Wandelzondag 13 - Fase 2: Terug naar af

De laatste zondag van maart. De eerste zondag van een nieuw trainingsschema. Nu ja, niet helemaal nieuw... Ik begin gewoon terug van voor af aan opnieuw met een "lichte" variatie. Ik kan ondertussen redelijk wat afstanden wandelen. Maar dat heb ik tot hiertoe steeds met slechts een dagrugzak gedaan. Die is natuurlijk veel te klein voor een trektocht van 2 weken. 
Gisteren haalde ik Jeroen's oude rugzak al eens van de zolder. Om te weten waar ik sta en me mentaal voor te bereiden, woog ik de bepakking die ik de afgelopen 2 weken steeds mee genomen had. Daar moest ik toch ff van slikken... Dat bleek al een kleine10 kg te zijn. En akkoord, bijna de helft daarvan was water. Dat drink je dus tijdens de dag (deels) wel op (bij de tocht van 45 km heb ik effectief 4,5l gedronken, vorige week nam ik extra mee voor de jongens). Maar ja, het oorspronkelijke plan om nu dus met 10 kg te beginnen en dat langzaam op te bouwen naar > 15 kg was dus al onbewust enkele weken geleden gestart.
Ik nam 2 extra flessen water van 2l mee. Samen met de rest gaf dat een rugzak van ongeveer 14 kg oftewel: net geen 3 grote zakken patatten.

Deze morgen stond ik weer op 7u op. De planning voor vandaag gaf me "maar" 10 km. Maar ik had vanmiddag Kamiel en mezelf wel ingeschreven voor een workshop boomklimmen samen met 2 vriendjes van Kamiel. Dus ik moest echt wel zorgen dat ik op tijd terug was om te eten en op tijd in Antwerpen te staan.
Iets na 8u trok ik de deur achter me dicht. Phoewee, die rugzak is echt wel zwaar. Gelukkig zijn goede rugzakken zo ontworpen dat je met de heupgordel het gewicht draagt ipv dat het volledige gewicht op je schouders en rug hangt. Dus eenmaal die heupgordel vast zit en de schouderbanden ed goed zitten,  valt het extra gewicht op je rug wel mee. 

De yogaboom, hopelijk tot snel!

Ik begon op een rustig tempo te wandelen. Het is immers geen wedstrijd om ter snelste zoveel km afleggen. Jezelf willen voorbij lopen keert zich uiteindelijk toch maar tegen je. Heel veel merkte ik niet meteen van die extra kilo's. Maar ik zwalpte wel meer. Het verbaasde me ook wel wat, want zo lang is het nog niet geleden dat ik kleine Kamiel (en soms ook Matthijs) op mijn rug droeg. En die bewogen dan nog wel eens. De route van deze week is dezelfde als van wandelzondag 1, een combinatie van wandelpad duin en schaap. Het leek mij mooi om de eerste 3 maanden zo af te ronden en de volgende fase aan te vatten.

De eerste kilometers kropen vooruit. Ik had precies lood in mijn schoenen. Toch wel heel hard wennen, zo'n grote rugzak. Na die eerste kilometers werd mijn tred een beetje vaster en ging het tempo een klein beetje omhoog. Door het vroege uur was het nog rustig. Maar ik voelde me toch wel belachelijk met zo'n grote rugzak (Jeroen heeft vroeger nog trektochten begeleid voor Kazou, zijn rugzak is 70 + 20l). De rugzak bleef toch wat tegen pruttelen. Waarschijnlijk een combinatie van niet helemaal correct afgesteld, niet de beste rugzak voor mij, niet goed gepakt en niet gewend. Toen ik door de gemeentebossen liep, besefte ik plots dat ik de vorige keer gevloekt had op het laatste stuk: allemaal los zand. Maar ja, het was nu te laat om de route nog om te draaien. Dus ook nu zou ik zwaarste stuk voor het laatste houden. Aan het Kriekelareven nam ik een korte pauze om daarna aan een het geknoei door het losse zand te beginnen. Maar eerlijk, ondanks het extra gewicht voelde het niet zo zwaar aan als de eerste keer in januari. Wel plezant,om te merken dat je vooruitgang boekt ook al staken alle andere wandelaars mij gezwind voorbij. 

Voor ik het goed en wel besefte kwam ik op de Verbindingsweg. Nu was het in een rechte lijn naar huis. Bij Parking Zuid twijfelde ik nog even. De route buigt eigenlijk daar terug af richting grote parking. Maar ondertussen was het al 10u30 geweest. En zoals gezegd moest ik in de namiddag om 13u30 in Antwerpen zijn. Dus dan maar de "snelle" optie en gewoon rechtdoor naar huis.

Ik was eerlijk gezegd blij om terug thuis te zijn. 10km is ondertussen geen uitdaging meer. Maar het gewicht van de rugzak vergt wel veel meer energie. De komende 12 weken weet ik dus wat te doen. Al kan ik mij nu wel een beetje optrekken aan de vorige 12 weken. Wat eerst onmogelijk leek, is toch maar mooi gelukt. Dus dit gaat mij ook lukken. 

Stap1 zorgde voor een super leuke namiddag voor Kamiel en zijn vriendjes. Ook de mama's en papa hebben hun portie beweging gehad. Het was verbazingwekkend hoe snel die kereltjes alle technieken en materialen oppikten. Hun oogjes straalden helemaal. En aan het gebabbel in de auto huiswaarts te merken, vond Kamiel het een topdag. 

We hebben allebei een rustige avond verdiend. 

