon genoeg gewandeld. Tot hiertoe had ik ook voornamelijk zelf mijn weg moeten zoeken. Dat lukt prima. Maar het vraagt wel meer concentratie. Op elk kruispunt moet je terug opnieuw jezelf de vraag stellen welke kant je op moet. Elke week kom ik wel op dat punt. Maar elke week is het wel een klein beetje later. En ook dat is een stukje van de training. Fysiek mag je dan nog zo'n goede conditie hebben, als het hoofd niet mee wilt doen, is het alsnog "game over". Ook het vervelende plekje op mijn grote teen dat nu al 3 weken op rij een blaar blijkt te zijn helpt niet. Pijnlijk is het niet, gewoon een ambetant plekje.
Ik had Jeroen beloofd om te verwittigen als ik aan de laatste 5 km begon. Maar dat leek me geen goed idee meer. Hij zou veel te lang moeten wachten en ik zou mezelf zodanig afjagen dat ik waarschijnlijk ongelofelijk slecht gezind zou aankomen. In plaats daarvan stuurde ik op 2,5 km van de parking een bericht. De kans dat hij dan moest wachten was nog reëel maar dan was ik al toch al niet meer zo ver weg. 

Helaas is het niet heel duidelijk te zien op de foto (er dreef net een wolk voor de zon), maar die bomen aan de horizon staan op een helling

De lus die de dagstapper maakt aan Leeuw van Vlaanderen loopt door tot Plaatsluis en biedt een heel erg mooi panorama op de Brabantse Wal. En ook al ben ik het ondertussen beu, zo'n uitzichten zijn toch een motivatie. Eens ik aan Plaatsluis kom draait de route terug om dan via het bos terug naar het Ravenhof te gaan. De ruige, typische heidebossen maken langzaam plaats voor nette lanen en dreven.  Ik kom dus steeds dichter bij het eindpunt. Om de focus af te leiden luister ik verder naar "De zoon van de Vroedvrouw". Ik hou van historische romans en hoewel het tijdskader van dit boek veel te vroeg is, kost het me al snel weinig moeite om edellieden en dames met prachtige gewaden door de lanen te zien flaneren. Het theehuisje maakt het compleet. Plots krijg ik telefoon: Jeroen... "Zeg, waar ben jij?". Nog een 600m...

Hoewel de laatste kilometers weer tegenstaken heb ik weer genoten. Deze dagstapper is heel afwisselend: bos, heide, velden, de antitankgracht en het fort, de dokken, enz. 
Het wandelen met een zware rugzak lukt steeds beter. De zware tocht van 45 km helpt me nu om steeds die laatste kilometers mentaal door te komen. Kortom, ik ben goed bezig!

Thuis was het de normale gezellige drukte. De jongens wisten me nog wel even te herinneren aan mijn belofte van een paar weken terug: in de tent slapen mag als het goed weer is (en blijft). Nadat ze elk van mijn tegenargumenten (hoe, wie, wat als .... koud/bang/pipi doen/...) vakkundig hadden weerlegd zetten we samen de tent op. Een goede oefening. Want gegarandeerd krijg je te maken met de wet van Murphy als je daar pas op dag 1 van je tocht mee begint. Al zou ik vast niet de eerste zijn die op het einde van dag 1 ongewild dé attractie van de camping blijkt. En het door de grond zakken van schaamte is 1 ding. Een kletsnatte binnentent is echt het allerlaatste waar je een trektocht mee wilt beginnen.
Na het eten zit Jeroen plots een bericht verschijnen over een heidebrand. Gelukkig heeft de brandweer deze keer het vuur snel onder controle. 10 jaar geleden hadden we net de bizarste dagen van ons leven beleefd: net niet gedwongen geëvacueerd op 2 dagen voor ons huwelijk. 

