Wandelen naar Eynatten: dag 4 Gilze (Chaam) - Alphen

Ik was vroeg wakker. Al wat geroutineerder lukte het ook om eerder te vertrekken. Om 9u liep ik de camping af en trok ik weer op pad. Wel weer met een kletsnatte tent, maar de mist over het veld was wel mooi.

Het Grenslandpad liep ook vandaag weer door bos. Een groot deel van de voormiddag liep in losloopzones voor honden. Wat een verschil met Belgische loslopende projectiel honden! Hun Nederlandse soortgenoten zijn duidelijk veel beter opgeleid. Geen enkele keer kwam er een hond in volle vaart op mij af gerend. En als die er nog maar aan dacht dat te doen, dan werd die meteen terug gefloten. Zo is het veel fijner wandelen! 

Ik had in mijn gids gezien dat er halverwege een eetgelegenheid was. Dat zou mijn middagstop worden. Toen ik bijna daar was, begon ik al te fantaseren over een uitsmijter als middagmaal. Oooo, wat zou dat smaken....!

Eindelijk daar aangekomen bleek het een camping te zijn. Een brasserie hadden ze wel, maar enkel voor campinggasten én gesloten op zondag. 😞 Het kraampje met koffie en lekkernijen maakte de teleurstelling alleen maar groter.

Bon, het werd dus picknicken. En natuurlijk was er op dat deel ook nergens een bankje te vinden. Dan maar op een zonnig plekje tussen het stekelig buntgras gaan zitten en daar de tent laten drogen.

Toen de tent droog genoeg was, liep ik verder. Ik had met Jeroen daar afgesproken. Hij bracht nog wat eten. Om zeker op tijd te zijn nam ik een shortcut... bleek dat die shortcut door een recreatiepark met allemaal chalets liep. Oeps... dat was voor mij niet duidelijk geweest. In Alphen ging ik nog even  aar de supermarkt en trakteerde mezelf op een cornetto én een smoothie. 

Jeroen en de kinderen pikten mij daar op waarna we doorrede naar een camping in Poppel om daar in de buurt samen te eten met de kinderen. Tja, dat is eigenlijk vals spelen volgens Matthijs. Maar wat heb ik deugd gehad van die snoetjes nog eventjes te zien! Normaal gezien zou er morgen een tocht van 28 km op de planning staan. Nu is die dus flink ingekort en ik ben stiekem wel opgelucht dat ik die niet helemaal alleen moet doen. 

Voor nu dus weer even slapen op Belgische bodem en dan vertrekken we morgen weer met frisse moed.