Wandelzondag 12 - Treinstapper Hoboken-Berchem

 Na de tocht van vorige week stond er een licht wandelingetje van 15 km op de planning. Kamiel vroeg vorige week al om mee te mogen. Zijn twinkelende oogjes vertelden dat hij echt kei veel goesting had om nog eens een lange tocht te wandelen. Anne-Marie heeft de komende 1,5 week examens. Een dag zonder 2 luidruchtige broers is dus voor haar wel fijn. Zowel Matthijs (onder lichte dwang) als Kamiel gingen dus mee. Ook Sven en Thomas wandelden mee, net zoals Gudrun en Peter.

We vertrokken om 8u41 met de trein naar Hoboken-Polder. De officiële treinstapper gaat van het station Berchem naar het station Hoboken-Polder. Maar met wat pech zit je dan misschien een klein uur in de kou te wachten op de trein. Dat leek me, zeker met de jongens erbij, niet zo fijn. Ik draaide daarom de route om. Op die manier kunnen we toch een beetje in de warmte zitten, een sanitaire stop in lassen en eventueel een lekker drankje te nuttigen. Aan het volume van het getetter te horen hadden de jongens er ontzettend veel zin in. 
Vanaf het station in Hoboken-Polder was het een klein eindje voor we in een prachtig natuurgebiedje terecht kwamen: de Hobokense Polder. De Galloway runderen waren duidelijk mensen gewoon. Voor wie graag vogels spot is dit een paradijsje. Wij hebben helaas niet veel vogels gespot, wel andere wezens... 

Toen we op de dijk terecht kwamen vonden de ondertussen gekende roodwitte plaatjes. Deze treinstapper volgt een stukje van de GR12 (Amsterdam-Parijs). Het knuppelpad gaf voor de jongens al meteen een hoog avontuurgehalte aan de tocht. Wat is toch plezanter dan als soldaten over zo'n bruggetje te marcheren?

Na de Hobokense Polder volgde een stukje door de bewoonde wereld. Dit stuk van de GR 12 loopt grotendeels door stedelijk gebied. Maar toch werd er steeds de meest pittoreske straten en de groenste plekjes uit gezocht. Een hele fijne afwisseling. Zo kwamen we plots door een wijk met allemaal huisjes van de jaren 30 (??? denk ik). De meeste daarvan waren nog zo goed als mogelijk in de originele staat. Het deed me denken aan de serie "Vriendinnen" uit 2014. We liepen verder. De route liep nu door een meer volkse buurt. Maar de grote, hoge appartementsgebouwen verrieden dat we in een stad wandelden. Hoewel de appartementsblokken tussen de Emiel Vloorsstraat en de Frans Hensstraat duidelijk een vergane glorie uitademen doet het parkje en de gebouwen zelf me aan één van mijn oude Tiny boekjes ("Tiny is haar hondje kwijt") terug denken. In de zomer lijkt me dit een heel fijn plekje voor kinderen om te ravotten. Verder door kwamen we in het Kiel Park. Als ik de route 's avonds tijdens het schrijven van mijn blog nog eens bekijk, valt Jeroen's  oog plots op dat park. Blijkbaar hebben we op een 200 m van Digipolis onze picknick

op gegeten. Als ik dat van tevoren geweten had, was ik wel even met Matthijs en Kamiel omgelopen om het kantoorgebouw van papa's werk te spotten.  Kiel Park valt een beetje te vergelijken met het Hemelrijk Sportpark in Essen. Er zijn verschillende sportclubs gevestigd maar je kan er ook gewoon wat flaneren en kuieren. Veel sanitaire mogelijkheden waren er niet, maar bij de atletiekclub stond een deur open en vroegen we of we van de toiletten gebruik mochten maken. Daarna zette de jongens hun zoektocht naar de volgende speeltuin verder. Op het einde van het park kwamen we aan de eerste brug over een autosnelweg. En wat is er als kind leuker dan op een brug te staan zwaaien naar de auto's en hopen dat ze terug zwaaien. De jongens waren in hun nopjes want er waren best veel automobilisten die vrolijk terug zwaaiden. Na 500m leidde de route ons in het volgende parkje. Hoewel de ring daar vlak naast loopt, blijkt dit weer zo'n heerlijk gezellig parkje. De naam (Mastvest) en de typische vorm van de vest doet vermoeden dat dit een overblijfsel moet zijn van een militaire verdedigingsgordel (internet geeft me later ook gelijk). We steken de Jan van Rijswijcklaan over en passeren bijna langs het Bouwcentrum. De route loodst ons langs de sportpleinen van de Vogelzanglaan.

Ook op de brug over de A12 maken de jongens er een spel van om te zwaaien naar de auto's. En dan buigt de route ineens af naar het volgende park: het Nachtegalenpark. Met een beetje verbeelding ben je bijna in een bos. De jongens gaan ook hier weer op zoek naar een speeltuin. Die vinden ze al snel aan de Melkerij. Een redelijk grote speeltuin die duidelijk geliefd is bij jonge gezinnen. Alle horecazaken zijn uiteraard nog steeds gesloten, maar veel mensen zoeken elkaar toch op en brengen hun eigen drank en hapjes mee. De jongens verkennen gulzig de speeltuin terwijl wij even rusten op een bankje. Na een klein half uurtje besluiten we verder te gaan en weer dat standje met warme wafels te passeren. Die ruiken heerlijk... maar zijn een no-go voor Matthijs. We hebben altijd de reflex gehad om in zulke situaties met het hele gezin solidair te zijn. Dat blijkt ondertussen een gewoonte dus vraagt ook niemand om een warme wafel oid. Pech voor de grote mensen die misschien wel stiekem gehoopt hadden dat de kinderen zouden beginnen te bedelen. Verder door komen we weer langs een sportpark. Juist voor we weer een stukje door bewoonde wereld lopen vinden de jongens een lange, dunne boomstam. Ze besluiten die met z'n drieën mee te nemen. Daar lopen ze dan: met een hele lange boomstam op een fietspad door

Antwerpen. Ik zie dat niet meteen goed komen en vraag ze toch maar om de boomstam achter te laten. De GR12 slingert verder langs het Leeuwerikpark., de Grote Steenweg over en langs het Brilschanspark. Ook hier zijn weer veel mensen die van de buitenlucht genieten. In zowat alle grotere parken wordt er wel gelopen, gefietst, rond gehangen, gesport, enz. Het is iets wat voor plattelandsbewoners er wat raar uit ziet, zo'n groepjes die in een park samenkomen om krachtoefeningen, turnoefeningen, enz te doen. Maar eigenlijk vind ik het wel fascinerend hoe een dynamiek van een stad werkt.