Mijn tocht zit er voor dit weekend op. Morgen is het Jeroens beurt: hij loopt dan de "Trail du Barrage" bij Nisramont, goed voor 30 km klim- en afdaalplezier met nog wat natte voeten bij de doorwaadplekken in de Ourthe. Ik heb een klein vermoeden hoe hij zich morgenavond gaat voelen.... ;-)

Wandelmaandag 21: Dagstapper Sint-Joris-Weerdt

Gisteren stond al langer een uitstap naar het Gallo-Romeins Museum. Het plan was om daarna in de omgeving van Tongeren een "kleine" wandeling te maken van max 15 km. Maar, Anne-Marie besloot dat ze daar niet zo veel zin in had en bezeerde haar enkel na de karatetraining. Dat deed ze zo goed dat ze voor de rest van de week een dikke enkel had met 5, sommige redelijk diepe, wondjes door het tandwiel van Matthijs. We weten dat ze niet zo graag meer wandelt, maar dat ze er zoveel pijn voor over had... 😨😜

Kort gezegd: de planning werd een beetje overhoop gegooid. Zondag geen wandeldag, maar maandag is een feestdag, ook een beetje een zondag, dus werd maandag nu eens een keer wandeldag. Maar dat gaf wel de gelegenheid om nog eens verder van huis te gaan wandelen. Na wat wikken en wegen besloot ik richting Ardennen te gaan. Maar ik had geen zin om heel veel te klimmen. Ergens rond de taalgrens leek me ideaal. Ik had ook nog wel eens zin om een GR route te volgen. Na wat rondkijken op de groteroutepaden.be website viel mijn oog op de dagstapper Sint-Joris-Weerdt. Die vertrekt in het Meerdaalwoud en maakt dan een lus langs Sint-Joris-Weerdt, Sint-Agatha-Roode, Pécrot, Nethen en Hamme-Mille. Jeroen liep vorige week een trail in het Meerdaalwoud en vertelde dat het er wel heel mooi is. Dat wou ik wel eens met eigen ogen zien.

Ik vertrok rond 7u30... maar het liep al meteen mis. We hebben zo'n hypermoderne auto waar je met de sleutel ook de koffer kan openen. Handig, meestal toch. Maar dat lukt ook zonder de auto te ontgrendelen. En waar ik al zo dikwijls bang voor was, gebeurde ook... Ik sloot de koffer en toen ik het slot van de koffer hoorde klikken, wist ik meteen dat ik een fout gemaakt had... De autosleutel én de huissleutel lagen in de koffer en de auto was op slot. 😕 Gelukkig was ik nog thuis en kon ik Jeroen vragen om de auto terug te openen.

Een beetje later dan gepland kon ik dus vertrekken. Het weer was niet geweldig: regen en grijs. Pfff... Na een dik uur stond ik op een parking in het Meerdaalwoud. Het regende nog steeds, maar vooral kleinere buitjes. Regenhoes over de rugzak, regenjas aan en gaan met die banaan. 

Het eerste deel ging, zoals reeds gezegd, door het Meerdaalwoud, overwegend een beukenbos met heel veel onderbegroeiing. Jeroen had dus niet overdreven. Al heel snel kwam ik op de Tomberg. Daarna waren het voornamelijk hele saaie, rechte dreven. Het bos was nog steeds heel adembenemend, maar die lange rechte lanen werden wel saai. Ook al kwam ik nog een hele oude handelsroute tegen uit het Gallo-Romeinse tijdperk, het bleef ongelofelijk saai. Maar net op het moment dat het echt te saai dreigde te worden veranderde de paden en leken ze zelfs op de typische niet toeristisch bospad in de Ardennen. Maar net iets minder stijl en minder klimmen. Ideaal!

Na een hele tijd door het bos kwam ik even de bewoonde wereld. De asfaltwegen brachten me naar een volgend natuurgebied: "Het Grootbroek". Door het wildpoortje geraken was een uitdaging: dat was zo smal dat ik er onmogelijk met een grote rugzak door geraakte. Het pad was ontzettend modderig en glad. Maar het was wel weer een heel mooi stukje natuur. Verderop waren er knuppelpaden, geen slipperige bedoening meer, maar wel vervelend met wandelstokken. Een eind verder volgt de tocht een stukje van de Dijle. Ondertussen had ik wel honger gekregen en was het lunchtijd. Maar het regende nog steeds en ik vond nergens een echt fijn plekje. Ik bleef dus het pad volgen. Ergens moest er toch een plekje/bankje/... te vinden zijn. 

