Wandelen naar Eynatten: Wist-je-datjes

Wist je dat...

* Ik in totaal 290 km gewandeld heb.

* Daar eigenlijk nog eigenlijk nog wel wat bijkomt want de kilometers naar en terug een restaurant/dorpje heb ik niet mee geteld.

* Ik daar zo'n 62u21 voor nodig had.

* Jeroen later inpikte maar toch ook 180km bij elkaar stapte.

* We 3 keer hebben vals gespeeld. 😇

* We zo ongeveer 45 km hebben ingekort.🙊

* Dat vooral uit noodzaak was.

* Enkel ik nog enkele fysieke herinneringen aan deze tocht heb (nl. 1 blaar en nog een tiental muggenbeten).

* Dat beter mee valt dan verwacht.

* We ontzettend veel geluk gehad hebben met het weer. De meeste dagen was het meer dan 20°C. Slechts 1 dag hebben we regenbuien moeten trotseren. 

* Ik zo blij ga zijn om weer thuis te zijn en de kinderen weer te zien.

* De reis met bus en trein bijna avontuurlijker is dan de tocht te voet. 

* Ik voor komend jaar geen extravagante uitdagingen ga verzinnen want er ligt al een grote uitdaging vast: eindexamen van klarinet.

* We iedereen die onze tocht mee volgde, berichtjes stuurde en aanmoedigen heel erg willen bedanken. Dat deed op moeilijke momenten zo veel deugd!

* Ook mijn papa een extra bedankje verdient: hij reed maar liefst 2 keer ons tegemoet.

* De grootouders onze kinderen, voor het eerst sinds covid-19, in het weekend en op de pedagogische studiedagen opvingen.

* Maar dat we niet zeker zijn wie er dan het hardste van genoten heeft. Ook voor hen: bedankt!

* Onze buurman Cit de kippen iedere nacht veilig in hun hok opsloot. Bedankt!

* De kinderen zich tijdens schooldagen bij mijn zus en schoonbroer logeerden en zich daar heel welkom voelden. Ook voor hen: een hele dikke merci! 

* Jeroen ook even in de bloemetjes gezet mag worden. Het afgelopen jaar ben ik veel van huis geweest. Elke zondag vertrok ik, soms letterlijk, voor dag en dauw. En ook tijdens de week was ik regelmatig op wandel. Hij was steevast mijn steun en toeverlaat als de twijfel toesloeg. Zonder die steun had ik deze tocht nooit kunnen maken. Bedankt voor het vertrouwen en het mee mogelijk maken! 

Wandelen naar Eynatten: dag 15 Vaals - Eynatten

Na een koude en belabberde nacht braken we vanmorgen onze tent weer op. Tijdens het ontbijt overliepen we wat onze ideale trekkerscampings zou moeten bieden. Niet dat er veeleisende mensen zijn. Het ging vooral over alle pluspunten campings die we  de afgelopen bezochten bij elkaar. Ons lijstje kwam uit als volgt: een vlak terrein met meerdere picknick banken, uitzicht zoals de camping bij de Maas (of een hele groene omgeving), een (verwarmde) recreatieruimte waar je je telefoon kan opladen en comfortabel een boek kunt lezen, een (verwarmd) sanitairgebouw met douches die ruim genoeg zijn. Eventueel een kleine bar voor eens een koffie of iets fris, maar een automaat in de recreatieruimte zou ook al fijn zijn.

Na het dagdromen was het echt tijd om te vertrekken. Deze keer was de zon weer van de partij.

We liepen terug richting Vaals. In het centrum begon onze beklimming van de Vaalserberg, de hoogste "berg" van Nederland. Halverwege zag een vrouw ons afslaan en riep ze ons toe dat we dat beter niet deden. Het pad was afgesloten door werken aan de waterleiding. Ze raadde ons aan om de grote baan te blijven volgen. Voor we het goed en wel besefte stonden we aan de Wilhelminatoren, een uitkijktoren. Ons doel was echter het drielandenpunt dus we klimmen verder omhoog. Ook dat bereikten we vlot. De panoramatoren was helaas gesloten maar we dronken er wel koffie mét gebak (laatste dag mag een klein feestje zijn)

Na de koffie trokken we verder. We liepen het bos in en staken (nog eens) de Duitse grens over. Het werd nu echt heel stevig klimmen en dalen. Dat is, nog steeds, niet mijn favoriete wandelonderdeel. Maar... Ik slaag er al wel in om, op een slakkengangetje, te blijven doorgaan zonder om de 5 passen buiten adem te moeten stoppen. Een berggeit zoals Jeroen zal ik echter nooit worden, vrees ik.

Na al het klimmen en dalen staken we terug de grens over en kwamen we in de gemeente Raeren, waar Eynatten een deelgemeente van is. Het klimmen en dalen hadden wel hun tol geëist. De benen leken rubber en mijn voeten hadden genoeg van alle keien en boomwortels. Het pad door de koeienwei maakte wel veel goed. En eenmaal we de snelweg overstaken zagen we het bord al staan. We zijn er geraakt!

We liepen verder door tot we bij het Vlattenhaus, Kasteel Amstenrath en de kerk.