Aan het einde van het park nemen we de Berchembrug over de Ring. Ik hoef het waarschijnlijk al niet meer te vermelden: zwaaien, juichen als er terug gezwaaid wordt en gieren van het lachen als er een trucker claxonneert en er ineens dit klinkt. We nemen de trap naar beneden en komen zo in een klein bos: de Wolvenbeg. Dit natuurgebiedje is het enigste natuurgebied in de binnenstad van Antwerpen en licht op de restanten van de Grote Omwalling. In vergelijking met de Kalmthoutse Heide stelt het in oppervlakte weinig voor (het wandelpad is 1,1 km). Maar het is wel een heel gezellig en fijn natuurstukje. Zeker tijdens warme zomerdagen moet het hier aangenaam toeven zijn door de verschillende poelen. 

Onze tocht zit er bijna op. Het station van Berchem komt in zicht. En voor het eerst horen we "Is het nog lang, mama?".  Een snelle blik op mijn horloge zegt dat de trein naar huis 5 minuten geleden vertrokken is. We besluiten om de route toch nog verder te volgen zodat we nog een lusje door de Zurenborgwijk maken. Voor de jongens is dit het saaitste stukje: al die huizen, geen speelpleintjes meer. Voor ons grote mensen is dit een hele mooie afsluiter van de dag.

In het station zoeken we nog even het sanitair op en vinden we een bankje uit de wind vlak voor de Panos om even te rusten. De jongens zijn nog steeds vol leven. Dat had ik niet verwacht. Volgens de website groteroutepaden.be is de afstand van deze treinstapper "slechts" 16,6 km. Mijn gps zegt dat we vandaag 17,9 km gewandeld hebben. Sven en ik hadden in de grote speeltuin al even met elkaar afgestemd wat er wel of niet kon. Met weinig woorden was dan ook snel afgesproken dat een flesje cola en een donut er wel af kon. De snoetjes sprak boekdelen. Al snel zaten ze met z'n drieën te genieten. 

De treinrit naar huis was weer een avontuur. Tijdens de tocht ging een van de gesprek over toiletten in de trein. Vooral het stukje wat er na het doorspoelen gebeurde, sprak tot de verbeelding. De deuren waren nog maar net dicht en de trein was nog maar amper vertrokken of ik hoorde Matthijs stemmetje: "mama, mag ik naar het toilet?". Tijdens de terugreis werd het toilet door alle drie onderzocht. Maar wat er vandaag de dag echt gebeurd, dat hebben ze niet kunnen achterhalen. 

Na afscheid te nemen van Gudrun & Peter en Sven & Thomas fietsten we terug naar huis. Nog steeds vol leven. De rust had Anne-Marie duidelijk deugd gedaan. Het studeren was goed opgeschoten. Na het eten sloten we de week af met een familiemoment waar de jongens al de ganse dag naar uit keken: de aflevering van gisteren van Lego Masters bekijken.

Wandelzondag 11 - GR 5 - van Zandhoven naar huis (45km).

De hele week was ik al nerveus voor deze zondag. 45km, dat is wel héél ver. Na de bijna 30 km van vorige week was ik wel moe en lieten de benen ook van zich horen. Maar de dag nadien is dat dan wel zo goed als voorbij. Maar nu is het nog 15 km verder. Voordeel is wel dat ik de weg niet zelf moet zoeken. Gewoon de markering volgen. Maar ja, die is soms nogal redelijk subtiel, dus je moet echt goed opletten. 
Eerlijk: naarmate de week vordert, zie ik het steeds minder zitten, maar blijf er wel van overtuigd dat het een goeie mentale oefening is. 

3u30: ik schiet wakker.... "sh*t, oversla... oh, oef, nee toch niet...  zzzz...."

5u: "echt, nu al?" Ja, echt, nu al, tijd om er uit te gaan en mezelf klaar te maken. Na 10 minuten mezelf op te peppen steek ik mijn voeten uit bed. Gelukkig heb ik gisteren eigenlijk alles al klaar gezet. Het is enkel aankleden, soep opwarmen, hielen intapen tegen de blaren en eten. Dat laatste steekt me eigenlijk al tegen... geen goed begin. De banaan en de skyr prop ik naar binnen. De boterhammen neem ik dan wel mee voor in de auto. Om 5u54 vraag ik Jeroen: "kunnen we?". Het antwoord: "nog 6 minuten, dan is de avondklok afgelopen". 😖 Om 6u01 start Jeroen de auto en vertrekken we. De zon komt op. Geen bloedrode hemel vandaag. Hopelijk heeft de weerspreuk ("ochtendrood geeft water in de sloot") gelijk en blijft het vandaag droog. De app van het KMI zegt alvast van niet. Onderweg besef ik ook dat ik mijn boterhammen vergeten ben. Tja, dat is dan jammer. Jeroen heeft alvast een ontbijt dan. Na een rit van 45 minuten zet Jeroen me af op het kruispunt van Pulderdijk en Boskant in Zandhoven. Hij doet dat op zijn eigen romantische manier: "allez, tot straks hè". Om dan toch nog ff te vragen "Stuur je af en toe eens een berichtje?".