Een uur verder en na het passeren van Pécrot kwam ik op een open plekje aan de rand van een veld met de restanten van een kampvuur en een aantal houtblokken. Ideaal als stoeltje. De regen was gelukkig gestopt dus ik besloot dat dit mijn ideaal lunchplekje voor vandaag zou zijn. Ik nam rustig de tijd om mijn boterhammen en mijn soep op te eten en te genieten van het fijne plekje. Na een blik op de weerapp vond ik dat het tijd was om mijn outfit een klein beetje te veranderen. De regenjas ging uit en in de rugzak.
De rest van mijn outfit had ik ook aangepast. Na het vervelend schuren van mijn broek vorige week besloot ik een nieuwe set uit te zoeken. De thermische legging die ik vorige week uit armoede aantrok was wel zalig om te dragen. Een broek/legging stond dus boven aan het lijstje. Maar ik heb nu eenmaal niet de meest "ideale" maten. Sommige outdoormerken hebben wel echt grote maten, maar ik had niet meteen zin om €100 uit te geven aan een broek die, hopelijk, over een aantal maanden niet meer past. Decathlon heeft soms echt wel goede producten die heel redelijk geprijsd zijn. Helaas... niet echt heel grote maten. Na veel getob herinnerde ik me dat ik een yogalegging heb van Decathlon en dat ik daar eerst de grootste maat van paste, maar die te groot was en buiten ging met een maat kleiner. Ik trok mijn stoute schoenen aan en bestelde een aantal leggings (uit de loop-, yoga- en trekkingafdeling). We zouden dan wel zien wat er zou passen. Ik trakteerde mezelf ook op een aantal (merino) T-shirt. Die zouden minder hard stinken. Gezien we alles op onze rug mee moeten dragen zit het er niet in dat we voor elke dag een proper en fris T-shirt mee kunnen nemen. Een uren in de wind stinkend T-shirt aan moeten trekken haalt het moraal al een heel stuk naar beneden. Als we dat kunnen beperken is dat al heel fijn. Tot mijn verrassing kwam mijn bestelling vrijdag al aan. Vandaag was het dus testdag (en alles is ook door de test geraakt. Meer nog: dit had ik al veel eerder moeten doen!).

Na de deugddoende pauze vertrok ik weer met goeie moed. Ik had ongeveer de helft van de afstand afgelegd. De benen voelden goed maar het middaguur was ook al wel lang gepasseerd. Ik probeerde me niet te veel op te jagen. Klimmen is echt mijn dada niet (nooit geweest trouwens, vraag maar aan Jeroen). Dan maar wat trager en op een redelijk fatsoenlijke manier aan de auto terug geraken. Nu veranderde het decor van de route naar voornamelijk velden. Maar wel met meer klim- en dalen dan in het eerste deel. Hoewel ik blij was dat Jeroen niet mee was (die loopt een heuvel op alsof het niets is) zodat die me al niet kon afjagen was ik zelf redelijk verbaasd dat het klimmen vlot (maar traag) lukte. Alleen de echt steilere stukken waren lastig. 

Op 16km kwam ik een bankje tegen waar ik een kwartiertje uitrustte. Nog 6km. Echt moe was ik nog niet. Alleen een beetje gefrustreerd dat ik nog steeds niet aangekomen was. Mijn tempo was echt een pak lager dan anders. Maar ik was ook redelijk vaak gestopt om van het uitzicht te genieten of een foto te maken. Of om de route te checken. 

