Wandelen naar Eynatten: dag 15 Vaals - Eynatten

Na een koude en belabberde nacht braken we vanmorgen onze tent weer op. Tijdens het ontbijt overliepen we wat onze ideale trekkerscampings zou moeten bieden. Niet dat er veeleisende mensen zijn. Het ging vooral over alle pluspunten campings die we  de afgelopen bezochten bij elkaar. Ons lijstje kwam uit als volgt: een vlak terrein met meerdere picknick banken, uitzicht zoals de camping bij de Maas (of een hele groene omgeving), een (verwarmde) recreatieruimte waar je je telefoon kan opladen en comfortabel een boek kunt lezen, een (verwarmd) sanitairgebouw met douches die ruim genoeg zijn. Eventueel een kleine bar voor eens een koffie of iets fris, maar een automaat in de recreatieruimte zou ook al fijn zijn.

Na het dagdromen was het echt tijd om te vertrekken. Deze keer was de zon weer van de partij.

We liepen terug richting Vaals. In het centrum begon onze beklimming van de Vaalserberg, de hoogste "berg" van Nederland. Halverwege zag een vrouw ons afslaan en riep ze ons toe dat we dat beter niet deden. Het pad was afgesloten door werken aan de waterleiding. Ze raadde ons aan om de grote baan te blijven volgen. Voor we het goed en wel besefte stonden we aan de Wilhelminatoren, een uitkijktoren. Ons doel was echter het drielandenpunt dus we klimmen verder omhoog. Ook dat bereikten we vlot. De panoramatoren was helaas gesloten maar we dronken er wel koffie mét gebak (laatste dag mag een klein feestje zijn)

Na de koffie trokken we verder. We liepen het bos in en staken (nog eens) de Duitse grens over. Het werd nu echt heel stevig klimmen en dalen. Dat is, nog steeds, niet mijn favoriete wandelonderdeel. Maar... Ik slaag er al wel in om, op een slakkengangetje, te blijven doorgaan zonder om de 5 passen buiten adem te moeten stoppen. Een berggeit zoals Jeroen zal ik echter nooit worden, vrees ik.

Na al het klimmen en dalen staken we terug de grens over en kwamen we in de gemeente Raeren, waar Eynatten een deelgemeente van is. Het klimmen en dalen hadden wel hun tol geëist. De benen leken rubber en mijn voeten hadden genoeg van alle keien en boomwortels. Het pad door de koeienwei maakte wel veel goed. En eenmaal we de snelweg overstaken zagen we het bord al staan. We zijn er geraakt!

We liepen verder door tot we bij het Vlattenhaus, Kasteel Amstenrath en de kerk.

Na een late lunch in het dorp gingen we naar onze B&B iets buiten het centrum. We liepen daarvoor weer dwars door een koeienwei. En even verderop zagen we een kalfje van een paar uur oud dat nog wiebelde op zijn pootjes.

In de B&B wachtte ons nog een sauna én een bubbelbad. Zalig... Ons diner lieten we leveren en keken een film. Rest ons enkel nog een heerlijke nachtrust. En dan morgen met de bus en de trein terug naar huis.