Ik begin te wandelen, niet te snel, rustig de spieren warm maken. Het eerste stuk is al meteen een lang stuk rechtdoor over asfalt. Dat de etappe veel langs de velden loopt wist ik vooraf. Niet mijn favoriete decor, maar ja, soms moet je je daar gewoon over zetten. Al snel had ik door dat die saaie stukken regelmatig onderbroken werden door een fijn doorsteekje of een stukje bos. Na een uur kwam ik aan de E34. Om 1 of andere reden vind ik hoogtes niet fijn. En zeker zo'n grote bruggen over de autostrade waar je een ijzeren reling hebt waar je makkelijk over kunt vind ik eng. Ik ben dan steeds bang dat ik iets naar beneden laat vallen. Om het monster dan maar meteen in de bek te kijken besloot ik eerst de brug over te lopen en dan een eerste stop in te lassen. Hoewel er een soort voetpad was, liep ik toch liever over de weg... een beetje verder van de reling voelde gewoon veiliger. Na het halve ontbijt kreeg ik wat honger ook. Ik vulde mijn drinkenbus bij en nam een mueslireep. In plaats van een WhatsAppje naar Jeroen te sturen besloot ik een filmpje te maken. Voor de kinderen leuker. En Jeroen ziet meestal heel snel hoe ik me voel. Moest ik mezelf dan in de loop van de dag echt compleet voorbij lopen, zou hij dat wel door hebben en ingrijpen (hoop ik toch). 

Zo onder de wandelboom voel ik me toch een klein beetje een avonturier

Ik hield de stop zo kort mogelijk. De eerste 5 km zaten er nu wel op, maar dat is ook maar 1/9 van de totale afstand. Weer op pad kwam ik 200m verder bij het Boshuisje. In "gewone" tijden een gezellig plekje om wat te drinken. Helaas, geen gewone tijden. Take away hadden ze wel, alleen niet om 8u 's morgens. De route liep door het Zoerselbos, volgens de infoborden het toneel van "De Loteling" van Hendrik Conscience. Over het boek kan ik verder niets vertellen. Maar het bos is alvast erg mooi en hou ik voor een wandeling deze zomer in het achterhoofd. Aan de bushalte aan de Sint Antoniusbaan las ik een 2de pauze in. 9,5 km ver. De weergoden besluiten toch nog een beetje regen te schenken. Bril en regen gaan niet zo goed samen. Daar moet ik toch eens een oplossing voor vinden. Ik vond een super mooie hoed van Tilley die waterafstotend is, een brede rand heeft tegen de zon en niet de "wandeloma met hoge opgetrokken wollen sokken"hoedjes-look heeft. Alleen, het prijskaartje was ook mooi. Ik heb sowieso nog een heleboel spullen nodig. De hoed is minder essentieel dan een tent, rugzak of slaapgerief. Alhoewel, zo zonder bril was de bewegwijzering toch een heel stuk moeilijker te vinden. Op de kaart had ik van te voren gezien dat ik nu een grote rotonde zou passeren. Die grote rotonde bleek in werkelijkheid een "gewone" straat te zijn, met huizen in het midden. Verder door kwam ik aan een bekend stukje: café Trappisten. Niet dat ik dat ik dat ooit bezocht heb. Maar vroeger zijn we met de Chiro en VSV toch een flink aantal keer op weekend geweest in "Drieboomkensberg". Dat café passeer je dan ook. Helaas, nu gesloten en geen enkele beweging te zien. Het regenen was gestopt. De KMI app vond dat het de komende uren niet meer zou regenen, dus ik haalde mijn bril terug boven. Dat is toch net iets handiger. De route liep langs de abdij. En ik had het juiste uur gekozen: de imposante klokken werden geluid.. "Meneer pastoor roept", zou papa zeggen. Geen tijd voor vandaag. Toen ik aan de achterkant van de abdij een zandweg in sloeg klonk er plots een beiaard. Nooit geweten dat de abdij in Westmalle een beiaard heeft. Ik hield daar een 3de stop en haalde de trailmix boven. Niet omdat ik super veel honger had, eerder om de man met de hamer voor te zijn. Die trailmix bleek later inderdaad een ideaal tussendoortje te zijn. Af en toe een handje grabbelen in mijn jaszak en door de variatie eet je niet de ganse zak in 1 keer leeg.

Het volgende tussendoel was het kanaal Dessel-Turnhout-Schoten. Het eerste deel ging door het bos en was aangenaam wandelen. Na het bos volgde een heel stuk door het open veld. In de zomer is dit vast een heel mooi stukje om te wandelen, al zal je op mooie zondagen best goed rekening moeten houden met de vele mountainbikers. Maar met de gure tegenwind stak dit stuk me echt wel tegen. Eindeloos rechtdoor, door het open veld, geen kat de bekennen, alleen mountainbikers die het liefst van al vies keken en zelfs een goeiedag te veel moeite vonden. Wat demotiveerde dat. Eindelijk bereikte in het kanaal. Helaas, ook café "Het Trapke Op" was dicht. Dus geen koffie of iets anders warms. Ik besloot mijn tocht verder te zetten en in het centrum van Brecht mijn middagstop te houden. Maar ondertussen begonnen mijn benen echt wel te zeuren. Langs het kanaal passeerde ik vooral wielertoeristen en wat zondagswandelaars. Die waren zo mogelijk nog norser dan de mountainbikers. Halverwege het jaagpad zag ik plots een picknickbank en at ik alvast mijn soep op. De wind had hier vrij spel en ik kreeg het algauw veel te koud om nog lang te blijven zitten. Met tegenzin ging ik weer op pad. Maar helemaal verkleumen was nog minder aanlokkelijk. Ik wist dat ik in het dorp van Brecht op de helft zou zijn. Daar trok ik mezelf aan op. De GR5 loopt door het park aan het gemeentehuis. Al snel had ik een picknicktafel in de gaten. Een beetje beschut door de gebouwen, veel aangenamer dan die aan het kanaal dus. Hoewel ik niet echt honger had, at ik toch een paar boterhammen en de tomaatjes op. Weer wat minder gewicht in de rugzak... Ik verplichte mezelf om toch een half uur te blijven zitten. Niet gemakkelijk. Want heel warm is het nog niet dus koel je snel af. 