Een dagstapper is een luswandeling die een deel van een GR route volgt. Maar dat maakt wel dat je alert moet blijven zodat je niet opeens er achter komt dat je 5 km terug de GR markering niet had mogen blijven volgen. Het nadeel van heel minutieus de route te checken is dat je maar heel langzaam de km's ziet vooruitgaan. Hoewel de vermoeidheid veel beter meeviel dan ik vooraf had gehoopt, zakte de moed nu wel. Op de GPS leek de afstand veel verder dat het nog zou moeten zijn. Tot ik plots terug in het Meerdaalwoud liep. Vanaf hier wist ik dat ik echt niet ver meer was. Vanmorgen had ik mij nog bedacht dat een klim omhoog naar de auto vanavond de doodsteek zou zijn en er voor zou zorgen dat ik strompelend zou aankomen. Dat was een foute veronderstelling. Hoewel ik na 22km blij was om terug op het startpunt te zijn, was ik nog redelijk fris. De laatste 200m begon het te druppelen. En net toen ik in de kofferopening was gaan zitten en naar huis telefoneerde zetten de hemelsluizen zich open. Het water viel met de bakken uit de lucht. Ik wou toch nog graag even een sanitaire stop houden voor ik anderhalf uur in de regen naar huis moest rijden. Ik had geen zin om nog een kwartier naar de regen te zitten te kijken om daarna nog een verdoken plekje te zoeken terwijl de andere wandelaars bij hun auto's terug aankwamen. Ik liep dus de gietende regen in. De nieuwe broek is waterafstotend, dat had ik deze voormiddag al gemerkt, maar tegen deze zondvloed is die toch niet opgewassen. De rit terug naar huis was vermoeiend door de regen en het opspattende water. Maar een maaltijd en warme douche later was dat alweer vergeten. 

Vandaag heb ik eigenlijk heel de dag genoten vooral van de natuur, maar zeker ook van mijn nieuwe outfit en het proefabonnement op Storytel dat ik mezelf gunde. Het Meerdaalwoud en de ruimere omgeving is zeker de moeite om eens te bezoeken. En deze dagstapper combineerd de GR 512 - Brabantse Heuvelroute, de streek-GR Dijleland en de GR 579 en de GR 127 Tour du Brabant Wallon, met echt wel héle mooie stukjes. 

Wijziging van de plannen: Anne-Marie en Matthijs besloten woensdag na de karatetraining eens te testen wat er gebeurt als ze hun fietssturen in elkaar haken. 🙄🤦🏼‍♀️

Resultaat: het tandwiel van Matthijs' fiets doorboorde Anne-Marie's crocs en enkel. Buiten een half bloedbad, serieus geschrokken en een dikke en pijnlijke enkel is er gelukkig geen blijvende schade. 🚴💥💉🤕

Gevolg: onze uitstap van zondag naar Tongeren wordt ingekort. De geplande wandeltocht zal niet kunnen doorgaan.

Wandelen doe ik wel, zaterdag of maandag maar ik bekijk nog even de familie agenda en het weerbericht. Een nieuwe blogpost zal dus niet op het normale tijdstip online komen.

Wandelzondag 20 - Variant Dagstapper Essen (20km)

We blijven ook deze week in de buurt. Deze week heb ik nog eens een route van www.groteroutepaden.be geplukt. Door alle regen van de afgelopen dagen heb ik eigenlijk weinig zin om een grote tocht te wandelen. Maar ik heb deze week al "gepoterd" door een van de wandelavonden te laten schieten. Nu nog eens "fatsen" is toch echt een keer te veel. Die 5 dagen "vakantie" hebben echt wel deugd gedaan.
Ik had de wekker niet heel vroeg gezet. Je zult dan altijd zien dat je dan net wel vroeg wakker wordt. Om 7u open ik mijn ogen en ben ik klaarwakker. Ik heb nog steeds niet veel goesting. Maar met lang te talmen gaat die goesting ook niet komen. Ik maak met mezelf een compromis: ik ga wel wandelen maar ga me rustig klaarmaken en eerst genieten van mijn ontbijt. Een half uurtje later dan normaal vertrek ik. 