Na een late lunch in het dorp gingen we naar onze B&B iets buiten het centrum. We liepen daarvoor weer dwars door een koeienwei. En even verderop zagen we een kalfje van een paar uur oud dat nog wiebelde op zijn pootjes.

In de B&B wachtte ons nog een sauna én een bubbelbad. Zalig... Ons diner lieten we leveren en keken een film. Rest ons enkel nog een heerlijke nachtrust. En dan morgen met de bus en de trein terug naar huis.

Wandelen naar Eynatten: dag 14 Trintelen - Vaals

Na een heerlijke nacht in een echt bed werd ik deze ochtend wakker door... Regen.

De bui was redelijk snel gedaan. En na een heerlijk ontbijt vertrokken we voor een korte etappe naar Vaals. 

We waren nog geen 500m ver toen het terug begon te regenen. En nu weet ik ook wel dat ik absoluut niet mag klagen: 2 weken onderweg en nu pas de eerste regendag. Maar toch, wandelen in de regen is toch niet zo plezant. Zeker niet omdat mijn regenjas blijkbaar niet meer helemaal waterdicht is.

Jeroen daarentegen had een nieuwe regenponcho gekocht. Voornamelijk omdat hij geen rugzakhoes heeft. Die poncho is superlicht, kan als tarp (een heel basic tentje) gebruikt worden en gaat over zijn rugzak. Hij bleef dus heerlijk droog... Maar zag er wel uit als een gele Yeti.

De alternatieve route ging nog een stukje door Duitsland. En later bleek dat de camping ook echt vlak tegen de grens licht (als in "het riviertje oversteken en je bent in Duitsland)

Tegen de middag kwamen we aan op de camping. Na het opzetten van de tent, zochten we de beschutting van de recreatieruimte. Niet elke camping heeft zo'n plekje. Dat deze dat wel heeft en dan nog eens heel gezellig ingericht is, met een lange bureautafel waar je je laptop/GSM kan inpluggen, kwam dus goed uit.

Nadat we uitgerust waren vertrokken we naar Vaals om daar te lunchen. Tussen de regenbuien door trok het helemaal open. Maar de temperatuur is wel hard gedaald. In korte mouwen buiten lopen is precies toch gedaan... 🙁

Voor de rest van de middag hebben we heerlijk zitten chillen. De blaar kon dus vandaag wat verder genezen. 

Nu nog hopen dat we een redelijk droge nacht tegemoet gaan.

Wandelen naar Eynatten: dag 13 Nuth - Trintelen

Vanmorgen relaxt wakker geworden en klaar gemaakt. Na het ontbijt vertrokken we naar het station van Sittard om daar de trein naar Nuth te nemen. Heel ver ligt dat niet van mekaar maar het landschap was wel een groot verschil. Waar het in Sittard nog redelijk vlak was met af en toe een kleine glooiing, was het in Nuth echt al heuvelachtig. We zochten het Pelgrimspad terug op. Al namen we ook al eens een alternatieve route om eens een kasteel te bekijken. Sommige kastelen hier zijn ooit nog in het bezit van de familie van Eynatten geweest.

Gezien het vandaag niet zo'n hele lange tocht zou zijn, namen we van de gelegenheid gebruik om de kerken die we tegen kwamen te bezichtigen. In Wijnandsrade kwamen we zo per ongeluk in een repetitie van orgel en blokfluit terecht. Oeps... 

Het landschap werd steeds heuvelachtiger. En de blaar deed na een aantal kilometers weer flink vervelend. Door al onze toeristische afwijkingen kwamen we uiteindelijk toch nog aan een 19 km.

Redelijk vroeg kwamen we aan onze slaapplek. Een beetje verder was er een  herberg met een prachtig terras waar we wachtten tot we bij onze gastheer terecht konden. 

Na een douche trokken we terug naar de herberg voor een romantisch diner bij zonsondergang.

Wandelen naar Eynatten: dag 12 Maaseik - Sittard

Na een nachtje slapen langs de Maas braken we onze tent weer op. De zon liet zich vanochtend veelbelovend al meteen zien.

We wandelden richting Maaseik. Toen we een bocht in de weg namen en zicht kregen op de brug die Maaseik met Nederland verbindt, sprak een oudere meneer van 95 ons aan. Waar we naar toe gingen, wilde hij weten. Toen we onze plannen hadden uitgelegd begon hij te vertellen over zijn zoon die naar Compostella was gewandeld en het boek dat hij daarover geschreven had. Hij was daar duidelijk trots op en had nood aan een babbel. 

Eens we de brug over waren besloten we het Pelgrimspad te verlaten en langs de Maas verder te wandelen. In tegenstelling tot het Grenslandpad loopt het Pelgrimspad meer langs dorpskerken en langs asfaltwegen. En dat vinden wij minder leuk.