De rust deed deugd. Vol goede moed vertrok ik voor het tweede deel van de dag. Mijn benen deden geen pijn meer. Stilletjes sloop de gedachte "ghoh, misschien haal ik het wel gewoon" binnen. Ik had mijn gsm tijdens de rustpauze aan mijn powerbank gekoppeld. Het komende stuk zou weer veel langs velden zijn, met wind tegen. Een streepje muziek of een podcast om de lange, rechte stukken wat op te vrolijken leek me wel een goed idee. De volgende gekende plek is het station Noorderkempen. Hier was het even zoeken hoe de route aan de andere kant verder liep. Ik was wel blij dat ik de gps mee had want anders had ik toch lang moeten zoeken naar een markering. Al snel liep ik inderdaad terug door de velden. Maar met de podcasts van "Interne Keuken" was het toch een heel stuk aangenamer. Ook hier kwam ik een aantal zondagwandelaars tegen. En hoewel ik nu mijn vriendje Uixi mee had, blijft het toch een dingetje om zo "open en bloot" te plassen. Van mannen verwacht je dat precies. Maar ik voelde me toch nog niet zeker genoeg om te plassen met publiek. Het grote voordeel is nu wel dat je gewoon blijft staan en niet met de billen bloot hoeft. Van een eindje weg zie je dus niet wat je precies aan het doen bent. Tijdens de middagrust had ik al besloten om nu bij elk bankje toch even te pauzeren. Hoewel het terug vertrekken dan steeds tegen steekt, zou het de kans om de volledige 45km uit te lopen wel vergroten als ik genoeg aandacht had voor rustmomenten. Je zult altijd zien dat je dan net geen banken meer tegen komt. Dus toen ik eindelijk een kapelletje tegen kwam, kwam dat redelijk gelegen. 
Nog een snelle blik op de gps: het volgende tussendoel was Wuustwezel Dorp. 

Na nog een eindje kwam ik terug in de bewoonde wereld. Ik passeerde langs De Godelievezaal... 20 jaar geleden dé hotspot van de Noorderkempen. Als je een hippe fuif wou organiseren was dat "the place to be". Maar vandaag volledig verlaten. De hoek om kwam ik voorbij CC De Kandans. Nog zo'n plekje met mooie herinneringen. De GR stickers leidde mij verder door de woonwijken en langs het skatepark. Dat was niet het eerste dat ik tegenkwam vandaag. En net zoals de anderen: een beetje een triestige bedoening eigenlijk. Zeker als je het skatepark van Kalmthout er mee vergelijkt. Een Chirogroepje speelde een beetje verder. Even stak het toch wel... zondagmiddag rond een uur of 3... iedereen knus, gezellig,... een beetje quality-time, warm binnen, met een lekkere tas koffie, een goed boek of wat muziek, ...
"Bon, nee, zo gingen we niet denken!" Hoewel ik wandelen echt geen straf vind, ik ben en blijf eigenlijk toch vooral een huismusje. Naar buiten gaan en er op uit trekken zal altijd wel iets zijn wat ik mezelf moet opleggen. Zeker als het grauw, grijs en koud is. De podcast van Interne Keuken verzachtte het toch een beetje. 

Na een lus stak ik de N113 en even later de N111 over en passeerde zo Sterbos. Juist op de kruising richting Achterbroek vond ik nog een bankje. En hoewel het ondertussen terug was beginnen regenen besloot ik ook hier weer even te rusten. De oortjes borg ik terug op. Het zou zonde zijn om ze te laten "verregenen".

36 km afgelegd. De laatste 10 km dus. De benen waren wel moe. Maar niet op zo'n manier dat ik mee daar meteen zorgen over maakte. Voeten voelden ook ok, geen blaren of pijnlijke punten. Na een kwartier rust trok ik weer verder. Langs de Ponydreef richting Witgoorsebaan. Daar maakte de GR nog even een omweg door het bos. Niet erg, want een perfecte plasplek. Ik was juist alles terug in mijn rugzak aan het organiseren toen ik verrast werd door een hagelbui. Een snelle blik op de KMI app vertelde dat ik de komende uren nog meer regen kon verwachten dus besloot ik toch maar mijn regenbroek aan te trekken. Ik zou vanaf dit punt tot thuis enkel door de velden lopen zonder enige schuilmogelijkheid. Bij het uitzoeken van deze route had ik thuis nog gezegd: "pfff... die GR5 gaat helemaal langs de Witgoorsebaan, dat wordt een ellendig stuk". Dat was goed ingeschat: 2 km asfaltbaan, altijd rechtdoor, met auto's die deze baan als sluipweg gebruiken en voorbij vlammen. Juist in de bebouwde kom kwam ik terug een bankje tegen. Ook hier besloot ik even uit te rusten en de verbaasde blikken van voorbijkomende autobestuurders te negeren. Het werd nu wel duidelijk dat mijn vooraf bepaalde doel (thuiskomen voor het donker) erg nipt werd. Ik diepte mijn fluohesje op, propte mijn regenbroek terug in de rugzak, bekeek op de kaart nog eens het laatste stukje van de route, bedacht een volgend pipiplekje, zuchtte nog eens diep en vatte die laatste 5 kilometers aan. 