Het eerste stukje loopt gelijk met de zoektocht van de Kadrie en is ondertussen dus echt wel gekend. De zon schijnt. Het is eigenlijk heerlijk weer om te wandelen. Ik schiet goed op en de benen voelen goed. Maar toch ben ik er niet helemaal gerust in. De vorige weken zijn echt wel heel zwaar en lastig geweest. Als dat niet betert, ga ik toch de etappes eens moeten herbekijken. Maar dat beslis ik pas eind juli. Het heeft geen zin om daar nu al over te piekeren.
 Als ik door de Gageltjes richting bakkersmolen wandel, kom ik voorbij een groepje auto's, een aantal met kleine aanhangwagentjes. Mijn eerste idee is dat ze duiven komen uitzetten. Maar als ik voorbij loop beginnen er plots een aantal honden te blaffen. En de emblemen op de jassen van de mannen zien er, samen met hun laarzen, niet als dat van de duivenbond uit maar eerder een groepje jagers. Later kom ik nog een groepje tegen. 

Na een 5-tal km is het wandelen een heel stuk minder aangenaam... onderbroekrandjes beginnen te schuren. De wandelbroek die ik aan heb saboteert waarschijnlijk ook mee (de stof is redelijk ruw en plakkerig). Redelijk vervelend... nog 20 km voor de boeg. En als iets begint te schuren, wordt het alleen maar pijnlijker. Veel opties zijn er niet: terugdraaien, hulplijn bellen of gewoon doorgaan. Ik besluit door te lopen tot ik aan een bosje kom waar ik wat beschut ben en wissel mijn wandelbroek voor mijn thermische broek. Die stof is alvast net iets minder ruw en aangenamer. Het kwaad is natuurlijk al geschied maar ik hoop hiermee vooral erger te voorkomen. De mensen van wandelclub kijken wel eens raar als ze zien dat ik een broek aan het oprollen ben. Maar ach, het wandelt veel aangenamer nu. En al zal het wel het thema van de dag blijven, ik ben blij dat ik gewisseld heb. Opgeven kan nog altijd, maar niet nu al.

Een flink eind verder kom ik aan het kapelletje aan de Kalmthoutsesteenweg en houd ik mijn eerste stop. Vermits het zondag is, is er weinig verkeer op de baan en geniet ik van het zalig plekje. De tocht gaat verder richting Essen. In de Oude Baan krijg ik een eerste flinke bui. Dilemma: regenjas aan of niet? De route stuurt mij langs het voetbalveld de velden in. Ik blijf even onder de bomen staan schuilen en neem dan toch maar mijn regenjas. 

Tussen de velden ontdek ik een karakteristiek paadje. De zon breekt terug door en al snel heb ik het veel te warm. Aan het eind van de Veldweg besluit ik om het tunneltje onder het spoor te nemen. Daarna gaat richting Robotland, al is dat een bezoekje voor een andere keer.

Ik draai af om langs het Hemelrijk richting Kiekenhoeve te lopen en geniet van de prachtige dreven en het park. Aan het picknickbankje aan de hondenwei besluit ik te stoppen en mijn lunchpakket op te eten. Het is terug zonnig en best aangenaam. Dat zal zo niet blijven want in de namiddag voorspelt het KMI toch een aantal regenperiodes. Na een dik kwartier pak ik alles weer in en loop weer verder. Ik ben nog maar net het karrenmuseum langs de achterkant gepasseerd of ik krijg inderdaad al een regenbui te verwerken. Deze keer beslis ik om vroeger mijn regenjas aan te trekken. Op deze manier gaat het wel niet vooruit: stoppen, rugzak af, regengerief pakken en aantrekken, rugzak terug op en weer verder. Aan het kruispunt van de Velodreef en de Nolsebaan is de regen weer gestopt en heb ik het ondertussen erg warm.... regenjas uit, weer dat gedoe met de rugzak en verder. Maar eens ik in de weekendzone kom gaan de hemelsluizen weer open. Deze keer regent het zo hard dat ik zelfs mijn regenbroek aan trek. Aan het kapelletje aan de kruising van de Steenovenstraat en de Nolsebaan zet ik mij even op het bankje. 