Op die manier liepen we door tot Born in de hoop daar een brasserie oid te treffen. Helaas, ook daar blijkt maandag een algemene sluitingsdag te zijn. Het werden dus krentenbollen en croissant op een bankje. En dropjes als dessertje. 🤭

Nadien volgden we wel braaf de markering. De route liep door het Limbrichterbos en zo langs het kasteel van Limbricht. Daar moesten we even stoppen. Onlangs las ik een boek "De Heks van Limbricht". Daarin wordt het verhaal verteld van Entgen Luyten, een vrouw die in 1674 in de kerkers van dit kasteel stierf nadat ze werd beschuldigd van hekserij. De omstandigheden van haar dood waren nogal dubieus. Maar buiten het feit dat Entgen daar stierf was er nog iets dat mij aantrok: tijdens het jonge leven van Entgen woonden heer Nicolaas von Breyll samen met zijn vrouw Maria van Eynatten tot Neubourg in het kasteel. 

Na een koffie vertrokken we weer richting Sittard, onze slaapplaats voor vandaag. Vandaag hebben we de luxe van een B&B. Jeroen voelde zich meteen thuis:

Voor morgen was er nog een slaapplaats probleem. De plaats die we hadden gereserveerd via Vrienden op de Fiets had geannuleerd wegens ziekte. Ik had al verschillende andere mogelijkheden gebeld. Helaas ging ik iedere keer bot. 

Toen we vanavond in Sittard gingen eten, bespraken we alle opties. Uiteindelijk heb ik verder door toch een plekje bij een Vrienden op de Fiets adresje kunnen reserveren. Hierdoor moeten we wel onze plannen wijzigen. Jammer genoeg moeten we weer een stuk inkorten. Maar langs de andere kant is het misschien ook beter zo. Na de lange tocht van 29 km eergisteren heb ik jammer genoeg een blaar op mijn enkel. Om de hele route nog op tijd uit te lopen wordt dus een lastige. En dan moeten we gewoon een keuze maken: in Eynatten aankomen of vasthouden aan het plan met het risico dat ik uiteindelijk moet opgeven. 

Wandelen naar Eynatten: dag 11 Stramproy - Thorn

Na onze lange dag gisteren besloten we vandaag een "rustdag" in te lassen. 

Mijn ouders zouden ons in Maaseik opzoeken en nog wat pakjesvoer meebrengen. Maar we vroegen om af te spreken in Thorn, het eindpunt van het Grenslandpad. Op die manier dachten we er weer 15 km af te pitsen.

We stonden dus lekker lui op en hadden helemaal geen haast om te vertrekken. De camping Oergezellig was ook, tja, oergezellig. 😉 Rond 11u vertrokken we uiteindelijk dan toch. Nog een laatste check van de route... Chips, 17km ipv de gedachte 10...

Dat zou flink doorstappen worden. Om toch een klein beetje relaxter te kunnen wandelen verlieten we het Grenslandpad en volgde de kortste route naar Thorn. Jammer voor de moraal was het een hele dag over asfalt lopen. Maar om 14u45 stonden we wel op het plein voor de kerk in Thorn, onze afgesproken plaats. We namen net een selfie met de kerktoren op de achtergrond toen we iemand achter ons heel vrolijk "wie het laatst zit, trakteert!" hoorde roepen. Papa...

Ik trakteerde mezelf op een stukje Limburgse vlaai. Het is immers zondag en dan kan er al wel eens een klein beetje meer... 😇. En komaan, uiteindelijk ben ik al 11 dagen aan het stappen en hebben we vandaag een mijlpaal bereikt. Een klein beetje feest mag dan wel.

Jammer dat we niet meer tijd hadden. Thorn blijkt een heel gezellig en mooi stadje te zijn. Echt de moeite om daar eens te passeren.

Na het gezellig terrasje in Thorn vertrokken we, met de auto, naar de camping in Aldeneik, nabij Maaseik. Ons tentje staat echt letterlijk naast de Maas. 

We bezochten nog het plaatselijke restaurant om onze buiken te vullen. Nadien vertrokken mijn ouders terug naar huis en maakten wij ons klaar voor de nacht.

Wandelen naar Eynatten: dag 10 Hamont - Stramproy

Wat een dag....

Vanmorgen, na een uitgebreid en heerlijk ontbijt, vertrokken we goed op tijd. De etappe vandaag was een stevige: 27 km.

We zochten wat shortcuts maar dat liep mis. Het pad liep dood en dus moesten we terug.

Na 19 km kwamen we aan natuurpark "Kempens Broek". Broek betekende in het oud Nederlands moeras en dat was het ook! Na zo'n 500m werd het echt te nat. Er zat niets anders op dan 180° te draaien en terug te gaan. Weer langs die venijnige brandnetels, door het hoge riet en ondertussen WO X uitvechten met de muggen.

Toen we op klappoortje terug door gingen zagen we de markering met de aanduiding "variant". Als dat er zo staat, lijkt het alsof dat de watjesversie is. Maar ook dat pad was alles behalve een doetjes versie. De foto's zeggen genoeg...

Na het avontuur in de broeken werd het langzaam tijd om bij de camping te geraken. Door alle omzwervingen bleek de totale afstand op 29 km uit te komen.

Na wat uitpuffen en een pakjesvoermaaltijd zijn we nog even naar het dorpje terug gewandeld. Een frisse cola of ice tea hadden we echt wel verdiend.