Tot ziens GR5! 

Het grote voordeel van gekend terrein is dat je vooraf bepaalde kleinere punten kan vooropstellen als tussendoelen. Het nadeel is dat dat ook flink kan tegenslaan als het wat minder vlot gaat. Eenmaal de Brasschaatsteenweg over gestoken liep de GR langs het Kruisbos richting Kalmthout. Weer door de velden. Hier komen we wel eens tijdens een fietstocht. Maar wandelend lijken de afstanden plots veel groter. Zeker als je moe bent. De kerktoren had ik al wel in zicht. En de ondergaande zon zette alles in een mooie gloed. Na de kruising met Beekdal bedacht ik plots "ghoh, nu opletten want je mag sffs niet de GR blijven volgen". Waar de GR naar zuiden afbuigt, moest ik naar het noorden. Nog 3 km, dat moet lukken. De watertoren kon ik al zien. 

Na het oversteken van de Achterbroeksteenweg was het vat plots echt leeg. Lopen ging nog, maar traag. Later zou ik in de Fitbit app ook echt zien dat het tempo vanaf dan terug liep van een 5 km/u gemiddeld naar 4 km/u. Nu was het echt doorgaan op karakter. Die laatste 2 km nog moeten bellen "kom mij maar halen" vond ik er echt over. Ik nam echter wel een kortere route: langs het Noordeind ipv binnendoor. Voor de laatste 500m besloot ik nog 5 minuten te zitten. Kijkend naar de passerende auto's bedacht ik: "Wat zouden we eten? Misschien heeft Jeroen frietjes besteld en is dat die auto die onze bestelling brengt". Na nog een intern peptalkje liep ik verder. Oef... wat is dat stijl aan die overweg. René Willemestraat, pfff, en nu dat vervelend stuk vals plat omhoog... Den Dijk... daar is ons huis... 
Even kijken over de poort... nhee, echt, 't zijn frietjes. Schoenen snel losmaken en naar binnen. Mijn rugzak en jas ongeveer ter plekke laten vallen. En onder applaus aan tafel aangeschoven. De frietjes bleken inderdaad 10 minuutjes eerder geleverd te zijn. Het eten is een tof moment. Iedereen content dat het gelukt is. Jeroen grapt nog: "allez, nu heb ik mijn vrouw ergens 45 km ver weg afgezet. Maar nu is die toch wel terug gekomen. De volgende keer nog wat verder. En geen gps mee". Ja Jeroen, ik heb u ook gemist ;-). 

De rest van de avond heb ik niks meer gedaan. De douche deed wel deugd. Maar mijn benen wilden echt niet meer mee. Voor de rest was ik eigenlijk niet ontzettend moe. Redelijk vroeg voor mijn doen ben ik gaan slapen. En hoewel het een redelijk onrustige slaap was (veel wakker geworden doordat omdraaien nogal pijnlijk was) was ik om 7u30 klaarwakker en helemaal uitgerust. Mijn heupen en enkels bleken wel nog pijnlijk stijf te zijn, vooral langs de rechterkant. Deze dag heb ik verlof genomen, een beetje niksen (hoewel, blog schrijven is niet niksen natuurlijk) en sffs misschien toch maar even gaan fietsen. De voeten zien er OK uit. Al blijkt nu wel dat ik toch een kleine blaar op mijn hiel heb gelopen. En elk uur gaat het stappen terug wat beter. 
Terugkijkend: Die 45 km was een mooie uitdaging. De mentale uitdaging was een goede voorbereiding. Het was vooral opgevat als mentale test: kan ik de knop omdraaien als het moeilijk wordt? Kan ik het zelfmedelijden uitschakelen? Kan ik, een vooraf onmogelijk lijkende, fysieke uitdaging, mentaal omdraaien? Dat lijkt wel gelukt. Hoewel het natuurlijk nog veel erger kan, was het weer en vooral de wind een extra uitdaging bovenop de afstand. 
En voor diegenen die het zich nu afvragen: nee, geen dodentocht voor mij. Daar zie ik echt de lol niet van in. Veel te lang en veel te ver. 

Wandelzondag 10 - Dagstapper Bornem

 (Wauw, 😲😯😱 10 wandelzondagen al!! Super fier op mezelf, maar ook: nog 27 weken en het is voor echt 😨)

Maar dat terzijde.

Vandaag op het programma: de dagstapper Bornem, een route van www.groteroutepaden.be. Een dagstapper is een luswandeling waarbij je een deel van een GR-route volgt. Ideaal dus om al eens te oefenen met de bewegwijzering. Niet dat dat heel moeilijk is. De vrijwilligers onderhouden heel goed alle routes. Maar het zijn wel subtiele plaatjes en stickers die ze zo mogelijk nog subtieler ergens bevestigen (bv de achterkant van een verkeersbord in de tegenovergestelde richting). Kwestie van het te weten en er aandachtig voor te zijn. 

De heide is prachtig en Kalmthout en omstreken is ook mooi om te wandelen, maar eens een andere omgeving geeft toch een boost. Verandering van spijs doet immers eten. Ik beperkte mezelf wel in de vele mogelijkheden: het moet met het openbaar bereikbaar zijn zonder er een halve dag voor te moeten reizen. Het gaat immers om het wandelen, niet om het goed kunnen wachten op de juiste aansluiting. Gezien ik enkel in het weekend langere afstanden kan wandelen, is het aanbod van openbaar vervoer sowieso al heel beperkt. En toen bedacht ik: "Ghoh, die ene trein per uur in het weekend, die gaat naar Puurs... zou er daar een dagstapper of treinstapper zijn?". Door Puurs komt geen GR route, maar de dagstapper Bornem loopt wel door Puurs, en nog eens niet zo heel ver van het station. En hoeveel makkelijker kan het nog zijn: in Kalmthout op stappen en in het eindstation uit stappen. Toch?
Dat was het plan 2 weken geleden. Bij een laatste check gisteren kwam ik tot de ontdekking dat er de ganse maand maart werken zijn aan de sporen tussen Boom en Puurs en dat er een vervangbus rijdt tussen die 2 stations. Soit, we gaan dat gewoon proberen. Alhoewel het voorstel van Jeroen om mij in Puurs af te zetten wel aanlokkelijk was.