Het regent nog steeds. Ik zit een kwartier wat in de regen te suffen voor ik besluit weer verder te gaan. Door terug in beweging te komen merk ik plots op dat het regenen gestopt is en dat het nu enkel de bomen zijn die nog nadruppelen. Ik twijfel even: regengoed uit of niet? Volgens het KMI komt de volgende bui pas over een dik uur. En zo ver is het eigenlijk niet meer naar huis. Nog heel het eind naar huis lopen puffen met regenjas en -broek aan lijkt met toch minder aantrekkelijk dan eventueel nog eens moeten stoppen om weer eens alles aan te trekken.
Nog een klein stuk asfalt en dan stap ik "onzen achterhof" in. Ik kom nog een jong gezin tegen. De jongste zit lekker knus in de draagzak op papa's rug, de andere kinderen lopen met laarzen aan door de plassen. Als ik ze voorbij loop vraagt de papa of ik de GR 12 of 5 aan het lopen ben. Ik vertel over mijn plannen en hij wenst me veel succes. Nu is het echt nog maar een heel klein stukje. Maar wel een lastig stukje los plakzand. Ergens tussen het Boswachtershuisje en het Stappersven wordt plots mijn aandacht getrokken door iets op het pad: een kikker. Spontaan zeg ik "Ha, dag Freddy!" Helaas Els en mama: geen Frieda te zien. 

Na nog geploeter door het los zand komt er een eind aan de tocht. Ik draai terug de Frans Raatsstraat in en 300m later staat de zetel al te wachten.

Hoewel de streek in je eigen buurt meestal maar als "gewoontjes" aanvoelt, heb ik vandaag toch een paar nieuwe plekjes ontdekt die echt wel de moeite zijn. Met een beetje verbeelding waande ik mezelf af en toe toch ergens verder van huis. 
Vandaag ben ik ook tegen een paar zaken aangelopen die ik nog moet zien op te lossen tegen september. En dat is meteen ook een van de redenen waarom ik zo veel mogelijk probeer om elke wandelzondag al het materiaal dat ik in september wil gebruiken ook nu nu al mee neem. In de volgende weken wil ik dus echt op zoek naar een (onder)broek die niet schuurt. Want voor 1 dag is dat gewoon vervelend, over een paar dagen is dat wel weer weg. Maar zo 14 dagen rondlopen... Nee, dat gaat hem niet worden. Dan sta ik snel terug thuis vrees ik.

Vandaag was ook de eerste keer dat ik na een tocht met een zware rugzak nog redelijk fit thuis kwam. Het blijft zwaar. En als de wind aan je rugzak trekt en je uit balans probeert te brengen is het gewoon echt lastig. De rustweek heeft me duidelijk deugd gedaan. Hopelijk is dit het begin van de stijgende lijn. Meer dan blijven trainen kan ik niet doen. 

Wandelweekend 19 - Try-out 1

Gisteren (weer) te laat gaan slapen maar de wekker is genadeloos. Iets na 8u vertrek ik voor de eerste tocht van deze week: eentje die ik op RouteYou gevonden heb. Deze keer langs een kant waar ik nog niet veel gewandeld heb. Terwijl ik door de poort loop bedenk dat ik mijn wandelstokken vergeten ben. Niet erg, ik ga echt niet terug voor stokken. Toch blijft het knagen dat ik iets vergeten ben... 20m bedenk ik dat mijn drinkenbus nog op het aanrecht staat. Terug dus....

Allez, 2de poging. Ik steek het spoor over en loop via de fietsostrade richting Wildert. Het weer valt nog mee. Het is wel grijs, maar geen regen. De route neemt de toeristische optie langs de villa's in de Greef. Iedereen is nog wakker aan het worden, dus ik profiteer er van om ongegeneerd huizen te kijken. Een voordeel van wandelen: het gaat trager dus je kunt langer een tuin of huis bekijken. 
Na de toeristische omleiding gaat de route rigoureus naar de Wildert. Aan De Vijvers bedenk ik me dat er hier weer geen pipiplekjes zijn. Maar daar ben ik ondertussen gelukkig op voorzien 😎. Het volgende stuk gaat door de bebouwde kom. Aan "Brasserie 't Graan" volg ik het Beylestraatje. Heel lang geleden liep de sponsortocht van Sint-Jozef hier langs. We wandelden dan met de ganse school 15 km. De lagere jaren deden dat meestal vlotjes, maar hoe ouder we werden, hoe minder enthousiast we wandelden en hoe trager we waren. De zesdejaars vertrokken dan ook steevast eerst. 15 km, dat is nu een makkie, zeker zonder zware rugzak.

Ik word een klein en smal paadje in gestuurd. Achter een stal staan er koeien buiten. Dat zie je niet zo veel meer. Het zijn van die dikbillen. Plots valt mijn ook op een wel heel grote koe... Brr, wat ziet die er kei gespierd uit... echt een eng beest.... Geen koe, wel een stier! En nog een echte. Ik loop door en kom zo in de Schaapsbaan. Nog eventjes en ik ben in het bos. Maar ik merk wel dat ik te weinig geslapen heb. Pfff...
Eenmaal in de Wildertse Duintjes besluit ik even op een bankje te pauzeren. Hier kwamen we als kind vaak. Op het bankje scrol ik even door Facebook. Mijn oog valt op een post in een wandelgroep. Iemand plant om deze zomer "Kruistocht in Spijkerbroek" te wandelen. Een van mijn lievelingsboeken uit mijn jeugd. Tof bedacht. Het prikkelt me en ik klik door naar de website... Terwijl ik de post lees valt mijn kaak een beetje open. Diene pee heeft gewoon een crowdfunding opgezet. Tja, een sponsortocht is natuurlijk altijd heel nobel. Maar dit is expliciet om zijn eigen reis te betalen. 😲 Dat is lef hebben. Ik blijf het een cool project vinden, maar die crowdfunding blijf ik toch een beetje raar vinden. 

Na een deugddoende pauze en wat gemijmer volg ik "den Groten Toer". Het bos is toch veel veranderd. Als kind is het me nooit opgevallen hoe dicht je bij de bebouwde (weekend)zone komt. En hoe klein het bos eigenlijk is (in vergelijking met het bos bij ons thuis zeker). Na de Wilderste Duintjes wandel ik verder door de weekendzone. Zo kom ik uiteidelijk aan de Huybrechtsebaan om via het boswachtershuisje terug naar huis te gaan. Sinds de Wildertse Duintjes is het zachtjes beginnen te regenen. Dat maakt het wandelen alleszins niet aangenamer. En door de regen is even stoppen en op een bankje wat uitrusten niet erg aanlokkelijk. Uitgeregend en moe kom ik thuis aan. De kinderen zijn verbaasd dat ik nu "al" terug ben. Volgens mijn gps heb ik "slechts" 16 km gewandeld. Later zie ik dat de route in de Greef een flink stuk terug loopt. 😖 Les voor de volgende keer: dubbel checken hoe de pijltjes staan. 