Gevolg: vanmorgen stond de wekker nu echt belachelijk vroeg: 5u15. Eerlijkheid gebied om er ook bij te vermelden dat ik mezelf 15 minuten extra had gegeven om het toch wel ontzettend vroeg te vinden en me daarna op te peppen om op te staan. Om 5u30 stond ik dus gezwind naast mijn bed... *uhum, iets in die stijl, naar mijn gevoel toch,... ja, of gewoon ipv gezwind*

De trein (naar Boom dus) vertrok om 6u41, dus ik moest me wel wat haasten. Een klein beetje aan de late kant sprong ik op mijn fiets en trapte flink door. De trein missen zou wel heel pijnlijk zijn: er rijdt maar 1 trein per uur in het weekend. En als je dan speciaal zó belachelijk vroeg op staat om nog een uur te staan koekeloeren en een whatsappje te moeten sturen: "k zal straks wat later zijn, want ik heb de trein gemist"... Ik kan met heel veel stoten van mezelf lachen, maar deze zou ik toch niet zo grappig vinden.... toch niet om 6u41. Uiteindelijk was ik nog ruim op tijd en kon ik rustig een ticketje kopen. Om daarna pas op het infobord te zien: 8 min vertraging. Die 8 werden er volgens de omroepmevrouw 14 minuten ... om dan 2 minuten later terug "een vertraging van  9 minuten" te worden. Bon, als de NMBS het zelf al niet zo goed meer wist, zou ik gewoon met de stroom mee moeten en maar zien wanneer ik in Puurs zou zijn en vooral hopen dat de vervangbus zou wachten. De treinbestuurder zette er goed vaart in en liep de verloren tijd uiteindelijk helemaal in. Ik genoot van het uitzicht en de opkomende zon en voor ik het goed en wel besefte stond ik op het perron in Boom en ging ik op zoek naar de vervangbus. De buschauffeur van De Lijn die zijn pauze nam aan het busperron dat in de app van de NMBS stond aangegeven, wees een privébus aan. Ok, die andere meneer stapte daar ook op. Spannend... Maar wat is het allerergste dat er kan gebeuren? In Parijs aankomen? Ook niet verkeerd eigenlijk (zolang het geen coronacrisis is toch). Na een paar minuten vertrokken we en reden we de

snelweg op. "Huh? Snelweg? Oh nee, ik zal toch niet echt...😟". "Stiekem" opende ik mijn navigatie wandel app. Die volgt heel nauwkeurig waar je bent en in welke richting je gaat. "Ah... oef, de afrit, ja, gelukkig, dat klopt...'t komt goed. Het is de juiste bus". 2 stations verder stond ik eindelijk aan het station van Puurs en kon ik beginnen wandelen. 8u20, zondagochtend, te voet door het centrum... Het was niet moeilijk om de bakkers te vinden. Maar ik had mijn boterhammetjes mee. En zoveel goesting in een croissant of een koffiekoek had ik niet om daarvoor speciaal in die rijen te gaan staan. 10 minuutjes later was ik op "mijn" startplek van de route. Het avontuur kon beginnen...

Na een paar minuten zat ik al tussen de velden. En hoewel het begin van de dag met de nodige hobbels verliep, kwam ik al meteen 2 hertjes tegen die duidelijk niet verwacht hadden dat er nu al mensen op de been zouden zijn. Verder door kwam ik door open veld... wel vervelend. Want ik moest ondertussen toch echt wel plassen. En je zult dat altijd zien: in geen velden of wegen iemand te bekennen... behalve als je echt even zou moeten kunnen plassen. Het zou ook een blijvend thema blijken te zijn :-$ En ja, ik kan ondertussen wildplassen als een pro, maar nee, zo open en bloot in het zicht zitten van iedereen die voorbij komt is mijn ding echt niet. Het is ook het meest ongeschikte "wildplasseizoen": geen maisstengel meer op de velden te bekennen, alle blaadjes van struiken en bomen zijn er al lang af, grassen en andere hogere planten houden nog even vast aan hun winterrust. Kortom: zelfs in de bosjes zit je "open en bloot" eigenlijk. Maar bon, ik vond uiteindelijk toch een plekje... Alleen, toen ik daarna verder liep zag ik nog geen 10m verder een hek met het bordje: "privéterrein" en "binnen het domein hangen camera's". 😖 Onbewust heb ik dus waarschijnlijk toch heel erg open en bloot mijn blaas geloosd.  Had ik het kunnen weten? Als ik van de andere kant was gekomen wel. Maar het leek langs mijn kant echt gewoon een bosachtig stukje en er stond geen draad. Tja, sorry hè.