Na een dutje vertrekken we nog even naar de zus van Jeroen om zijn petekindje te feliciteren met haar "Feest van de Vrijzinnige Jeugd". Nadien moet ik nog de tent opzetten en alles installeren voor mijn eerste "kampeernacht". Na de finale van LegoMasters zeg ik ook slaapwel en trek naar mijn slaapplekje. Toch een beetje spannend... gaat het lukken om op een matje te slapen? Ga ik kou lijden? 
Ik val redelijk vlug in slaap. Maar het slapen in een slaapzak is wel wennen. Iedere keer ik me omdraai word ik half wakker. Maar al bij al valt het mee. Rond 5u ben ik wel klaar wakker: de schouder die buiten de slaapzak steekt heeft het koud, de vogels maken echt kei veel kabaal, maar vooral: mijn blaas staat op springen. Negeren heeft geen zin, dan blijf ik woelen en slaap ik helemaal niet meer. Ik kruip uit de tent en loop snel naar binnen. Ik vind het nog veel te vroeg. Hoewel ik meestal helemaal niet terug slaap als ik zo vroeg wakker word, doe ik toch een poging en kruip terug in mijn slaapzak. De vogels blijven hun best doen maar het volgende moment is het mijn wekker die vervelend doet. Ik ben dus blijkbaar toch in slaap gevallen. 
Ik kleed me snel aan en begin de tent terug af te breken. Het hoeft niet persé, maar de KMI app voorspelt onweer. En ik zou het ontzettend jammer vinden als onze tent op de eerste try out al meteen door een onweersbui kapot gaat. Na een klein uurtje ben ik klaar en ga ik binnen ontbijten. De kinderen zijn allemaal al wakker en kunnen niet wachten om hun moederdagscadeautje af te geven. Veel later dan gepland vertrek ik voor dag 2. De tocht van deze zondag is weer een combinatie van 2 zoektochten van GBS Kadrie. Vandaag blijf ik in Kalmthout. Ik merk dat ik beter uitgeslapen ben en dat het stappen dan toch net iets beter gaat. Maar door het latere uur kom ik meer m volk tegen. Het is dan ook de eerste echte warmere dag van dit voorjaar. Ik ben eigenlijk nauwelijks de straat uit of ik kom al de eerste bekende tegen. Na een kort praatje met Wis ga ik verder. Van zodra ik het fietspad door de hei op loop wordt het erg druk met fietsers en mountainbikers. Ik loop altijd links en daar ben ik nu blij om. Niet elke mountainbiker let goed op en ik moet op een bepaald moment dan ook echt in de berm springen om niet omver gereden te worden. Als ik rechts had gelopen had ik die niet zien aankomen. Ik volg de route verder en loop langs de Vroente richting Heide. Ook hier is het al erg druk. Als ik Heide uitkom, kom ik de volgende bekende tegen. Sabrina is juist vertrokken voor een looptoer. We tetterden eigenlijk veel te lang. Maar het was ook lang geleden dat we elkaar nog gezien hadden en er was dus best veel te vertellen. Met nieuwe energie ging ik uiteindelijk toch verder richting het eindpunt van de zoektochten: Heide-Station. Daar hield ik even rust en bekeek hoe ik het stuk tussen het eindpunt en het beginpunt van de route zou overbruggen. Het is een drukke bedoening: heel veel fietsers profiteren van het goede weer en de opening van de terrassen. Aan het bankje voor de school blijf ik weer zitten. Er komt wel een hele donkere wolk aan en de donder betekent niet veel goeds. De zoektocht gaat door open velden en ik heb weinig zin om daar in een onweersbui terecht te komen. Ik besluit mijn pauze dus wat te verlengen en de bui af te wachten.

Als het echt een grote onweersbui wordt, kan ik nog onder de overdekte fietsstalling schuilen. De bui trekt gelukkig zonder veel regen en ik vertrek met goeie moed. Maar de onweersbuien die duidelijk nog in de lucht hangen zitten me niet lekker. De wind helpt ook niet. In september zal ik ook niet de luxe hebben om enkel met mooi weer te wandelen. Dus probeer ik me er over te zetten en deel de route op in kleinere stukjes. De regenbuitjes volgen af en aan. Eens ik de Achterbroeksesteenweg ben overgestoken weet ik dat het niet meer zo'n heel eind is. De podcast van Interne Keuken helpt ook. Deze week kwam oa Michael Van Peel vertellen over zijn boek "Nordkapp Stories". De verhalen van al die mensen die op weg gaan om naar het noordelijkste punt van Europa te gaan heeft hij verzameld in een boek. Hij vertelt dat tijdens de uitzending zo ongelofelijk smakelijk dat ik regelmatig loop te grinniken. Het klinkt ook wel herkenbaar. Ook ik probeer me wel eens voor te stellen hoe dat de aankomst in Eynatten zou kunnen zijn. Maar eigenlijk gaat het over het onderweg zijn naar Eynatten, niet de bestemming zelf. Na een dikke 5 uur ben ik weer thuis en heb ik de drie zoektochten achter de rug. 
De kinderen overtuigen ons om nog een ijsje te gaan eten. Dus een uurtje later sturen we onze fietsen richting Heide. Het eerste ijsje van het jaar deed ons allemaal deugd. En na een lange en vermoeiende dag is in je eigen bed stappen toch fijn.