Toch opgelucht zette ik mijn weg voort. Al snel kwam ik andere groepjes wandelaars tegen. Blijkbaar was ik op een stuk van een bepijlde wandeling van een wandelclub terecht gekomen. Die was niet helemaal hetzelfde als de route die ik had, maar we kwamen elkaar wel meermaals tegen. Niet veel later was de nood weer hoog. Na weer een kilometer zoeken kwam ik uiteindelijk een plekje tegen waar ik niet eerst een sloot van 1m breed moest overspringen. Een verscholen hoekje, bijenhotel,  met 2 picknicktafels: "ghoh, ja ideaal toch?". Drinkenbus bijvullen en weer verder... tot ik aan het eind van het pad bij een soortgelijk maar wat groter infobordje dan de andere 5 die ik eerder al was tegen gekomen het volgende lees: "Begin natuurleerpad"... Tja, mijn ideale pipiplek bleek dus een picknickplek voor lagere schoolkinderen op uitstap te zijn. *zucht*

Toen ik eindelijk in het centrum Bornem was, dacht ik dat het 12u was... Heel de straat rook naar warm eten... Opvallend, allemaal gebraden kip op het menu? Dat bleek uiteindelijk een kippenkraam te zijn en het was toen nog maar 11u. Die kip met appelmoes en in het vet druipende patatjes, dat is toch voor een andere keer. Zonder bord, vork of enig andere vorm van bestek zag ik al meteen een vervolg op papa's "wie wilt er saus van de kip? Pech, want die gaat nu over mijn blote bovenbenen" move. Soit, een mueslibar stilt de honger ook. 

Ik passeerde de officiële startplek en liep langs het kasteel van Bornem. Wat een prachtig stukje is dat! En zoveel watervogels! De roep van de blauwe reiger galmde bijna constant door het bos en over de velden. Maar ook nu vond mijn blaas dat die ook weer de nodige aandacht verdiende. Helaas, nergens een bereikbaar beschut plekje te vinden. Ofwel lag eer een hele brede sloot in de weg, ofwel was er niks beschutting. Omdat het er niet naar uitzag dat het beter zou worden en er eventjes geen andere wandelaars te zien waren, dan maar zo ver mogelijk naar beneden in de berm zonder in de sloot te vallen. Eventueel voorbijkomende mountainbikers moesten dan maar de andere kant op kijken. Het leek erop of mijn blaas het er om deed... zolang er bossen zijn, doet ie niet vervelend. Van zodra het lastiger wordt, vindt ie dat ie om het uur toch wel eens van zich mag laten horen. 

Ondertussen was ik op de GR5A beland en werd de route volgen iets makkelijker: pijltjes volgen ipv continue moeten checken welke kant je op moet. Na nog wat gedeelde mountainbikepaden te volgen kwam ik aan de voet van een dijk. Pijltjes zeiden: omhoog, naar het jaagpad op de dijk. Alleen was het "paadje" 1 modderige bedoening. En dat gaat dus niet om langs daar omhoog te stappen. Met 1 modderhand en een vuile broek kwam ik boven aan. Ondertussen was het wel middag geworden en werd het toch tijd om een stop in te lassen om wat te eten. Ik besloot het jaagpad gewoon te volgen, meestal staan daar wel bankjes naast. Bij het eerstvolgende bankje at ik mijn lunch op en rustte ik even uit. 15 km afgelegd, net over de helft dus. Na een deugddoende pauze liep ik verder langs het water. Van hieruit volgde ik 4km lang de Schelde. En ook nu wilde mijn blaas weer mee spelen.... Maar ook nu heb ik een km lang lopen zoeken naar een geschikt, iets of wat beschut, plekje. 
Maar mooi was het wel... de muziek van "Stille Waters" paste hier perfect bij. Bij Sint-Amands nam ik afscheid van het water en begon ik aan de laatste kilometers. Nu moest ik wel weer zelf de weg zoeken. Maar dat gaat ondertussen redelijk vlot. De route liep nu voornamelijk over veldwegen.... Jullie raden het zeker al... jaja, ook nu weer en weer nergens een plekje te vinden. Vlak voor ik terug in Puurs zou komen, liep de route nog door een natuurgebiedje... Oef, mits wat verder het bos in te lopen en te hopen dat niemand voorbij kwam, toch een plekje gevonden. Anders was het hopen dat 1) het station (en de toiletten) op zou zijn of 2)  ik niet te lang moest wachten op een trein en dan in de trein het toilet gebruiken. 

Al snel kwam ik terug in de bebouwde kom en controleerde ik de vertrekuren eens voor de rit huiswaarts. Een meevaller: over een kwartier kon ik de trein richting Mechelen nemen. Alleen... Dat was wel al over een kwartier. Ik besloot het te proberen. Dat ik dan geen winkel/take away café oid meer mocht aandoen om dat begeerde blikje Cola Zero en een extra flesje water te kopen, laat staan om mijn appel tijdens het wachten op te eten,  nam ik er dan maar bij. Wat eerst onmogelijk leek, bleek toch mogelijk. Met nog 5 minuten over, draaide ik de laatste hoek om. Nog 100m ik was gewoon op tijd aan het station. Rugzak af, mondmasker zoeken.... "Ah sh*t, dat is mijn trein die aangekondigd wordt als "komt zo dadelijk aan"... Gelukkig had ik mijn buff sjaaltje (bandana achtig sjaaltje) om. Dat dan maar snel even over mond en neus getrokken, tunnel doorgelopen en nog op tijd kunnen instappen. Hèhè, dat was een meevaller. Lekker warm zitten, wat nagenieten van de tocht, het deed deugd. In Mechelen had ik rustig de tijd om toch nog dat blikje cola te kopen. Dat was dan maar voor thuis. Tijdens het laatste stukje treinrit van Antwerpen naar Kalmthout dommelde ik helemaal weg. Gelukkig was ik nog wel alert genoeg om de haltes mee te volgen. Wakker worden in Roosendaal zou toch vervelend zijn. 

De voeten mogen vanavond gerust weer omhoog. Na 29,4 km hebben die echt wel rust verdiend. Maar eerst... bestel ik nog een plastuit. Gedaan met "geen plekje vinden".